|
Betreft: update www.npdoc.be
Beste,
Een verblijf in Dresden van 12 tot 21 februari heeft
ondermeer toegelaten enkele documenten toe te voegen aan de documentensite www.npdoc.be.
Om te ‘blijven denken’.
‘Geh Denken’, was de slogan op de
herdenkingsmanifestatie van de Dresden für Demokratie
und gegen rechtsextremismus (4.000) op 16 februari 2008, gericht
tegen de jaarlijkse ‘treurmarsch’ van de jonge en oude nazi’s
(3.500) in het centrum van Dresden. Ook 1.000 autonomen betoogden apart,
omgeven door politieagenten in een blok tegen de nazi's. De politie was met
3.500 massaal aanwezig en kon de manifestaties van elkaar gescheiden houden,
door telkens een naar voor schuivende rij wagens te plaatsen als afscheiding van
de nazi-betoging. Intussen bezochten honderden bezoekers het historische centrum
van Dresden alsof er niets aan de hand was.
De bevolking van Dresden wil met haar herdenken van de
"Zerstörung” van Dresden op 13 februari 1945, 63 jaar
geleden, ook de hardnekkige (nazi)mythe ontkrachten dat Dresden een
‘speciaal geval’ was, een doelbewuste vergelding van de geallieerden
gericht tegen de burgerbevolking, een culturele vernietiging. Het dodental werd
bv door de nazi's nog gedurende de oorlog met 10 vermenigvuldigd, terwijl officieel
25.000 doden geteld werden. Neen, Dresden was een van de vele steden in
Duitsland die verwoest werden omdat de Nationaal-Socialisten 75 jaar geleden aan
de macht gekomen zijn.
“75 jaar geleden ging in Duitsland de democratie
verloren. Een doodbrengende ideologie werd aan de macht gebracht die de Mensen-
en Burgerrechten ophief. Andersdenkenden en
minderheden werden vervolgd hetgeen uiteindelijk leidde tot vernietiging,
verwoesting en dood, met ontelbare slachtoffers, miljoenen vermoordden in de
kampen, doden en gewonden van de oorlog die 63 geleden ook deze stad bereikte”.
Zo klonk het in de Ökumenischer Friedensgottesdienst op 13/02/2008 in de
Kreuzkirche te Dresden.
Wereldoorlog II
Maxim Steinbergs boek, Un
pays occupé et ses juifs, La
Belgique, entre France et Pays-Bas, 1998
geeft in 21 artikelen een grondig en gedocumenteerd
beeld van alle aspecten van de jodenvervolging en -vernietiging in Belgïe,
tussen Frankrijk en Nederland.
Studentenbweging
- mei 68
Het verhaal en visie van twee hoofdrolspelers in mei 66, mei 68 en volgende
jaren is nu integraal raadpleegbaar: Martens Ludo en Merckx Kris, Een
kwarteeuw mei '68, EPO, 1993, met ondermeer Dokument
1969. In
een 'reader': De
kontestatie is vlees geworden,
Sonneville Press, 1970 wordt de tekst van Ludo
Martens en Leo
Reyntjens gepubliceerd. De tekst van Ludo Martens is een van
de weinig gepubliceerde documenten die een tijdsbeeld geven van de keuzen die
begin 1970 nog voorlagen. Leo Reyntjes gaat uitgebreid in op wat een
universiteit, gericht op de arbeiders, moet zijn, in theorie, praktijk en
organisatie, nog een merkwaardig actueel document.
Mijnstaking 1970
Vooreerst het opmerkelijke verhaal van Julien
Schoenaerts, in een interview met de journalist van het
Zondagsblad (Het Volk) begin februari 1970. De Post heeft dan al twee reportages
gebracht over de De
lange, hete winter in Limburgs mijnbekken en
over Nadine
met de megafoon. De populaire pers schreef met veel sympathie en
invoelen over de mijnstaking en de mijnwerkers. "Wij hebben met weemoed van
hem en zijn vriend afscheid genomen" zo zegt Rikkie Van Cauwelaert van het
zondagsblad na z'n bezoek met Julien Schoenaerts aan de mijn van Waterschei.
Het meest verassende en verhelderende komt evenwel van S.H.H. in de Gids
op Maatschappelijk Gebied nr
1. 1970, het ACW-studieblad, die al op 14 januari 1970, dus 9 dagen na het
begin van de mijnstaking vaststelt "dat
deze 'vissers' (de studenten, nvdr) enkel daar kans tot slagen hebben,
waar 'troebel water' te vinden is. Dit blijkt in de Limburgse kolenmijnen
alleszins het geval wanneer men duur en omvang van de staking in overweging
neemt. Daarom is het wel nuttig naar de dieperliggende oorzaken te zoeken van
dit conflict." In het februari
nummer van de GOMG stelt de voltallige redactie (met o.a. Jean Luc Dehaene
en Herman Deleeck) vast dat "het voor buitenstaanders wel onbekend zal
zijn dat de staking in Limburg uitbrak de tweede dag van een driedaags seminarie
in 'Ter Nood' - Overijse, waar het uitgebreid bestuur van het ACV zich
teruggetrokken had om na te denken over de noodzakelijke aanpassing van de
vakbeweging aan de snelle evolutie in de maatschappij en in de arbeiderswereld
!...".
De verdere evolutie van de
mijnstaking 70 en de uiteindelijke mijnsluitingen laten een gevoelen achter dat
de mijnvakbonden nooit vat gekregen hebben op de "dieperliggende
oorzaken" en de "snelle evolutie in maatschappij en
arbeiderswereld", zodat er ook nooit 'verzoening' is tot stand gekomen.
Lering en evolutie
Koen
Calliauw is opmerkelijk aanwezig in het boek van Martens en Merckx
over mei 68 met een integraal overgenomen artikel uit De Rode Vaan van 1
november 1973, waarin Calliauw met bijtende pen De
nozems van deze jaren beschrijft, nl Geneeskunde voor het Volk en het
(ridicule) verzet tegen de Orde van de Geneesheren. 35 jaar later is Koen
Calliauw een heldere beschouwer en ondersteuner van het lot van
armen, verstotenen, psychiatrische patienten, migranten met groot respect voor
wie hij indertijd 'nozems' noemde. Drie bijdragen die eerder verschenen op
Indymedia (psychiatrie, oudere
allochtonen en ALF, terrorisme en
provocatie) kriigen hier hun plaats.
Leo Neels
kan elkeen verrassen met een puntig artikel over de verschillende
studentenverenigingen en hun bladen in Leuven begin 1970 en over de rol van
universiteit in het opleiden van mensen die zich goedschiks plooien naar de
wensen van het bedrijfsleven : "Het voornaamste daarbij lijkt ons, dat
de studenten tot het inzicht zijn gekomen, dat in deze klassemaatschappij zij
het gevaar lopen zonder meer en vrijwel ongemerkt te worden voorbereid op een
positie in het legertje mensen dat gevoeglijk als establishment wordt aangeduid:
de universitaire opleiding en heel zijn aankleef spelen zich niet af in een vacuüm
van wetenschappelijke en academische activiteiten, zij zijn zeer wel onderdeel
van het arsenaal middelen dat met name door het bedrijfsleven bijzonder handig
gehanteerd wordt, weliswaar in naam van Ontplooiing, Gemeenschap en
Ontwikkeling, maar bij nader toezien met slechts één bedoeling: de
universiteit wordt het toeleveringsbedrijf van hooggeschoold kaderpersoneel dat
in dienst van de directie zijn taak in geweten zal vervullen".
Witte Woede
In 2008 is het 20
jaar geleden dat de Witte woede voor het eerst in oktober 1988 door de straten
van Brussel manifesteerde. Op 1
december 1988 ging Eigen Thuis Grimbergen in staking met respect voor de
minimumdiensten, die bestonden uit gemiddeld 60% van de normale dienstverlening.
Noch de gehandicapten noch het personeel konden evenwel voorzien dat het een
van de langste stakingen uit de Belgische en Europese geschiedenis
zou worden. Pas op 8 mei 1989, na 5 maand
en 8 dagen werd een akkoord bereikt dat tot volledig nieuwe barema's
zou leiden, die 12 jaar later veralgemeend zouden worden tot alle welzijns- en
culturele sectoren in Vlaanderen.
Uitvoerige uittreksels ui OASE en
de pers geeft inzicht in de groei en veralgemening van de stakingsactie in
de gehandicapten- en bijzonder Jeugdzorg vanaf 1 februari 1989. Ook twee
beschouwingen naar aanleiding van het overlijden van Jan
Lenssens in 2006 en van het 25
jarig bestaan van Eigen Thuis in 2005 geven mede een historisch perspectief
aan de begindagen van de Witte Woede.
Wie over documenten, nota's of
materiaal beschikt
die een licht
werpen op het verleden om het heden beter te begrijpen
en aan de toekomst te werken, kunnen deze altijd signaleren.
Jan Hertogen socioloog
|