|
Toespraak van PvdA-voorzitter Ludo
Martens op het 1 Meifeest 1989
Imperialistisch Europa smeedt haar
wapens
Inhoud
- Boven
Euro-dialoog of euro-klassenstrijd?
Vernieuwde slagkracht tegen de Derde Wereld
Imperialistisch pluralisme
Het
terroristisch gezicht van onze democratie
Europa wil de Oost-Europese landen losmaken van de Sovjet-Unie
Grote uitdagingen voor de communisten
De
taken van de PVDA
Noten
Onlangs blokletterde de krant van het
Europees Parlement: 'De puntjes op de i - 1992 kan slechts één doel
hebben: een beter leven'. (1)
Puntjes op de i zullen weinig indruk maken op de tientallen miljoenen
werkers en werklozen die nu al de dupe zijn van de catastrofale gevolgen
van de eenheidsmarkt die zich aan 't vormen is. Vinden de SP en de CVP de
Belgen echt zo dom en naïef dat ze hen willen doen geloven dat de groep
Suez en de groep De Benedetti 165 miljard op tafel legden om de hand te
leggen op de Generale Maatschappij en zijn nederig aanhangsel, de
koninklijke dynastie, met als enige bedoeling: een beter leven voor de
Belgen?
Het Europa van de eenheidsmarkt is een eksklusieve creatie van de 200
multinationals die samen goed zijn voor één derde van het zakencijfer in
Europa en die, met hun massale productie alle nationale grenzen breken.
Europa '92 is het strijdplan van de Europese monopolies voor de derde
wereldoorlog die al bezig is tussen de Verenigde Staten, Japan en de
Europese Gemeenschap. In deze oorlog gebruikt men vooral economische
wapens, voorzien van geluiddempers zodat men nauwelijks nota neemt van de
miljoenen slachtoffers, zonder naam of gezicht, die vallen in een andere
wereld, de Derde Wereld.
Sinds 1980 lukt het Japans kapitalisme elk jaar opnieuw een economisch
Pearl Harbour, met commerciële overschotten die in 1988 100 miljard dollar
bedroegen. (2) Reagans politiek van overbewapening bracht de Verenigde
Staten een buitenlandse schuld op van 500 miljard dollar, een globale
schuld van 7.500 miljard dollar voor het geheel van de staat, de bedrijven
en de particulieren en 35 miljoen armen. Het Amerikaans kapitaal moet zich
voorbereiden op tegenoffensieven op alle wereldmarkten. Bijgevolg kan
Europa '92 slechts één doel hebben: beter oorlog voeren tegen de
Amerikaanse en Japanse concurrenten.
In Europa zijn de sociaal-democratie en
de kristen-democratie de twee belangrijkste aanpraters van de planetaire
oorlog der Europese monopolies.
Al zeventig jaar beweren de socialistische leiders dat er in de
imperialistische landen politieke democratie bestaat en dat we nu nog
alleen de economische democratie moeten verwerven. Europa toont ons de
ware aard van de dingen: Europa is de brute, directe, onopgesmukte macht
van de multinationals. Men houdt zelfs niet de schijn hoog dat deze
absolute macht van de grote Europese burgerij gebaseerd is op de
democratische wil van het volk. De sociaal-democratie wil de publieke
opinie ervan overtuigen dat de Europese kruistocht van de monopolies
waarlijk een nobel, edel en zelfs progressief karakter heeft. Ze vreest
dat het Europa van de monopolies zonder een laagje democratisch vernis
weldra overal op volksverzet zal stoten. Daarom stelt ze de sociale
euro-dialoog voor, om de vakbondsleidingen vast te ketenen, die hoe langer
hoe meer van slag raken en machteloos staan. Maar wat valt er te bazelen
over de euro-dialoog op het ogenblik dat de euro-klassenstrijd moet worden
uitgevonden en georganiseerd?
De eenheidsmarkt biedt de monopolies de vrijheid overal in Europa de
optimale uitbuitingsvoorwaarden op te zoeken. Fabrimetal spreekt al over
'de aantrekkingskracht van de lage-loonlanden' zoals Spanje en
Groot-Brittannië waar de lonen 50 en 40% en Portugal waar ze zelfs 75%
lager liggen. In de economische oorlog met de Amerikaanse en Japanse
monopolies zijn het de Europese werkers die hun gezondheid en hun werk
moeten inleveren. In zijn blauwe vlag draagt Europa de sterren van de
verhoogde uitbuiting, de flexibiliteit en de werkloosheid. In 1988 is het
volume van de bestellingen van Fabrimetal met 7,6% toegenomen. De
tewerkstelling verminderde met 0,8%. (3) Het Europa van de overuitbuiting
en van de flexibiliteit is dus goed van start gegaan. En de socialistische
leiders zeggen ons nu vandaag dat 'de sociale dimensie aan Europa een hart
zal geven'. Zoals de beenhouwer die varkensingewanden verkoopt, biedt de
sociaal-democratie bij iedere verkiezing een hart op een schotel aan.
Maar eens de verkiezingen achter de rug, worden geen ingewanden meer
verkocht, maar kanonnen. Het Frankrijk van sociaal-democraat Mitterrand,
produceert voor 620 miljard Belgische frank wapens per jaar en besteedt
40% van zijn budget voor onderzoek en ontwikkeling aan de militaire
sector. Reeds in '84 kondigde Mitterrand aan dat 'een Europese Gemeenschap
van de ruimtevaart het beste antwoord is op de militaire vereisten van
morgen'. Dertig procent van de vorsingsprojekten van Eureka, gelanceerd
door Mitterrand, lenen zich tot militaire toepassing. Gisèle Charzat van
de Franse PS zei onlangs in het Europees Parlement dat 'de Twaalf dringend
een militair Eureka moeten lanceren'. (1) Zo betekent Europa '92 dus ook
een versterking van de monopolies dankzij de militarisering die zowel door
de sociaal-democratie als door de kristen-democratie wordt gepredikt. Voor
Tindemans is de 'Europese integratie op het militair front een natuurlijke
ontwikkeling'. (4)
We kunnen hieruit besluiten dat Europa '92 alle problemen van de massa's
in onze landen zal verscherpen. Allemaal behalve één: de illusie, de valse
hoop, de euro-dialoog zullen uit elkaar spatten. De reformistische
partijen zullen zich hoe langer hoe duidelijker aftekenen als partijen van
de Europese monopolies, van het Europees imperialisme. De onvermijdelijke
mislukking van hun Europa van de Verenigde Illusies, kan in Europa een
nieuw revolutionair bewustzijn teweegbrengen. Uit de strijd tegen de
gemeenschappelijke Europese vijanden kan zich een echte linkse stroming
ontwikkelen, tegen het kapitalisme en tegen het imperialisme. We moeten de
Partij van de Arbeid versterken en onze rangen doen aangroeien door het
opnemen van de taken die de klassenstrijd in Europa ons oplegt. Voor alles
moeten we de eenheid aan de basis van de Europese vakbondsbeweging
ontwikkelen. Dat is onze prioriteit. Daarnaast moeten we bijdragen tot de
eenmaking van de anti-imperialistische en antiracistische beweging, van de
studentenbeweging en van de vredesbeweging in Europa. In deze strijd
kunnen zich de noodzakelijke voorwaarden ontwikkelen voor een
hergroepering van de echte communistische krachten in Europa.
Om Europa '92, die vrucht die bespoten is
met alle kapitalistische gifstoffen, verkocht te krijgen, wordt er veel
gesproken over Europese cultuur en Europese waarden. Welke Europese
waarden? Die van de Spaanse en Portugese leidende klassen die van Mexico
tot Chili 60 miljoen Indianen hebben uitgeroeid? Die van de Engelse,
Franse en Hollandse commerçanten die 100 miljoen Afrikaanse slaven
gevangen hebben genomen en verkocht? De Europese waarden die tijdens de
verovering en de koloniale uitbuiting in China, Indië, Kongo, Algerië
tientallen miljoenen doden hebben gekost? De waarden waarmee onze Europese
kapitalisten elkaars arbeiders hebben uitgemoord tijdens de eerste
wereldoorlog en waarmee de Duitse, Italiaanse, Hongaarse en Roemeense
grote burgerijen in Europa 30 miljoen doden hebben achtergelaten in de
tweede wereldoorlog? De Europese cultuur van onze leidende klassen spreekt
uit al die slachtpartijen. En die Europese waarden worden vandaag de dag
nog altijd vrij verkocht onder het merk 'imperialistische democratie' en
'imperialistisch pluralisme.'
In 1992 zal het Europa van de burgerlijke
partijen in al zijn pluralisme de druk verhogen om de Derde Wereld te
vergiftigen met zijn wild liberalisme, in het kader van het IMF. In landen
zoals Brazilië en Indië resten nog een paar markten die de monopolies uit
de handen van de lokale kapitalisten willen rukken, nog een paar publieke
ondernemingen die ze willen opslokken. Uit schrik voor de eenheid van de
Derde Wereld heeft Europa in de jaren zeventig luidruchtig beloofd de
prijzen voor de basisproducten te garanderen. Maar in 1987 krijgt Afrika
in ruil voor een zelfde hoeveelheid grondstoffen 40% afgewerkte producten
minder dan in 1980. (5) Het Europees pluralisme is een pluralisme van een
gangsterwereld, waar de liberale bandiet plundert met een riot gun in de
hand, de christelijke rover met een mauser en de sociaal-democratische
boef met een fall. In 1982 had de Derde Wereld 850 miljard dollar schuld.
Sindsdien heeft Mitterrand meerdere tiers-mondistische toespraken
gehouden. Sinds 1982 heeft de Derde Wereld 1.140 miljard dollar betaald
voor zijn schuldenlast. Ondanks het neertellen van meer dan 1000 miljard
dollar is de schuld vandaag gestegen van 850 tot 1.300 miljard dollar.
Kohl, Mitterrand en Thatcher kunnen een paar kilometer joggen voor Sport
Aid om wat kruimels bijeen te scharrelen voor de hongerigen in Afrika.
Maar sinds 1985 zuigen onze banken en onze regeringen elk jaar 28 miljard
dollar uit dat uitgehongerde Afrika. (6) En ondertussen maar kletsen over
Europese waarden. De atoombom op Hiroshima veroorzaakte 120.000 doden.
Onze Westerse pluralistische democratieën laten om de drie dagen een
atoombom ontploffen in de Derde Wereld. Om de drie dagen sterven 120.000
kinderen die kunnen gered worden met erg eenvoudige middelen die men
alleen omwille van de imperialistische uitbuiting moet onthouden aan de
bevolking. Het aantal chronisch uitgehongerden in de Derde Wereld wordt
voor 1988 geschat op 700 miljoen mensen. Vandaag weten 600 miljoen
Afrikanen nauwelijks te overleven onder het gewicht van de
imperialistische overheersing. Binnen 36 jaar zullen er 1.600 miljoen
Afrikanen zijn. (7) De huidige economische wereldorde geeft hen geen
enkele overlevingskans. De democratische en anti-imperialistische
revolutie is de verplichte weg voor de overleving van de Derde Wereld.
Naarmate de monopolies steeds meer de hand leggen op onze pers, zegt deze
steeds luider 'vrij' te zijn. Die pers heeft het over de stijgende
aantrekkingskracht van onze democratische waarden. Onze democratie geeft
haar meest onthullende demonstratie-voorstellingen in de Derde Wereld. Als
we de democratische kwaliteit van onze partijen willen meten, moeten we
kijken naar wat ze uitrichten in Latijns Amerika, in Afrika en in Azië. De
politieke krachten die deze landen overheersen zijn allemaal verbonden met
de partijen die de imperialistische wereld regeren. Het is absurd te
spreken over de democratie hier en de dictatuur ginder. De Derde Wereld
toont ons het terroristisch gezicht van onze eigen democratie.
In El Salvador is Napoleon Duarte, die voorzitter was van de
Christen-democratische Organisatie van Amerika, de wettige zoon van onze
CVP-PSC. Sinds 1979 hebben de doodseskaders en het leger met de zegen van
Duarte en van onze CVP-PSC 70.000 mensen vermoord, onder wie onze kameraad
Michaël De Witte. André Louis, PSC, is een belangrijk lid van het politiek
bureau van de Christen-Democratische Internationale. Deze speelt in
verschillende Derde Wereldlanden een beslissende rol in het vrijwaren van
de imperialistische overheersing, zoals in Oeganda, Guatemala, El
Salvador, Venezuela, de Filippijnen. (8)
De World Anti-Communist League helpt bij het coördineren van de
doodseskaders die heel Latijns Amerika terroriseren. PSC'er Desmarets en
Close van de PRL zijn er voorzitter van geweest, drie Belgische
fascistische organisaties hebben officiële banden met de Liga. Columbië
alleen al telt 180 paramilitaire groepen bestaande uit militairen,
politiemannen en fascistische elementen. In 1985 hebben ze de Belgische
priester Daniël Guillard omgebracht. In 1988 hebben ze 4.950 mensen
vermoord, onder wie 150 delegees en syndicale verantwoordelijken. (9)
In het Peru van de sociaal-democraat Garcia doden het leger en
extreem-rechts zowat 154 personen per maand, het cijfer van januari 1989.
(10) De sociaal-democratie blijft het Israëlische terrorisme steunen.
Yitzak Rabin, sociaal-democratisch minister van Defensie van Israël,
zegde: 'Wij zullen de orde herstellen in de gebieden, zelfs als dat
pijnlijk moet zijn'. (11) Als je hoort dat het Israëlisch leger weer zijn
dagelijkse portie Palestijnse doden heeft gehad, denk dan ook aan de
sociaal-democratie.
In Zuid-Afrika wonen 25.000 Belgen. 35% van de soldaten van Zuid-Afrika
hebben een EEG-paspoort: Portugezen, Engelsen, Duitsers, Grieken en Belgen
moorden de zwarte bevolking uit met stilzwijgende instemming van onze
regeringen. (12)
Om de democratische kwaliteit van een Belgische partij te meten, moet je
dus nagaan wat haar politieke familie in de Derde Wereld uithaalt. En om
de aard van je multinational te kennen, moet je natrekken hoe hij zijn
arbeiders in Azië en in Latijns Amerika behandelt. Om de bedoelingen van
Bekaert, Solvay, Ford of General Motors te kennen, moet je informatie
inwinnen bij de syndicale delegees die hun wet ondergaan in Brazilië. In
onze Partij is er nog te dikwijls een enge fabriekspraktijk, een vaag
anti-imperialisme, los van syndicale en arbeidersproblemen. Europa '92 zet
ons aan om contact op te nemen met syndicalisten van de Derde Wereld die
vechten tegen het imperialisme binnen dezelfde multinational of binnen
dezelfde sector. Dit is essentieel om de brede perspectieven te zien van
de antikapitalistische strijd op wereldvlak. De ervaring leert ons dat een
te enge visie op onze problemen aan de fascistische demagogen de kans
biedt een deel van de arbeiders te beïnvloeden.
Europa '92 zit klem in stagnerende internationale markten. Eén van de
belangrijkste doelstellingen van Europa '92 bestaat erin de
kapitalistische uitbuiting uit te breiden tot Oost-Europa en er de
verzwakte socialistische regimes te vernietigen.
Kissinger en de Duitse sociaal-democraat Schmidt stellen dat de Europese
eenheid en een Europese defensie noodzakelijk zijn om Polen, Hongarije en
later Tsjecho-Slowakije, de DDR en Roemenië van de Sovjet-Unie los te
weken. (13) Wörner, secretaris-generaal van de NATO verklaart: 'Wij hebben
een visie nodig voor Europa die ook Oost-Europa omvat'. (14) Volgens
Robert Gates, vice-assistent van Bush voor de Nationale Veiligheid,
officier van de CIA sinds 1966, moet het Westen Oost-Europa politiek
binnendringen via drie ordewoorden: de rechten van de mens, de democratie
en het pluralisme. De CIA verdedigt de rechten van de reactionaire mens
die het socialistisch systeem wil omverwerpen, de CIA verdedigt de
democratie voor de anticommunisten, de CIA verdedigt het pluralisme voor
de pro-imperialistische politieke partijen, die betaald en gesteund worden
door het Westen. (15) Brzezinski spreekt al over het perspectief van een
christen-democratisch Polen en een sociaal-democratisch Hongarije die
economisch geïntegreerd zijn in het Europees kapitalisme. Oost-Europa is
een zieke man, die verder nog vergiftigd wordt door 100 miljard dollar
schulden bij het imperialisme. De Europese Gemeenschap en de Verenigde
Staten beloven een substantiële hulp aan Polen en Hongarije, op voorwaarde
dat de pro-imperialistische politieke krachten gelegaliseerd worden en dat
de privé-bedrijven meer armslag krijgen. De Nato zegt zijn steun toe 'aan
alle krachten in Oost-Europa die ijveren voor hervormingen in de richting
van onze doelstellingen'. (16) Heel deze koortsachtige activiteit dwingt
ons ertoe rekening te houden met eventuele contrarevolutionaire
burgeroorlogen in Hongarije en Polen. De Nato denkt hierop nu beter
voorbereid te zijn dan ten tijde van de Hongaarse contrarevolutie in 1956.
Mandel, die evengoed als wij deze openlijke strategie van de Nato en van
de CIA kent, durft te schrijven: 'De Europese burgerij hoopt er niet op
Oost-Europa voor het kapitalisme te winnen'. (17) U kan raden in wiens
kraam een dergelijke thesis past. Het is geen toeval dat we een
heropleving van de anticommunistische hysterie meemaken op een ogenblik
dat de crisis van het imperialisme zich ontwikkelt, dat de confrontatie
tussen Europa, de Verenigde Staten en Japan scherper wordt. Het
imperialisme staat oog in oog met de volksopstanden tegen het IMF in de
Derde Wereld. Het wordt geconfronteerd met een vredesoffensief van de
Sovjet-Unie en met de pogingen tot socialistische vernieuwing in dit land.
De huidige anticommunistische kampanje heeft twee bedoelingen: de
bruggenhoofden van het imperialisme in de socialistische landen versterken
en er de contrarevolutie doen zegevieren en de volksstrijd in de Derde
Wereld in het bloed smoren.
Zo zal de Europese eenheidsmarkt de klassenstrijd in Oost-Europa en in de
Sovjet-Unie verscherpen en niemand kan voorspellen wat daarvan de uitkomst
zal zijn.
Brezjnev heeft de Sovjet-Unie achtergelaten met verstarde politieke ideeën
en met een economisch systeem dat onbekwaamheid, verspilling en
ondoeltreffendheid voortbracht. Bovendien heeft zijn ziekelijk
triomfalisme de Sovjet-Unie tot een buitensporige militarisering gevoerd
en in buitenlandse avonturen zoals de bezetting van Afghanistan gestort.
Dat alles heeft het vertrouwen van het volk in het socialisme aangetast
zodat een gunstige voedingsbodem voor de imperialistische propaganda
ontstond.
Met of zonder Gorbatsjov: de problemen van de uitbreiding van de
socialistische democratie en van de socialistische economische hervorming
waren niet meer te omzeilen. Maar de ontwikkeling van de democratie in de
Sovjet-Unie brengt onvermijdelijk openlijke en bittere politieke en
ideologische strijd mee. Zullen de communisten de vuurproef doorstaan? We
weten dat extreem-rechts in de Sovjet-Unie zich vandaag weer hardop
uitspreekt tegen het 'misdadig' regime van Stalin en van Lenin en de
terugkeer naar de waarden van het tsarisme predikt. We zien hoe werken
over Stalin geschreven door rabiate anticommunisten zoals Robert Conquest,
raadgever van Thatcher, in sovjettijdschriften worden afgedrukt. (18) We
horen zogenaamde sovjethervormers dezelfde gemeenplaatsen vertellen als de
sociaal-democratie over de mens, de universele waarden, de klassenvrede en
de progressieve werking van de multinationals in de Derde Wereld. Doordat
ze hun vijanden te lang de mond hebben gesnoerd, kregen de
sovjetkommunisten verkalkte hersenen; ze hebben nog erg weinig waardevolle
werken voortbrachten. Vandaag staan ze met de rug tegen de muur: ze moeten
bewijzen dat ze in staat zijn door analyse en argumentatie de
pro-imperialistische stellingen die het land overspoelen te verslaan. Het
marxisme kan zich alleen ontwikkelen in de openlijke strijd tegen het
anti-marxisme. We kunnen de Poolse eerste minister Rakowski volgen,
wanneer hij zegt: 'Na 45 jaar machtsmonopolie heeft de partij verleerd te
vechten voor de aanhang van de mensen. Ik vind het heilzaam voor de partij
dat de rechtse krachten zich actief gaan roeren. Het vuur dat onder onze
zetel wordt aangelegd, zal ons wakker schudden'. (19) Maar alleen de
toekomst kan uitwijzen of de communisten, eens ze wakker zijn, nog de
kracht zullen hebben om het vuur van het pro-imperialistisch gestook te
doven.
En verder is er nog de belangrijkste uitdaging voor de communisten uit de
socialistische landen: de wetenschap en de spitstechnologie beheersen en
een socialistisch economisch systeem opbouwen dat in staat is zich
harmonieus aan te passen aan de voortdurende omwentelingen van de moderne
productiekrachten.
Wat de socialistische landen betreft, moeten wij niet de absurde pretentie
hebben om alles te beoordelen en om in alles het laatste woord te hebben.
Wat we moeten doen, is met grote ernst en in een klare geest van
communistische kameraadschap hun politieke en economische ervaringen
bestuderen.
Europa '92 gooit ons in een wereld die een dorp is geworden. De Belgische
werkers staan oog in oog met een klasse van uitbuiters die in alle vijf de
continenten thuis is. Ook in onze strijd moeten wij de hele wereld als
achtergrond zien en onze syndicalisten moeten vrienden maken onder de
syndicalisten van de vijf continenten. De omwentelingen die onze planeet
doormaakt, leggen ons, Belgische communisten, grote uitdagingen op.
In een wereld waarin alle landen naaste buren zijn geworden, kan een
revolutionaire partij slechts stand houden en zijn weg banen met behulp
van drie wapens: consequente strijd tegen de monopolies, tegen het
Europees imperialisme en zijn alliantie met de Amerikaanse supermacht;
daadwerkelijke steun aan de democratische en anti-imperialistische
revolutie in de Derde Wereld; principiële, verantwoorde en kritische
solidariteit met de socialistische landen. Sinds twintig jaar heeft onze
organisatie voldoende ervaring opgedaan op deze drie terreinen om alle
communisten en alle revolutionairen te verenigen in de Partij van de
Arbeid.
Tegelijk moeten we er ons van bewust zijn dat er na twintig jaar bij
sommigen een zekere moeheid en sleur kan optreden die hen ervan weerhoudt
om de grote uitdagingen van vandaag energiek te beantwoorden.
Eerst en vooral denken wij na over Europa, de Derde Wereld, de
socialistische landen om duidelijke perspectieven te geven aan ons
revolutionair werk in België en geenszins om ons te verliezen in exotische
discussies en ons te verwijderen van de werkers en van de
vakbondsbeweging. Nadenken over de internationale situatie moet ons
analyse- en organisatievermogen in de fabrieken en in de verschillende
sectoren verhogen. Elkeen zal zich moeten verdiepen in de internationale
strategie van 'zijn' multinational of sector en solidariteitswerk
ontplooien met de syndicalisten van de Derde Wereld.
In het maquis van El Salvador schreef Michaël De Witte in zijn dagboek dat
hij op 1 mei altijd met weemoed terugdacht aan het 1 meifeest van de PVDA
omdat hij daar telkens weer aanvoelde dat er zich in België een echt
revolutionaire partij aan het inplanten is. Wat communisten in de Derde
Wereld het meest aanmoedigt, is te zien dat er in een imperialistisch land
een authentieke revolutionaire ervaring plaatsgrijpt onder de arbeiders en
de werkers. Michaël De Witte had zelf lang geaarzeld voor hij bij de
marxist-leninistische organisatie aansloot. Maar vanuit het maquis deed
hij een oproep aan al zijn vrienden, progressieve intellectuelen, een
oproep die trouwens door tal van revolutionaire organisaties uit de Derde
Wereld werd gelanceerd: wie onze strijd wil steunen, moet aansluiten bij
de marxist-leninistische partij in België en daar de antikapitalistische
strijd voeren.
Verder kan iedereen de ideologische verwarring die in grote mate de
syndicale beweging, de linkse sociaal-democraten en de linkse ecologisten
verlamt,vaststellen.De PVDA zal meer krachten moeten vrijmaken om op een
wetenschappelijke manier in een revolutionaire geest de huidige
werkelijkheid van het imperialisme te bestuderen.
Bovendien moeten wij, in het licht van de industriële herstructureringen
opnieuw onze verschillende terreinen bekijken om één van de belangrijkste
kwaliteiten van onze partij te vrijwaren: ons intens werk onder de
massa's,van arbeiders, syndicalisten, jongeren en progressieve
intellectuelen.
En tot slot moeten wij nieuwe organisatievormen vinden die ons in staat
stellen om aanwezig te zijn onder de brede lagen van intellectuele
werkers, zoals de verplegers, de opvoeders en de leerkrachten.
We willen eindigen met een paar recente woorden van Fidel Castro: 'Wij
maken een bijzonder ogenblik mee in het internationaal revolutionair
proces. Sommige socialistische landen maken kritiek op wat ze gedurende
jaren hebben gedaan. Wij respecteren het recht van anderen om te verwerpen
wat zij willen verwerpen. Maar wij moeten goed weten dat het imperialisme
zoveel mogelijk voordeel uit zo'n situatie tracht te halen. Vandaag is het
bijna mode geworden in de imperialistische landen onze doelstellingen en
onze beginselen in vraag te stellen. Vandaag meer dan ooit moeten wij de
vaandeldragers zijn van het socialisme en het marxisme-leninisme. Het
socialisme verdedigen als het in de mode is of als het overal prestige
geniet, dat is niet moeilijk. Maar het socialisme verdedigen als het
moeilijkheden kent op internationaal vlak, dat is pas verdienstelijk. Wij
moeten bereid zijn elke hindernis te overwinnen. In deze omstandigheden is
het belangrijker dan ooit dat het vertrouwen in onze partij en de eenheid
rond onze partij worden versterkt. De partij kan fouten maken, aan ons om
ze te verbeteren. Maar wie het geloof in onze partij wil vernietigen, die
ondermijnt de grondslag van onze kracht. Zonder partij is er geen
revolutie, zonder partij is er geen socialisme'. (20)
De oproep van Fidel Castro om zich bereid te tonen alle hindernissen te
overwinnen, voert onze gedachten naar onze kameraad Jan Cools, ergens in
Libanon. Vanaf deze tribune en in naam van u allemaal, wensen wij hem veel
moed en doorzettingsvermogen, in afwachting dat hij terug is bij zijn
familie, zijn vrienden en zijn kameraden van de PVDA.
Leve het marxisme-leninisme!
Leve het proletarisch internationalisme!
Leve de socialistische revolutie!
(1) Tribune pour l'Europe, Informations du Parlement européen, n° 3, maart
1989, p. 1 et 3.
(2) International Herald Tribune, 18 februari '89.
(3) La Wallonie, 20 april '89, Robert Falony, Le rapport de Fabrimétal
attaque les coûts salariaux.
(4) Tindemans, Discours au seminaire du CSIS, Palais d'Egmont, 1er avril
1989, Ministère des Affaires Etrangères, N° P08*0126.
(5) IMF, World Economic Outlook, april 1989, Washington, p. 154.
(6) Ibidem, p. 186.
(7) Granma, 5 maart 1989, p. 5.
(8) C.D.-Info, 31 maart 1987; Zeg, bijvoegsel Solidariteit-Demokratie, 30
mei '86, N° 2.
(9) Pax Christi, communiqué de presse, 10 februari 1989, Een godvergeten
bloedbad, Colombiaans Komitee voor de verdediging van de mensenrechten.
(10) Intervencion des ceonsejo indio de Sud America sobre el tema 10c anta
la 45a. seion de la Comision de derechas humanos de Naciones Unidas,
Genève, februari 1989.
(11) AFP, Reuter, 22 december 1987.
(12) Journal des Procès, n 149, 21 april 1989, p.14-15.
(13) Gazet van Antwerpen, 14 april 1989, p. 7.
(14) Wörner, The future tasks of the Alliance, speech to the quadrangular
forum, Brussels, 1 april '89.
(16) Brezinski, Ending the cold war, CSIS Conference, Brussels, 1 april
1989.
(17) Inprecor, n 283, 6 maart 1989, p.3.
(18) Nouvelles de Moscou, N 13, 26 maart '89, p. 16.
(19) Rakowski, Le Soir, 1 april 1989; Temps Nouveaux, n 11, 1989, p. 34.
(20) Fidel Castro, Granma, La Havane, 18 december 1988, p. 5.
Boven
|