|
VIBEG 1989 - Nr. 1
- Inhoud
GROEI EN
BLOEI VAN EEN AKTIE Deze kalender is geen exacte weergave van alle strijdmo-menten en
acties en reacties in de ontwikkeling van de huidige actie. Het vormt
eerder een algemene impressie, ook al hebben wij getracht de data en de
ontwikkelingen zo strikt mogelijk te volgen. De redactie. Het is september 1985 als het Nationaal Verbond voor
Kaderpersoneel - een onderdeel van de Landelijke Bedien-dencentrale,
L.B.C. - uitpakt met een themanummer over denon-profit van zijn
tijdschrift 'Kader'. In dat nummer staan artikels als Wat is de
non-profit; L.B.C.-Tewerkstellingsplan; Het kaderlid in de
non-profitsector en Perk en Paal aan een Ideaal. In dit laatste artikel
kwamen de resultaten aan bod van een onderzoek dat het N.V.K. tijdens de
maanden juli en augustus 1985 organiseerde. Het vroeg alle directies uit
de sector opvoedings-en huisvestingsinstellingen, dus de instellingen
van het Fonds 81 en deze voor Bijzondere Jeugdzorg, om een vragenlijst
in te vullen. Ze ontvingen 79 antwoorden uit de M.P.I.'s en 30 uit de
Bijzondere Jeugdzorg op in totaal 313 instellingen in die sector in
Vlaanderen. Een groot antwoordpercentage. Het artikel is ook nu nog
steeds het lezen meer dan waard. In een besluit formuleert het N.V.K. :
"Als kaderlid in de non~profitsector genieten zij zeker niet van
briljante loons- en arbeidsvoorwaarden. Zij dragen nochtans belangrijke
verantwoordelijkheden in instellingen, die zoals ondernemingen in de
secundaire en tertiare sector, efficië 1986-1987. Er worden een hele reeks besprekingen gehouden met de werkgevers in het Paritair Comité en met politici aangezien het deze laatsten zijn die de middelen voor de sector zullen moeten vrijmaken. Maar men vangt bot. De werkgevers stellen dat ze geen middelen hebben en verwijzen door naar de overheid. De overheid kaatst de bal terug naar de werkgever: die zou de uiteindelijke verantwoordelijkheid dragen voor arbeids- en loonsvoorwaarden . Er wordt verder gewerkt. Men begint aan acties te denken en ze ook te plannen. Er wordt gepeild naar de bereidheid tot acties bij het personeel. Af en toe wordt de publieke opinie bewerkt via persconferenties. Ondertussen veranderen de patroonsorbanisaties ook van koers. Zij erkennen dat de arbeids- en beloningsvoor-waarden in de welzijnssector rotslecht zijn. Dit lijkt op een unicum in de sociale geschiedenis. Mei 1988. De onrust in de opvoedingssector begint meer en meer duidelijke vormen aan te nemen. De acties beginnen systematisch uit te groeien. Er worden brieven aan ministers geschreven; er zijn wekelijkse protestpiketten aan de ministeriële kabinetten en georganiseerde provin-c\ ale betogingen en manifestaties. Deze acties krijgen steeds meer weerslag bij de opvoeders en monden uit in een eerste hoogtepunt van de actie. September 1988. De beroering is zeer groot. De gezond-heids- en welzijnssector maakt zich duidelijk op voor een grotere actie. Oktober 1988. Er is duidelijk iets losgeslagen in de opvoedingswereld. 20.000 mensen stappen op in een grootse betoging door Bfussel. De L.B.C, die de grootste verdienste heeft als verdediger van de belangen van de welzijnssector, krijgt een bevestiging van zijn inspanningen als ook andere vakbonden hun lijn en eisen overnemen. Een aanbod tot frontvorming was tot nogtoe afgewezen. Na de betoging in Brussel bundelt men de krachten. De betoging is geen plotse opwelling. De acties worden met een steeds grotere grimmigheid doorgezet. Overal begint men de straat op te komen en laat men morrend zijn ongenoegen blijken. 1 november 1988. Eigen Thuis besluit de spits af te bijten. Het is genoeg geweest en er wordt een stakingsaanzegging afgeleverd. Uniek in deze staking is dat de directie zich volledig aansluit bij de staking en ze zelfs mee georganiseerd heeft. 1 december 1988. De overheid heeft niet gereageerd. De staking in Eigen Thuis is een feit. Vanaf dit moment bestookt het stakerscomité van Eigen Thuis de publieke opinie met acties en persconferenties. De reacties van een aantal andere instellingen volgen snel; zij zullen ook in staking gaan. 2 december 1988. Eigen Thuis op bezoek bij de ministers Lenssens en Geens; maar ze vinden nergens gehoor. Vanaf nu zullen ze elke week naar de kabinetten trekken. Op 7 december 1988 worden ze door de rijkswacht zelf manu militari aan de deur gezet. Ook andere instellingen laten duidelijk horen in staking te zullen gaan. Die geluiden klinken het sterkst in het Dilbeekse Michielsheem, Borgerstein in Sint-Katelijne-Wa-ver, Elkon in Alken, Stichting Quadens in Brasschaat en Ivo Cornelis in Weelde. 7 december 1988. "60.000 betogers bezorgen rijkswacht een rustige dag" bloklettert Het Belang van Limburg op zijn voorpagina de volgende dag. Grote cijfers, te groot misschien, maar volk was er inderdaad. 15 december 1988. Het Koninklijk Sint-Gregoriusinstituut te Gentbrugge volgt het voorbeeld van Eigen Thuis en dient ook een stakingsaanzegging in. Ook de V.V.J.G. ziet de bui hangen en op een persconferentie "roept zij alle Vlaamse gezagsdragers op om zich rekenschap te geven van de ernst van de toestand en om gevolg te geven aan de rechtmatige eisen van het personeel, wil men voorkomen dat in de sector de staking zou uitbreken die door de vakbonden werd beslist". Januari 1989. Het regent stakingsaanzeggingen in deze maand. Nu er enkele instellingen over de brug zijn, is de vloed met meer te stuiten. 27 januari 1989. Opnieuw een nationale betoging met een massa volk. Tienduizende opvoeders en verplegenden o-verspoelden de straten van Brussel. 28 januari 1989. De massale opkomst op de betoging van gisteren doet belletjes rinkelen. Velen willen schijnbaar goed overkomen bij de betogers en doen hun zegje. Dokter Wynen zegt de betogers onvoorwaardelijk te steunen; de Socialistische Partij toont begrip voor de verzuchtingen; Agalev was iets sneller en stapte reeds mee op in de betoging. Even later wenst ook het CV. P .-bureau dat vanaf 1989 in het kader van een meerjarenprogramma alles in het werk wordt gesteld om de subsidieerdbare lonen in overeenstemming te brengen met het geldelijk statuut in de overheidsdiensten. Ook de personeelsomkade-ring moet een oplossing krijgen, vindt het bureau. Kortom, iedereen lijkt te vinden dat de opvoeders groot gelijk hebben met hun eisen. 31 januari 1989. Zowat 130 instellingen hebben stakingsaanzeggingen gedaan. Februari wordt ook een warme maand (letterlijk en figuurlijk). 3 februari 1989. Minister Lenssens komt met een voorstel op de proppen waarin hij 1,1 miljard extra voorziet voor loonsverhogingen. De vakbonden besluiten er een weekendje rekenen overheen te laten gaan. 6 februari 1988. De voorstellen van minister Lenssens worden door de vakbonden resoluut van de hand gewezen als zijnde onvoldoende. Ten eerste zal niemand de voorgespiegelde loonsverhoging in zijn totaliteit echt krijgen stellen zij. Ten tweede blijven de hoger geschoolden en mensen met verantwoordelijkheid op hun honger zitten. Aan hun financiële eisen wordt nergens tegemoet gekomen Ten derde wordt er nergens gesproken over de gevraagde extra aanwervingen. 13 fabruari 1989. Derde grote nationale betoging. De ver plegenden zijn er niet meer bij, dus is de opkomst ook kleiner. Toch kan men met een opkomst van vierduizend opvoeders van een stevig succes spreken. Ondertussen bespreekt de Vlaamse Executieve haar financiële situatie. Er wordt verondersteld dat Lenssens extra middelen vraagt, maar hierover komt niets naar buiten. 15 februari 1989. De vakbonden en Lenssens gaan opnieuw samenzitten. De vakbonden brengen opnieuw hun eisen naar voren. Er wordt besloten dat Lenssens een nieuw voorstel zal maken. 20 februari 1989. De volgende ronde. Ditmaal lijkt het overleg op een gunstig resultaat uit te draaien. De vakbonden aanvaarden het 'eindvoorstel' van Lenssens. Om 02.00 uur 's nachts gaan beide overlegpartijen uit elkaar met de formele belofte het eindvoorstel te verdedigen, Lenssens voor de Vlaamse Executieve en de vakbond bij zijn leden. In gans Vlaanderen volgen duizenden opvoeders met argusogen de ontwikkelingen. In de volgende dagen gaat ook VIBEG-ECHO's ter perse. J.E.
|