|
Toespraak van PvdA-voorzitter Ludo
Martens op het 1 Meifeest 1993
Inhoud:
Wie toen in de Goelag zat, is nu aan de
macht in Rusland
[Inhoud
]
Iedereen heeft gehoord over de Goelag,
die werkkampen in Siberië ten tijde van Stalin. Iedereen heeft gehoord hoe
vreselijk het daar was. Hoe erg talloze onschuldigen er geleden hebben.
Vandaag zijn de kansen gekeerd, wie toen in de Goelag zat, is nu aan de
macht. Iedereen in België was daar tevreden over, behalve de PVDA. Het is
aan zijn vruchten dat men de boom herkent. De daden van de nieuwe
machthebbers geven ons voor het eerst een duidelijk beeld over wie de
slachtoffers van de «stalinistische terreur» precies waren.
In 1992 daalde het bruto nationaal
produkt in de Baltische staten met 25 tot 30%, in Armenië met 40%, in
Azerbeidjan en Georgië met 30%, in Oekraïne met 16% en in Rusland met 20%.
In Rusland daalde het netto nationaal produkt in 1991 en 1992 met 32,5%.
In de loop van 1992 bedroeg de inflatie
1.050% in Estland, 1.200% in Letland, 1.350% in Azerbeidjan, 1.450% in
Rusland en 1.600% in Oekraïne.(1) En het gaat aan versneld tempo verder:
in Rusland is de inflatie in februari gestegen met 5.569% op jaarbasis.(2)
Zo organiseerden de slachtoffers van de
Goelag de desorganisatie en de vernietiging van het produktieapparaat. Met
de hyperinflatie hebben ze het spaargeld en de lonen van de werkers
gestolen. En wie profiteerde van heel die roof?
De 24 miljard dollar westerse hulp aan
Rusland, beloofd voor ’92, zijn voor twee derden fiktief, zegt de
Amerikaanse ekonomist Jeffrey Sachs: «Het ging om leningen en
kredietgaranties aan de Westerse bedrijven en vooral aan de uitvoerders
van granen. Wat de buitenlandse schuld alleen maar doet toenemen 85
miljard dollar.» (3)
De vernietiging van het nationaal
produktieapparaat gebeurde tot groot profijt van de Westerse invoer en van
de Russische maffia. Alexander Roetskoj, vice president en aartsvijand van
Jeltsin, verklaarde: «Een hele reeks misdadige handelsorganisaties maakt
miljarden roebel fortuinen. De parallelle strukturen kontroleren 45% van
het bruto nationaal produkt». De maffia organiseert de kapitaalvlucht.
«Volgens Westerse specialisten is de illegale kapitaalvlucht gelijk aan of
zelfs hoger dan de 8 miljard nieuwe Westerse hulp die vorig jaar in
Rusland toekwam.» (4) Igor, een maffia bons uit Moskou, zegt dat de stad
verdeeld is onder 20 brigades en dat ze 25% van de winst van alle winkels,
hotels, bordelen en andere handelszaken opeisen. Hij zegt: «Als Jeltsin
aanblijft, zal alles goedgaan. Hij laat ons zaakjes doen.» (5)
Gepensioneerden en werkers worden in
onbeschrijfelijke miserie gestort. «8 op 10 Russen zijn de twee laatste
jaren armer geworden. Hun gemiddelde koopkracht bedraagt nog slechts 42%
van wat ze in 1990 hadden.» (4) De helft van de Russische bevolking heeft
een inkomen dat lager ligt dan het gemiddelde maandinkomen van 12 dollar
per maand. 8 miljoen mensen leven van 2 dollar per maand.(6)
Het wilde kapitalisme, het kapitalisme
van de maffia leidt letterlijk tot de fysieke uitschakeling van
honderdduizenden kinderen, ouderen, mannen en vrouwen.
Galina Serdioekovskaja, direktrice van
het Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek over hygiëne en
ziektepreventie bij kinderen stelt vast dat «12 à 15% van de kinderen die
uit de kleuterschool komen reeds chronische ziekten hebben. Slechts 4% van
de Russische kinderen is kerngezond. De ondervoeding richt ware ravages
aan.» (7)
«In Rusland zijn tal van specialisten
bereid deel te nemen aan organenoverplanting (onder andere van nieren) net
zoals in bepaalde Derde Wereldlanden, wat een organenhandel zal
meebrengen, een nieuwe vorm van slavernij.» (8)
U herinnert zich nog hoe de
kontrarevolutie Ceaucescu in Roemenië vermoordde en hoe de televisie toen
beelden bracht van kinderen in erbarmelijke omstandigheden: dit gesjacher
met menslievendheid moest een vuile moord goedpraten. Nu Ceaucescu
vermoord is, hebben de Roemenen hun vrijheid teruggevonden. Zelfs de
kinderen. Dat bewijst La Libre Belgique: «Zestig Belgische frank voor een
dertienjarige Roemeense. De kinderprostitutie richt verschrikkelijke
ravages aan in Boekarest. Oorzaak hiervan zijn de ellende, de drugs, de
georganiseerde misdaad.» (9)
In de voormalige Sovjetunie zijn nu de
oud nazi’s en tsaristen, die voorheen de Goelags bevolkten aan de macht.
De kozakken vormden de elitetroepen van
de tsaar, zij voerden de ergste misdaden uit. Vandaag dragen de
kozakkenorganisaties opnieuw slogans in het vaandel als «trouw aan God, de
tsaar en het imperium». De kozakkenkolonel Naumov stelt: «De Kaukasus is
een kruitvat. Als de oorlog uitbreekt, zullen er veel vrijwilligers zijn.»
(10)
In Litouwen werden 19 monumenten
opgericht voor de SS. Honderden oud SS’ers komen er elke woensdag samen in
het Oorlogsmuseum van Riga; ze hebben twee eenheden opgericht in de
Zemesargi militie, het leger van Litouwen. De fascistische militie
Aizsargi werd opnieuw opgericht. Haar leitmotiv: «Litauwen aan de
Litauwers». De inwoners van Russische oorsprong zijn hun burgerrechten
kwijt. De president van Litouwen, Gorbunov, verklaarde: «Litouwen gebruikt
Zuid Afrika als model om de etnische kwestie op te lossen.» (11)
Het reaktionaire nationalisme sleurt hele
bevolkingen mee in de burgeroorlog.
In Opper Karabach en in Azerbeidjan
voeren de Armeense nationalisten een racistische godsdienstoorlog. Ze
organiseren etnische zuiveringen tegen de Azeri’s. 10.000 mensen zijn
omgekomen in gevechten. Maar de «Westerse bondgenoten zijn gebonden door
hun solidariteit met kristelijk Armenië.»(12)
De burgeroorlog in Tadjikistan, waar 5
miljoen mensen wonen, kostte al aan 25.000 inwoners het leven. Een
Russische officier schat dat men dat cijfer met twee of drie moet
vermenigvuldigen. Er zijn honderdduizenden vluchtelingen.(13)
Heel de sociaal demokratie, heel de
ekologistische beweging stond te jubelen om de likwidatie van wat er nog
aan socialisme overschoot in Oost Europa. Vandaag toont de werkelijkheid
van het wilde kapitalisme waar de maffia, oud nazi’s, tsaristen en de
ergste revisionisten aan de macht zijn, dat het kapitalisme een
onmenselijk, misdadig en barbaars systeem is.
Duitsland en de lokale nationalismen
zetten Joegoslavië in vuur en in bloed
[Inhoud
]
Tijdens de antifascistische oorlog
groepeerde de Kommunistische Partij van Joegoslavië alle authentieke
kommunisten uit de verschillende streken. Maar reeds toen vertoonde deze
partij uitgesproken opportunistische tendenzen.
Tito brak met het socialisme
[Inhoud
]
Tijdens zijn bezoek aan Tito op 12
augustus 1944 waarschuwde Churchill hem voor een kollektivisering van de
landbouw. Tito stelde hem gerust: «Wij hebben niet de bedoeling dat
systeem bij ons in te stellen». Bij dezelfde gelegenheid beloofde Tito
zijn steun aan een eventuele aankomst van geallieerde troepen in
Joegoslavië. Dit plan wilde in de eerste plaats de invloed van de
Sovjetunie en het kommunisme de pas afsnijden.(14)
De strijd tussen de kommunisten en de
opportunisten aan de leiding van de partij werd beslecht in 1948 toen
240.000 leden die trouw waren aan het marxisme leninisme en het
sovjetexperiment uit de partij werden gezet.(15)
Door zijn nationalistisch burgerlijk
standpunt koesterde Tito meer wantrouwen tegenover de socialistische
Sovjetunie dan tegenover het imperialistische Groot Brittannië. Hij
verwierp het proletarisch internationalisme volgens hetwelk een kommunist
zich baseert op de globale krachtsverhoudingen tussen socialisme en
kapitalisme in Europa en van het algemeen belang van het socialisme
vertrekt om de partikuliere belangen te bepalen. Vanuit zijn burgerlijk
nationalisme probeerde Tito Albanië op te slokken om een Balkanfederatie
op te richten onder zijn leiding en op een lijn van afstandname tegenover
de Sovjetunie. Tijdens de jaren 1946 1949 voerden de Griekse partizanen en
kommunisten een verwoede gewapende strijd tegen de Britse bezetting. Op 10
juli 1949 sloot Tito de Joegoslavische grenzen voor de Griekse partizanen
en verleende tegelijk toegang voor de Griekse pro Britse troepen zodat
dezen de partizanen in de rug konden aanvallen.(16) Op 1 december 1950, in
volle Koreaanse oorlog, stemde Tito in de Verenigde Naties voor een
embargo tegen China en Noord Korea waardoor hij rechtstreeks de
Amerikaanse agressie steunde. In 1951 sloten Joegoslavië en de Verenigde
Staten een militair akkoord.
Nog in 1951 vergeleek Tito de
Joegoslavische kommunisten die trouw bleven aan het marxisme leninisme met
de vijfde kolonne van Hitler: «De aanvallen van de fascisten bewijzen
hoeveel belang ze hechten aan een nieuw element: de vijfde kolonne. Deze
politieke en militaire faktor treedt in werking wanneer een agressie wordt
voorbereid. Vandaag poogt men opnieuw iets dergelijks te doen in ons land,
onder verschillende vormen, meer bepaald vanwege de Kominformgezinde
landen.» (17)
De grond, privé eigendom
[Inhoud
]
Na de oorlog werd het land verdeeld onder
de boeren, maar Tito deed geen enkele stap om een toekomstige overgang
naar de kollektivisering van de landbouw voor te bereiden. Onder druk van
de kritiek die de Sovjetunie formuleerde, zette hij enkele
landbouwkoöperatieven op touw. Maar reeds in 1951 verklaarde de ploeg van
Tito: «De (sovjet )kolchozen weerspiegelen het staatskapitalisme dat,
vermengd met talrijke resten van het feodalisme, het sociaal systeem vormt
van de USSR». De titisten ontwikkelden de stellingen van Boekarin en
vervingen de planekonomie door de vrije markt: «Niemand buiten de
koöperatieve stelt de normen en de kategoriën vast van wat er moet
geproduceerd worden». Ze organiseren de «overgang naar een systeem dat
meer vrijheid laat aan de ontwikkeling van de objektieve ekonomische
wetten. De socialistische sektor van onze ekonomie is in staat de
kapitalistische tendenzen te overwinnen door zuiver ekonomische
middelen.»(18) Reeds in 1953 voerde Tito opnieuw de vrijheid in om land te
kopen en te verkopen en landarbeiders tewerk te stellen.
«Zelfbeheer»
[Inhoud
]
In 1952 voerde Tito een systeem in van
«zelfbeheer» waarbij autonome ondernemingen in alle vrijheid beslissen en
zich met elkaar verbinden door de marktmechanismen. Het is de afschaffing
van de socialistische planekonomie en de heroprichting van de
kapitalistische markt.(19)
De likwidatie van de socialistische
centrale planekonomie heeft ook te maken met de opkomst van de burgerlijke
nationalistische krachten in de zes republieken die toen al «autonomie»
eisten. Tito steunde op het burgerlijk nationalisme om zich tegen de
Sovjetunie en het socialistisch experiment op te stellen. Hij heeft een
soort «Joegoslavische eenheid» gekreëerd tussen alle krachten die zich
verzetten tegen de Sovjetunie. Maar vermits de nationalistische tradities
uit het verleden voornamelijk Servisch, Kroatisch, Sloveens, enz. waren,
verenigden de nieuwe burokratische burgerijen hun krachten vooral op het
vlak van de republieken.
Trotskisme
[Inhoud
]
Vanaf het begin van de vijftiger jaren,
in een nog sterk feodaal Joegoslavië, bekampten de titisten het principe
dat de socialistische staat de diktatuur van het proletariaat moet
handhaven. In 1950 lanceerden de Joegoslavische revisionisten de diskussie
over «de kwestie van de afstervende staat en meer bepaald de afstervende
rol van de staat in de ekonomie». Djilas bestempelde de sovjetstaat als
het «monsterachtig bouwsel van het staatskapitalisme (dat) het
proletariaat uitperst en uitbuit».(20) Nog volgens Djilas ijverde Stalin
«voor de uitbreiding van zijn staatskapitalistisch imperium en op
binnenlands vlak voor de versterking van de burokratie». «Het ijzeren
gordijn, de hegemonie over de Oosteuropese landen en de agressiepolitiek
zijn voor hem nu onontbeerlijk geworden». Djilas heeft het over «de
miserie van heel de arbeidersklasse die zwoegt voor de “verheven”
imperialistische belangen en voor de voorrechten van de burokratie». «De
USSR is vandaag objektief gezien de meest reaktionaire grootmacht». Stalin
is «een uitvoerder van het staatskapitalisme en de geestelijke en
politieke leider van de burokratische diktatuur». Djilas, als waar agent
van het Amerikaans imperialisme die trouw alle thema’s van de
antikommunistische propoganda overneemt, vervolgt: «Bij de hitlerianen
vinden we theoriën terug die, om hun inhoud maar ook om de sociale
praktijk die ze veronderstellen, als twee druppels water gelijken op de
theoriën van Stalin.» (20) Al deze wapens van de Amerikaanse Koude Oorlog
verpakt Djilas in vijftig bladzijden pseudo marxisme. De Kommunistische
Partij van de Sovjetunie had gelijk toen ze stelde dat de titisten niets
anders deden dan de trotskistische laster en leugens overnemen. Djilas
beroept zich overigens op Trotski die volgens hem niet ver genoeg ging in
«zijn kritiek op het stalinistisch systeem»!(21)
Burgerlijk mini nationalisme
[Inhoud
]
Vanaf het begin van de vijftiger jaren
werd Joegoslavië dus geleid door een burokratische burgerij met sociaal
demokratische inslag, verbonden met de Verenigde Staten. Deze burgerij
gebruikte een pseudo kommunistische taal om de massa’s te misleiden en de
andere socialistische landen te beïnvloeden.
Het Servisch en Kroatisch nationalisme
ontwikkelde zich dus van bij de invoering van het «zelfbestuur» in de
vijftiger jaren, ook al werd het bekampt door de titistische leiding.
In 1964 al liet het Achtste Kongres van
de Partij de idee van het «joegoslavisme» achter zich en bouwde de Partij
zich op op grond van evenwichtige vertegenwoordigingen van de streken en
de nationaliteiten.(22) In die periode was er een belangrijk gevecht tegen
het Servisch nationalisme, geleid door de nummer 2 van het regime,
Rankovic, die in 1966 werd afgezet.(23)
De grondwet van 1974, die virtuele
onafhankelijkheid verleende aan de verschillende republieken, versterkte
de tendens om in elke republiek een «nationale ekonomie» te vestigen: men
bouwde raffinaderijen, staalbedrijven en andere basisindustrieën.(24)»De
struktuur van het produktieapparaat is ernorm versnipperd. Republieken en
provincies hebben zich immers van alle mogelijke soorten produktie
voorzien en het is veelbetekenend dat de industriële koncentraties zich
hoofdzakelijk in dat kader voltrekken. De binnenlandse markt is
versnipperd tot tal van plaatselijke markten.»(25) Ook de Joegoslavische
burgerij was onderverdeeld in regionale burgerijen.
Ekonomisch liberalisme
[Inhoud
]
In de loop van de jaren tachtig is
Joegoslavië overgestapt naar een hoofdzakelijk liberaal ekonomisch
systeem. Alles begon in februari 1987 met de loonsverlaging onder kontrole
van het IMF. In ’88 ’89 volgde een radikale wijziging in de ekonomische
wetgeving: het fameuze «zelfbeheer» werd afgeschaft, bedrijven naar
Westers model opgericht, afdankingen wettelijk gemaakt. Deze hervormingen
werden doorgevoerd met goedkeuring en steun van de noordelijke republieken
én van de centrale regering in Belgrado. Honderdduizenden arbeiders werden
afgedankt, 376.000 van hen zaten eind ’89 nog altijd zonder werk, een jaar
later waren er dat 476.000. Het privé kapitalisme overheerste duidelijk,
zowel in Servië als in Kroatië en Slovenië. In 1991 vertegenwoordigde de
privé sektor 76,8% van de bedrijven in Servië Montenegro, 80,4% in Kroatië
en 84,2% in Slovenië.
«Joegoslavië hield zijn poorten wagenwijd
open voor buitenlandse investeerders. De wet van 8 januari is
overduidelijk: afschaffing van de maximale participatiegraad in het
kapitaal van een bedrijf, mogelijkheid tot uitvoeren van de winst maar ook
van het geïnvesteerde kapitaal wanneer een bedrijf over kop gaat. De
buitenlanders investeerden in alle republieken van de voormalige
Joegoslavische federatie maar gaven de voorkeur aan Servië en
Montenegro».(26)
In 1990 waren er 188 uitsluitend
buitenlandse bedrijven in Servië Montenegro, 77 in Slovenië en 70 in
Kroatië. Het jaar daarop waren er in Servië Montenegro 375. In diezelfde
republieken steeg het aantal gemengde bedrijven van 547 in ’90 tot 1.271
het jaar nadien. 42% van het batig saldo van Slovenië kwam voort uit zijn
handel met de onderontwikkelde provincies.(27)
Kroatië en Slovenië: uitgebuit?
[Inhoud
]
Volgens de fascistische leugens werden
Slovenië en de Kroatische republieken uitgebuit door Servië en de arme
republieken. Bij de bevrijding was de ongelijke ontwikkeling tussen het
Noorden en het Zuiden erg groot en het vergde een grote inspanning om tot
een zekere harmonisering te komen. Maar de inspanningen die van de rijkere
provincies werden gevraagd, waren uitzonderlijk klein: de bedrijven van de
overheidssektor stortten tussen de 1,56 en 1,97% van hun sociaal produkt
in een fonds voor ontwikkeling van de achtergebleven gebieden. Het
federaal budget sluisde 0,53 tot 0,85% van het nationaal inkomen van de
sociale sektor naar de minder ontwikkelde gebieden.(28)
Het geheel van de herverdeelde middelen
kwam dus niet boven de 2 à 3% van het sociaal produkt van Slovenië en
Kroatië. Maar de prijzen van de grondstoffen, de energie en de mineralen
ľdie in hoofdzaak uit de arme streken voortkomenľ waren onder kontrole van
de federale staat, wat de rijke gebieden in het noorden ten goede
kwam.(29)
Sinds 1945 zijn het Slovenië en Kroatië
die de grootste voordelen halen uit het Joegoslavisch systeem. «Streken
als Slovenië en Kroatië hadden minder te lijden gehad onder de oorlog en
herbegonnen met de beste middelen, met beter geschoolde en meer ervaren
werklieden en met een meer gediversifieerde ekonomie. De bedrijven in deze
gebieden waren doeltreffender, haalden meer profijt uit de ontwikkeling
van de marktrelaties, konden meer interne fondsen aantrekken voor hun
uitbreiding en kregen er meer van het banksysteem.. Hun bevoordeelde
positie binnen de Federatie bracht hen snel veel meer welvaart.»(30)
Duitsland zette de Balkan in vuur
[Inhoud
]
Onder de druk van het imperialisme en
onder de leiding van de nieuwe burgerij die binnen de socialistische
strukturen geboren was, werd het kapitalisme in de Sovjetunie en in Oost
Europa hersteld. Alle reaktionairen juichten bij dit nieuws dat een Nieuwe
Wereldorde van vrede, vrijheid en demokratie inluidde.
Het echte gezicht van deze Nieuwe Orde
werd snel duidelijk. Door zijn barbaarse agressie tegen Irak toonde de
imperialistische koalitie onder leiding van de Verenigde Staten dat de
Nieuwe Orde die ze wil instellen, gebaseerd zou zijn op neokoloniale
terreur, op een politiek van inmenging, kontrole en onderwerping van de
gewezen souvereine staten van de Derde Wereld.
Maar snel zou een tweede kenmerk van de
Nieuwe Orde zichtbaar worden. De Bondsrepubliek Duitsland annexeerde een
onafhankelijke, souvereine en internationaal erkende staat in naam van het
«zelfbeschikkingsrecht van de Duitsers». Het Grote Duitsland dat zo in één
avonturistische daad en met één revanchistische aktie gekreëerd werd, trok
onmiddellijk op veroveringstocht naar de oude Europese gebieden die ten
tijde van het Derde Rijk door Duitsland geannexeerd en gekontroleerd
werden. Het speerpunt van de Duitse expanise werd op Joegoslavië gericht.
Duitsland doet Joegoslavië uit elkaar
spatten
[Inhoud
]
De Bondsrepubliek had lang voor de
komplete ineenstorting van het socialisme in het Oosten dit onderdeel van
de Nieuwe Europese Orde voorbereid. Sinds de jaren zeventig zijn de
Sloveense en Kroatische burgerijen al stevig met het Duitse grootkapitaal
verbonden, dikwijls via Oostenrijkse dochterondernemingen. Duitsland heeft
de Kroatische en Sloveense burgerij letterlijk «gekocht» en zij heeft de
politieke onafhankelijkheids en pro nazi stroming die de zuiveringen van
1945 overleefd had nieuw leven ingeblazen. Duitsland heeft de Sloveense en
Kroatische burgerijen die al over grote autonomie beschikten binnen de
Joegoslavische republiek en er een bevoorrechte positie innamen, ertoe
aangezet de totale onafhankelijkheid te eisen. Dat zou de weg zijn naar
overvloed en welzijn...
De Franse generaal Pierre Gallois
noteerde: «Sinds het begin van het jaar 1991 ľen zonder twijfel al
daarvoorľ bewapende Duitsland Kroatië via Italië, Hongarije en
Tsjechoslovakije. Zo vervoerden meer dan duizend wagens lichte wapens,
munitie, maar ook antitank en luchtafweerraketten.» (31) En professor
Gervasi schrijft: «Zoals William Zimmerman, de gewezen Amerikaanse
ambassadeur in Joegoslavië al noteerde: «Wij hebben later ontdekt dat
Genscher, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, dagelijks in kontakt
stond met de Kroatische minister van Buitenlandse Zaken. Hij moedigde
Kroatië aan de federatie te verlaten en zijn onafhankelijkheid uit te
roepen.»»(32)
De beslissing Joegoslavië uit elkaar te
doen spatten werd in Bonn genomen. De Duitse burgerij heeft een politiek
op lange termijn gevolgd die erin bestond Slovenië en Kroatië naar de
afsplitsing te duwen. Zonder deze Duitse wil zou Joegoslavië niet uit
elkaar gespat zijn. Deze misdadige beslissing toont klaar en duidelijk dat
de Duitse hegemonie in Europa geen angstbeeld meer is maar ware realiteit.
Duitsland neemt op z’n eentje alle grote strategische beslissingen die het
geheel van de Europese verhoudingen door elkaar schudden. Helemaal alleen
en tegen de wil in van Engeland en Frankrijk besliste Duitsland de
annexatie van Oost Duitsland in rekordtempo te realiseren. Helemaal alleen
en tegen de wil in van Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten,
besliste Duitsland Joegoslavië op te delen in stukken en zo de Balkan in
brand te steken. Generaal Pierre Gallois: «Londen, Parijs en Washington
waren gekant tegen het uit elkaar spatten van Joegoslavië. Bonn verklaarde
volmondig daar unilateraal wél voor te zijn. Voor de Duitse wil boog
iedereen in het Westen het hoofd.»(33)
Het «zelfbeschikkingsrecht van de
volkeren»
[Inhoud
]
Het Duitse expansionisme in Centraal
Europa en in de Balkan wordt waar gemaakt onder de vlag
«zelfbeschikkingsrecht van de volkeren». Dit ordewoord is in België erg in
de mode bij fascisten maar heeft evenzeer aanhangers in alle burgerlijke
partijen. Wie gebruikt vandaag dat ordewoord en met welk doel?
Niet weinig mensen laten zich in de luren
leggen door demagogische ordewoorden. De reden daarvoor is eenvoudig: zij
zijn onder de indruk van de antikommunistische kampanjes en durven
daardoor niet meer in marxistische termen denken. Het marxisme leert ons
de verschillende sociale klassen en hun tegengestelde belangen te
onderzoeken en te onderscheiden. Het marxisme toont ons dat het
imperialisme de wereldwijde uitbreiding is van de uitbuiting en de
onderdrukking door het grootkapitaal. Het marxisme stelt de vraag:
diktatuur van de burgerij of diktatuur van de werkers, verdediging op
wereldvlak van het kapitalisme of strijd op wereldvlak voor het
socialisme.
Wij zien tegengestelde en op het eerste
gezicht onbegrijpelijke fenomenen. Het grootkapitaal is meer en meer
geïnternationaliseerd: het Amerikaans, Duits en Japans imperialisme
strekken hun tentakels uit over de hele planeet. Maar het grootkapitaal,
deze bij uitstek internationale kracht, duwt eveneens naar de opdeling, de
verkruimeling en de balkanisering van grote landen die het wil kontroleren.
Het internationalisme van het grootkapitaal en het lokalisme van mini
nationaliteiten zijn nochtans twee zijden van eenzelfde realiteit: deze
van de diktatuur van de grote burgerij. De grote burgerij organiseert de
verkruimeling van landen waarover zij haar openlijke diktatuur wil
vestigen.
Het nieuwe opkomende imperialisme in
Europa, dat van Groot Duitsland, gebruikt het «zelfbeschikkingsrecht van
de volkeren» om haar tegenstanders, te weten de landen die zich tegen haar
overheersing verzetten, te verdelen. Met de slogan «de rechten van de
volkeren» bevestigt Duitsland dat de landen niet langer souverein zijn,
dat zij niet langer meester zijn over hun interne aangelegenheden. Het
meest vraatzuchtige imperialisme kan voortaan «het recht van de volkeren»
inroepen om etnische, nationale en religieuze konflikten aan te wakkeren,
om sommige krachten op te jutten tegen andere, om zich in de binnenlandse
aangelegenheden te mengen en landen uit elkaar te doen spatten om ze beter
te onderwerpen.
In de huidige omstandigheden gebruiken de
marxisten en de onderdrukte massa’s het ordewoord van zelfbeschikking van
de volkeren uitsluitend in het algemene kader van de anti imperialistische
strijd. De volkeren moeten tot zelfbeschikking komen in verhouding met hun
voornaamste vijand, het imperialisme. In de anti imperialistische en
antikapitalistische strijd moeten de volkeren voor alles de vlag van de
eenheid en de solidariteit hoog houden. Dat is wat genoemd wordt het
proletarisch internationalisme tegenover het internationalisme van de
burgerij plaatsen.
Servië, vijand van Groot Duitsland
[Inhoud
]
Waarom heeft het Duitse imperialisme ten
allen prijze het bloedige uit elkaar spatten van Joegoslavië gewild?
Joegoslavië dat niet kommunistisch meer was, niet eens anti
imperialistisch ľ Joegoslavië volgde een liberale koers en de Duitse mark
was er alleenheerser, ook in Servië.
Tijdens de eerste zowel als tijdens de
tweede wereldoorlog heeft Duitsland in de Balkan grote operaties op het
getouw gezet met het doel een doorgang te kreëren van Hamburg tot Bagdad.
Servië heeft Duitsland twee keer de weg versperd. Tijdens de eerste
wereldoorlog verloor Servië 25% van zijn bevolking. Tijdens de tweede
wereldoorlog verloor Joegoslavië 1,7 miljoen mensen. Het unitaire
Joegoslavië zou altijd een sterke anti Duitse kern hebben. Een
kapitalistisch maar unitair Joegoslavië zou de neiging hebben zich aan te
sluiten bij de Verenigde Staten (zoals dat van 1950 tot 1990 gebeurde) of
bij Frankrijk (zoals in 1918 1940). Ziedaar waarom het voor Duitsland zo
belangrijk was Joegoslavië uit elkaar te doen springen in machteloze
stukken.
Maar hoe is Duitsland er dan in geslaagd
de Verenigde Staten en Frankrijk mee te trekken in een bloedig avontuur
dat tegengesteld is aan hun belangen?
Voor heel de grote Westerse burgerij was
het centrale vraagstuk van de laatste 45 jaar dat van de
antikommunistische en anti Sovjetstrijd. De antikommunistische ideologie
met sterke fascistische aksenten heeft onder Reagan en Bush een grote
opgang gekend. Het was in de mode fascistische en fasciserende
organisaties te steunen die de «volkeren in slavernij achter het ijzeren
gordijn vertegenwoordigden». De «zelfbeschikking» van de volkeren die
zuchtten onder het kommunisme werd een erg populaire oorlogskreet. Het uit
elkaar spatten van de Sovjetunie scheen het orgelpunt te zijn van de
zegevierende koude oorlog. Het Duitse imperialisme heeft van deze
geestdrift voor «de antikommunistische zelfbeschikking» kunnen profiteren
om Joegoslavië uit elkaar te doen spatten... en heel de Balkan te
destabiliseren.
De etnische apartheid
[Inhoud
]
Om te slagen in de «zelfbeschikking van
de volkeren», moet het imperialisme deze volkeren eerst tot verblinding en
etnische of religieuze «apartheid» leiden. Dankzij middeleeuwse
levensopvattingen, brengt het imperialisme de werkende massa’s ertoe de
reaktionaire burgerij van «hun» etnie of «hun» religie te volgen in de
overtuiging dat de vermenging met andere volks of religieuze groepen en de
vermenging van talen en kulturen een weerzinwekkende zaak is. Het kapitaal
dat uitsluitend in mondiale termen denkt, verplicht de volkeren en
volksgroepen te denken in termen van de eigen klokketoren, het eigen
dialekt en de plaatselijke gebruiken. Kortom, eigen kleingeestig volkje
eerst. De Europese Gemeenschap heeft deze essentieel Duitse opvatting
bekrachtigd.
De 21ste november 1990 ondertekenden 34
staats of regeringshoofden in het kader van de Konferentie voor Veiligheid
en Samenwerking in Europa (KVSE) het Charter van Parijs. Volgens dit
Charter «is de periode van konfrontatie en opdeling van Europa voorbij».
De relaties zullen «voortaan gebaseerd zijn op respekt en samenwerking.
(...) Wij bevestigen dat de etnische, kulturele, taalkundige en religieuze
identiteit beschermd zal worden en dat leden van minderheidsgroepen het
recht hebben deze identiteit uit te drukken, te bewaren en te ontwikkelen
zonder enige diskriminatie en in totale gelijkheid voor de wet. (Het is
nodig) dat gunstige voorwaarden voor de bevordering van deze identiteit
geschapen worden.»
Dit programma toont in welke mate het
imperialisme een willekeurig systeem is en dat het «principes» uitvindt en
manipuleert in eigen voordeel. Bij ons verbieden de imperialistische
krachten de werknemers van buitenlandse origine kortweg een «etnische,
kulturele en taalkundige identiteit» omdat ze dit beoordelen als in strijd
met de «wil tot integratie»! Zij ontzeggen hun «minderheden» politieke
rechten wat hen tot permanente gijzelaars maakt. Maar diezelfde
imperialisten kunnen naar eigen goeddunken «de miskende etnische en
religieuze identiteit» inroepen om «de zwakken te beschermen» met hun
zwarte bottinnen en hun zware artillerie. In het kader van hun ekonomische
belangen en hun heimelijke strategie, mogen de grootmachten de
souvereiniteit van de volkeren en de internationale verdragen naast zich
neerleggen, de haat aanwakkeren en afscheidingen provoceren.(34)
Druk en chantage
[Inhoud
]
Duitsland is openlijk en klandestien
tewerk gegaan om de onafhankelijkheid van Kroatië en Slovenië voor te
bereiden en de secessionisten te bewapenen. De Europese Gemeenschap heeft
hen stap voor stap gevolgd. Om de secessionisten toe te laten hun plannen
te realiseren, heeft de Europese Gemeenschap de Joegoslavische regering op
ekonomisch en financieel vlak gechanteerd. Ziedaar wat men moet verstaan
onder «demokratie» en «vrijheid». Een grote Amerikaanse krant schrijft:
«Eind juni 1991 dreigden de Twaalf ermee de onafhankelijkheid van Slovenië
en Kroatië te erkennen. Duitse diplomaten hebben deze stellingname
voorgesteld als een strategie om de centrale Joegoslavische autoriteiten
ervan te overtuigen dat zij geen baat zouden hebben bij het gebruik van
geweld.» (35) Maar in Documentation Française kan men het volgende lezen:
«Door in oktober 1991 te beslissen het Handels en Samenwerkingsakkoord van
1980 niet langer te erkennen, besliste de Europese Gemeenschap tegelijk de
republieken Servië en Montenegro te wurgen want hun handel met de
Gemeenschap vertegenwoordigt 60 tot 70% van hun hele buitenlandse
handel.»(36)
Vervolgens heeft de Gemeenschap onder de
dreiging de secessionisten te erkennen, het Joegoslavische leger verboden
de grondwet en de eenheid van het land te verdedigen. Ziedaar wat men moet
verstaan onder de fameuse «rechtsstaat» die de burgerij zegt in het Oosten
te willen vestigen.
Professor Gervasi schrijft: «Toen
Slovenië en Kroatië de 25ste juni 1991 hun onafhankelijkheid uitriepen,
kwam de Europese Gemeenschap opnieuw openlijk tussen om het separatisme
aan te moedigen. Drie dagen nadat het Joegoslavische leger troepen
ontplooid had in de twee republieken, dreigde de EG ermee «de hulp ter
waarde van één miljard dollar op te schorten» zolang Joegoslavië niet de
bemiddeling van de EG aanvaardde.» (37)
Een Duitse misdaad
[Inhoud
]
De Sloveense en Kroatische afscheiding
die geprovoceerd werd door Duitsland en de Europese Gemeenschap was een
buitengewoon ernstige, vijandige daad. Maar Duitsland ging verder met zijn
agressie die sindsdien een openlijk anti Joegoslavisch en anti Servisch
karakter aannam. Inderdaad, Duitsland en de Gemeenschap zetten hun
offensief verder door Bosnië Herzegovina en Macedonië in de richting van
de afscheiding te duwen. Maar de kreatie van mini staten of veeleer van
pseudo staten zonder historische of volkenkundige legitimiteit en zonder
levensvatbaarheid, moet noodzakelijkerwijze uitmonden in eindeloze
burgeroorlogen op de Balkan. Dat was een misdadige politiek.
In naam van de heilige principes van de
«rechten van de minderheden» en de «zelfbeschikking van de volkeren»,
heeft het Duits imperialisme de afscheiding van Kroatië aangemoedigd en
georganiseerd. Joegoslavië was zogezegd een «tegen natuurlijke staat».
Hoe kon men, eenmaal dit fascistische
principe verworven, de Serviërs verhinderen hetzelfde principe in te
roepen? De Serviërs die in Kroatië wonen, hebben het «recht van de
minderheden» en het «zelfbeschikkingsrecht» ingeroepen om hun afscheiding
van Kroatië te argumenteren. Als de Kroaten het recht hebben zich af te
scheiden van Joegoslavië, waarom zouden de Serviërs dan niet het recht te
hebben zich af te scheiden van Kroatië? En zo werd een eerste brandhaard
geschapen.
De Europese imperialistische maffia
heeft, onder leiding van Duitsland, bepaald dat 19,6% Kroaten het recht
hadden zich af te scheiden van Joegoslavië onder het voorwendsel dat de
36,2% Serviërs er de voornaamste rol spelen. Diezelfde maffia heeft de
«onafhankelijkheid» van Bosnië Herzegovina georganiseerd en zij wil garant
staan voor diens «souvereiniteit». Nu zegt ze dat het «misdadig» is dat
31,4% Serviërs zich willen afscheiden van Bosnië waar 43,7% moslims de
voornaamste rol spelen. Waar zit hier de logika? Noch de Serviërs in
Bosnië, noch de Kroaten in Bosnië willen leven in een Bosnische «staat»
waar de meerderheid moslim is. En zo werd een tweede brandhaard geschapen.
Het Duitse imperialisme heeft een totaal
leefbare, onafhankelijke en sinds 45 jaar souvereine staat vernietigd, de
DDR, in naam van het principe van de «zelfbeschikking der Duitsers». Alle
Serviërs leven sinds 1918 in een staat, Joegoslavië geheten. Duitsland
vernietigt de Joegoslavische grenzen. Net als de Duitsers, eisen de
Servische burgerlijke nationalisten nu het «zelfbeschikkingsrecht van de
Serviërs» en zij willen één enkele staat voor alle Serviërs scheppen.
Het Duitse imperialisme predikte de
eenheid van alle Duitsers in één staat en zij organiseerde het Kroatische
separatisme. In naam van welk principe zal de Europese Gemeenschap de
Albanese nationalistische burgerij verbieden zich af te scheiden van
Servië en Macedonië en zo de oorlog uit te breiden in de hele Balkan?
De Franse generaal Pierre Gallois zegt
terecht: «De politiek van Bonn (is) verantwoordelijk voor de brand in de
Balkan, voor tienduizenden doden en voor meer dan twee en een half miljoen
vluchtelingen.»(38)
Reaktionair nationalisme bij de Kroaten,
de Serviërs en de moslims
[Inhoud
]
In ex Joegoslavië zijn het Kroatisch,
Servisch en moslim nationalisme even reaktionair. Het is gericht tegen de
werkers en tegen het socialisme.
Achter Kroatië staat Groot Duitsland.
Kroatië is geboren uit een daad van
revanchisme van die krachten die de tweede wereldoorlog verloren hadden:
Groot Duitsland en de Kroatische rechterzijde. Deze laatste is
nationalistisch met een sterk fascistisch geurtje. Zij looft de etnische
zuivering onder het ordewoord: Kroatië aan de Kroaten. Het «nieuwe»
Kroatië was gebaseerd op een politiek van diskriminatie tegenover de 12,2%
Serviërs die er sinds eeuwen leven. «Na de nieuwe grondwet is Kroatië een
staat van Kroaten. Alle ambtenaren van Servische origine zijn uit de
openbare diensten gestoten tenzij ze een loyauteitsverklaring
ondertekenden.»(39) Ivan Zvinimir, Kroaat en gewezen rechts dissident zegt
dat er nog 70.000 Serviërs op Kroatisch grondgebied leven. «Meer dan 1.000
huizen die aan Serviërs toebehoorden, zijn sinds het einde van de oorlog
opgeblazen. Nagenoeg geen enkele schuldige werd aangehoudeen. Het doel is
de Serviërs dusdanig te intimideren dat ze vertrekken. Van etnische
zuivering gesproken.»(40)
Het Kroatisch nationaal fascisme
[Inhoud
]
Maar bij de Serviërs zijn de
verschrikkingen van de fascistische Kroatische staat nog heel levend.
Honderdduizenden Serviërs werden gedwongen zich tot het katolicisme te
bekennen. Tweehonderdduizend anderen die dat weigerden, werd de keel
overgesneden in het kamp van Jasenovac.
De Serviërs zijn van mening dat op dit
ogenblik het fascisme nog niet ten volle zijn gezicht laat zien in Kroatië
om de eenvoudige reden dat het hele Westen voor de nieuwe oustachi’s werkt
door zich tegen de Serviërs te keren. De Kroatische fascisten sparen hun
krachten tot het ogenlik dat de Serviërs van Kroatië voldoende verzwakt
zijn. In afwachting voltrekt zich de rehabilitatie van het fascisme van
Ante Pavelic.
De Kroatische vlag draagt het embleem van
het oude Kroatische koninkrijk dat Ante Pavelic gekozen had voor zijn
fascistische vlag.(41)
Zagreb wil een straat noemen naar Mile
Budak, een Kroatisch oorlogsmisdadiger die door de kommunisten in 1945
geëxecuteerd werd. Budak was de tweede man van de onafhankelijke
Kroatische staat van Ante Pavelic. De joodse gemeenschap in Zagreb acht de
man verantwoordelijk voor de gewelddadige dood van 31.000 joden.(42)
Het Vatikaan is een geheime procedure
gestart met het doel kardinaal Stepinac heilig te verklaren.(43) Stepinac
was lid van het oustachi parlement en aanstichter van de «gedwongen
bekeringen». Hij speelde een kruciale rol in het fascistisch regime. Hij
werd tot 16 jaar veroordeeld wegens oorlogsmisdaden.(44)
Alle Europese neonazi’s en in het
bijzonder de Duitse, hebben samenwerkingsrelaties met de Kroatische staat.
Het maandblad RAIDS publiceerde in
februari 1992 een reportage over de «buitenlandse vrijwilligers», een
honderdtal Europese en Amerikaanse extreemrechtsen, die in Kroatië
vechten, meestal bij de paramilitaire fascistische troepen van Paraga. Ze
werden gerekruteerd via advertenties zoals deze in de Italiaanse krant
Portaportese waarin vrijwilligers gevraagd werden voor «Kroatië dat in
gevaar is en slachtoffer van de beestachtige aanval van de Serviërs en de
Joegoslavische kommunisten.» (45)
In januari 1992 publiceerde het neonazi
blad L’Assaut een tekst die onder meer zegt: «Talloze Kroaten staan
duidelijk aan de kant van het blanke Europa en van een nieuwe
nationalistische orde over het kontinent. (...) Het ogenblik is daar om
hun vrijheidsstrijd te ondersteunen.» De tekst verwijst naar de nazichef
Ante Pavelic en naar de Kroatische Rechtspartij van Paraga.(46)
Profiterend van het feit dat alle
mediakampagnes in het Westen mikken op de «Servische aanvaller», is
Kroatië met de hulp van Duitsland bezig zijn militaire kracht aanzienlijk
uit te bouwen.
In de loop van 1990 1991 hebben de
fascistische Libanese kristelijke milities tonnen munitie en duizenden
wapens geleverd aan de Sloveense en Kroatische eenheden. De transportroute
liep over Zuid Afrika en Duitsland.(47) Wapenhandelaar Karl Heinz Schulz
gaf toe «gunstig geantwoord te hebben op de konkrete vragen voor
wapenleveringen die uitgingen van Kroaten in oorlog via de tussenkomst van
inlichtingendiensten van Duitsland.»(48)»Het Kroatische leger (is)
duidelijk veel sterker dan 15 maanden geleden. Haar uitrusting bestaat uit
tanks, zware artillerie en zelfs een handvol Mig 21's uit de gewezen DDR.»
(49)
In Bosnië hebben de Kroatische fascisten
dezelfde objektieven als de Servische nationalisten. Zij willen een Groot
Kroatië ten koste van Bosnië. Zoals de Serviërs zijn de Kroaten bezig hun
«etnisch gebied» uit te breiden ten koste van de moslims. Een Duitse krant
kan schrijven: «Kroatië probeert meer en meer een «etnisch zuivere» staat
te worden. De behandeling van de moslims die uit Bosnië Herzegovina
gevlucht zijn, doet de idee rijzen dat deze «zuivering» zich voltrekt in
akkoord met de regering. (...) Zagreb kan weldra proberen een Groot
Kroatië uit te bouwen zonder het risiko te lopen zijn gezicht te
verliezen. Dat is de geheime droom van president Tudjman die openlijk
gepropageerd wordt door de rechtse extremist Dobroslav Paraga. Dit Groot
Kroatië omvat het Kroatische grondgebied en de drie provincies van Bosnië
Herzegovina die door de Kroaten worden opgeëist.»(50)
De verrotte pers trekt de aandacht van de
mensen op de Servische aanvallen tegen moslims hoewel de Kroaten volop
bezig zijn hun «etnisch territorium» uit te breiden ten koste van de
moslims. De oorlog tussen Kroaten en moslims woedt in alle hevigheid rond
de gemengde steden Vitez, Travnik, Zenica en Busovaca wat de misdadige
logika bewijst van «etnisch grondgebied». Een Brits UNO officier zag een
groep Kroaten handgranaten gooien in huizen van moslims. Daarna wachtten
ze tot de bewoners uit hun huizen kwamen om ze vervolgens neer te maaien.
Midden april kostten, op zes dagen tijd, «verwoede gevechten tussen
Kroaten en moslims» in centraal Bosnië het leven aan 250 mensen.(51) De
14de april 1993 vielen Kroatische troepen, die een hakenkruis op hun helm
hadden, een UNO konvooi aan. The Times schrijft: «De UNO Veiligheidsraad
uit niet dezelfde eisen en dreigingen die ze gewoonlijk formuleert als
wanneer de Serviërs hetzelfde doen.» (52)
Etnische zuiveringen in Kroatië
[Inhoud
]
In naam van het «zelfbeheer» willen de
Serviërs uit Kroatië de afscheuring en de opname binnen Groot Servië. In
naam van het Kroatisch nationalisme zeggen de Kroaten dat ze oorlog zullen
voeren tot alle gebieden van Kroatië opnieuw onder hun kontrole zijn.
Tudjman verklaart: «Wij willen ons grondgebied bevrijden van de
vijandelijke groepen. (...) De bezette gebieden in Kroatië waren nooit
Servisch. (...) In elk geval zal Kroatië stappen zetten om zijn
grondgebied integraal te verdedigen.»(53). Domljan, een medewerker van
Tudjman, bevestigt dit: «Als het Westen niet militair optreedt of niet
zorgt dat Kroatië heel zijn grondgebied kan beheren, zullen wij vechten
tot we de laatste centimeter van ons grondgebied heroverd hebben. Mijn
volk verzet zich tegen de staat Joegoslavië sinds de oprichting ervan in
1918.»(54) Dat is een programma voor een eindeloze burgeroorlog tussen
Kroaten en Serviërs.
Maar het Kroatisch nationalisme fascisme
is ook gericht tegen de moslims. Tijdens een perskonferentie luidt Tudjman
de alarmbel voor «het gevaar voor islamitisch fundamentalisme.»(55) Een
grote Duitse krant schrijft: «Kroatië heeft hoe langer hoe meer de wil om
een «etnisch zuivere» staat te worden. De manier waarop de
moslimvluchtelingen uit Bosnië Herzegovina worden behandeld laat
uitschijnen dat deze «zuivering» gebeurt met goedkeuring van de
regering.»(56)
Het Kroatisch nationalisme fascisme
verzamelt zijn krachten voor de komende strijd tegen de Serviërs en de
moslims dankzij het feit dat heel het Westen enkel en alleen de Groot
Servische politiek verantwoordelijk stelt voor de huidige konflikten.
«Zonder dat het zijn imago enigszins aantast, kan Zagreb binnenkort
proberen een Groot Kroatië op te richten, de stille droom van Tudjman die
vandaag openlijk uitgesproken wordt door de rechtse extremist Dobroslav
Paraga. Dit Groot Kroatië omvat het eigenlijke Kroatisch grondgebied en de
drie provincies van Bosnië Herzegovina die de Kroaten opeisen.» (56)
Reaktionair nationalisme in Servië
[Inhoud
]
De Serviërs hebben gelijk wanneer ze
stellen dat Groot Duitsland opnieuw Oost en Zuid Oost Europa overheerst,
dat het een revanchistische politiek volgt waarvan we de eerste tekenen
zien in Duitslands inspanningen om Joegoslavië te doen uiteenspatten.
Tegenover deze waarheid kunnen de Serviërs twee richtingen uit: vechten
voor de eenheid en het socialisme in de Balkan of een Servische,
reaktionair en nationalistische strijd voeren. Alleen de strijd voor het
herstel van de diktatuur van de arbeiders kan de ekonomische basis
vernietigen van die nieuwe burgerijen die het nationaal fascisme
uitbraken. Alleen het socialisme kan een politiek voeren van gelijkheid en
internationalisme tussen de verschillende etnische groepen, streken en
godsdiensten. Maar ook in Servië werd het burgerlijk herstel voltrokken en
zijn de marxist leninistische krachten zwak. Om te strijden tegen het
Duitse expansionisme en tegen het Kroatisch fascisme koos de Servische
leiding de weg van het reaktionaire nationalisme, dat zijn gloriedagen
kende ten tijde van de eerste wereldoorlog, toen de Serviërs een
bondgenootschap sloten met de tsaar...
Op het ogenblik dat de gevolgen van het
burgerlijk herstel zich volledig doen gevoelen, in 1987 1989, breekt een
grote arbeidersstrijd los. Om te verhinderen dat men de weg van de
klassenstrijd voor het socialisme opgaat, kiest Milosevic bewust voor het
nationalisme van het tsjetnik type, half fascistisch dus. «De loonstop
veroorzaakte in 1987 een enorme stakingsbeweging in de industriële centra
van Kroatië. Snel breidde zich dit uit over heel het land, zodat president
Milosevic voorlopig bakzeil haalde en met geweld moest dreigen om de orde
te herstellen. Deze konfrontatie tussen regering en werkers zette zich
verder: 1.623 stakingen met 365.000 stakers in ’87 tegenover 174 stakingen
en 11.000 deelnemers in ’82. En 1.360 stakingen alleen al in de negen
eerste maanden van ’88. Het is noodzakelijk deze stroming die de
burokraten ertoe zou brengen de nationalistische kaart te trekken, af te
leiden en te kanaliseren.»(57)
Fascistische opvattingen in Servië
[Inhoud
]
Dobrica Cosic, president van de nieuwe
Servisch Montenegrijnse federatie, voormalig dissident, zette in januari
1991 de reaktionaire Servisch nationalistische lijn uiteen: «De Serviërs
hebben geen enkele reden, geen enkel nationaal en demokratisch recht om de
Kroaten en Slovenen te verhinderen af te scheuren van Joegoslavië en hun
eigen autonome staten te vormen. Maar zij kunnen die autonome staten
alleen oprichten op hun eigen etnische grondgebied. Als ze daarbij etnisch
Servische gebieden annexeren, worden ze invallers en oorlogsstokers. Maar
het Servische volk heeft er vandaag alle belang bij en tevens het
historisch, nationaal en demokratisch recht om in één enkele staat te
leven. Zal dat het federale demokratische Joegoslavië zijn? Aan de
volkeren die in zo’n Joegoslavië wensen te leven om daarover te beslissen.
Als de andere volkeren van Joegoslavië niet in zo’n Joegoslavië wensen te
leven, ziet het Servische volk zich verplicht vrij te leven in zijn eigen
staat en die vitale kwestie voor altijd op te lossen na twee eeuwen van
strijd.» (58)
Deze verklaring bevat twee ingrediënten
die men terugvindt in de fascistische ideologie van het Vlaams Blok: de
theorie van het «etnisch grondgebied» (waar een andere etnie of taal
gezien wordt als vervuiling) en de theorie van de oprichting van staten
gebaseerd op de nationaliteit.
Er zijn trouwens heel wat gelijkenissen
tussen de standpunten van het Vlaams Blok en die van de Servische leider
in Bosnië, Karadzic: «Wij willen zelfbeschikkingsrecht voor het Servische
volk van Bosnië. Dat is het recht van alle volkeren en wij zullen dat op
het gepaste moment ook uitoefenen. Maar de internationale gemeenschap wil
een nieuwe natie kreëren met een mengeling van Serviërs, Kroaten en
moslims.»(59)
Vanuit deze reaktionaire nationalistische
opvatting gebruiken de Servische leiders de verschrikkingen van de
oestasji misdaden tijdens de tweede wereldoorlog als voorwendsel om te
vechten tegen alle Kroaten. Zo wijzen ze ook op het gevaar van een moslim
invasie in het kristelijke Europa. Het blad Politika Ekspres, uitgegeven
in Belgrado, bevestigt dat Duitsland «10 miljard mark beloofde om de
meeste moslims die in de Federale Republiek wonen te vestigen in Bosnië
Herzegovina.»(60)
Milosevic koos voor een reaktionaire
nationalistische oriëntatie. Vandaar dat zich onder de Serviërs openlijk
fascistische strekkingen ontwikkelen. Het ortodoxe klerikalisme overspoelt
het kulturele leven in Servië. In december ’92 haalt de radikale partij
van Vojslav Seselj, een formatie van fascistisch alooi, een miljoen
stemmen en 30% van de zetels in het Servisch parlement. Als voormalig
leider van de Kommunistische Jeugdbond in Bosnië werd hij in de jaren ’80
veroordeeld tot zeven jaar gevangenis wegens dissidentie. Voor het
parlement verklaarde hij: «Alle Kroaten en Slovenen moeten uit Servië
verdreven worden.»(61)
Een reaktionaire en pro Amerikaanse
islam
[Inhoud
]
De moslims in Bosnië worden er door
Tudjman van beschuldigd de Joegoslavische eenheid te hebben willen
vrijwaren. Het is immers alleen in een eengemaakt Joegoslavië dat de
islamitische religieuze minderheid erkenning en gelijkheid vond.
Maar met die ontketening van «etnische»
en religieuze haat gaat de verspreiding van een reaktionaire opvatting van
de islam gepaard. Izetbegovic gaat van langsom meer over tot een
religieuze staatsopvatting. «De islamitische orde wil een eenheid tussen
het geloof en de wet, een eenheid van de geestelijke gemeenschap en de
staat». Daarbij steunt zij op de Verenigde Staten en hun bondgenoot, de
compradore burgerij die ľvan Saoedie Arabië tot Pakistanľ de islamistische
landen leidt. Hij wenst «de oprichting van de grote islamitische
federatie, van Marokko tot Indonesië.»(62)
Om vast te houden aan de fiktie van een
Bosnische staat, zet Izetbegovic islamitische milities op en zoekt hij
militaire steun bij de islamitische landen. «De minister van Buitenlandse
Zaken (van Bosnië Herzegovina), Haris Siladzitch, zei het nog op 10
augustus aan het blad Al Khaleef van de Verenigde Arabische Emiraten: er
is geen politieke oplossing. De bevrijding van ons land kan allen gebeuren
met de wapens.»(63)
In de absurde burgeroorlog tussen «etniën»
en «godsdiensten» worden aan de verschillende zijden half kriminele, half
fascistische milities gekreëerd. «De adjunkt kommandant van het Bosische
leger, Jovan Divjak, gaf in een interview in Die Zeit toe dat een van de
belangrijkste problemen van Sarajevo bestaat uit de gewapende benden in de
binnenstad en de omstreken. Divjak voegde er evenwel aan toe dat het aan
deze benden misdadigers te danken is dat Sarajevo kon verdedigd worden in
de eerste weken van het beleg.»(64)
Bloedige provokaties
[Inhoud
]
Meermaals voerden moslimmilities
moorddadige provokaties uit om het medelijden van de islamwereld te
wekken. «UNO officials en hogere Westerse officieren zijn van mening dat
sommige van de ergste slachtpartijen in Sarajevo ook de 16 mensen die in
de rij stonden voor de bakker het werk waren van de verdedigers van de
stad, grotendeels zelf moslims, en niet van Servische overvallers. Het was
een list om propaganda te maken en de sympathie te winnen van heel de
wereld en om een militaire interventie uit te lokken.» De TV toonde
ondraaglijke beelden van door bommen uiteengereten mensen. Deze provokatie
van de moslims gebeurde kort voordat een vergadering van de Europese
Gemeenschap zich moest beraden over sankties tegen Servië.(65) «Het
Italiaanse vliegtuig dat dekens bracht naar Sarajevo, in handen van
Bosnië, werd neergehaald door Bosniërs, zo luiden alle betrouwbare
bronnen. Het geregeld konvooi van de UNO van Belgrado naar Sarajevo werd
vorige week ook door Bosnische strijdkrachten aangevallen, volgens de
bronnen van de UNO.»(66)
Misdadig, langs drie kanten
[Inhoud
]
Zowel in Sevië, in Kroatië als bij de
moslims vechten de nationalistische milities voor het kapitalisme, op een
reaktionaire nationalistische oriëntatie. De afgeschreven, kriminele
elementen die zich aan het hoofd stellen van die milities, verrijken zich
door diefstallen en «onteigeningen» en worden zo de «bezitters» die bouwen
aan de nieuwe kapitalistische maatschappij... De nationalistische
ideologie moet de misdaden en de verrijking door maffia praktijken
verbergen.
«In de algehele ellende begint men te
zien wie kapitalen heeft vergaard tijdens het eerste jaar van de oorlog.
Vandaag investeren ze hun geld in legale zaakjes, in wisselkantoren ofwel
bevoorraden ze de streek met produkten die nergens meer te vinden zijn.
Als ze geen deel uitmaken van de plaatselijke autoriteiten die zichzelf
hebben aangesteld, dan staan ze er in elk geval niet ver van af. Het is
immers met hun geld dat deze autoriteiten kunnen funktioneren.»(67)
Joegoslavië, slachtoffer van de
inmenging van de grote mogendheden
[Inhoud
]
Het uiteenspatten van Joegoslavië in
verschillende onleefbare ministaatjes is de beste garantie voor
imperialistische interventie, inmenging en agressie in de Balkan. De
zogezegde «zelfbeschikking» is slechts een wansmakelijke grap: de lumpen
burgerijen aan het hoofd van deze staten maken geen enkele kans en hebben
ook niet de bedoeling een onafhankelijke ontwikkeling te bewerkstelligen.
Zij zijn helemaal overgeleverd aan de buitenlandse grote burgerij. Een
Australiër afkomstig uit Macedonië, Cento Veljanovski, moest helemaal uit
Oceanië overvliegen om de Macedoniërs te redden dankzij een stout
privatiseringsplan... Een gouden tijd voor internationale avonturiers en
bandieten, net zoals bij de verovering van de Far West. De zogenaamde
staat Bosnië krijgt een grondwettelijke rechtbank waarvan de leden
voornamelijk niet Bosniërs zijn, die de geschillen tussen de centrale
regering en de provincies moet beslechten. De koorzangers van het
imperialisme zeggen openlijk: «Bosnië Herzegovina onder voogdij of mandaat
van de UNO en de Europese Kommissie plaatsen, maakt een begin van echte
oplossing van de konflikten mogelijk.»(68)
Duitsland: «morele plicht» tussen te
komen in Balkan!
[Inhoud
]
Deze verplichte afhankelijkheid van het
buitenland maakt rivaliteit tussen de grote imperialistische mogendheden
onvermijdelijk. Allemaal zijn ze kandidaat om de Balkan te overheersen.
Wie de oprichting van die ministaatjes goedpraat, maakt zich
noodzakelijkerwijze medeplichtig aan imperialistische interventies in die
gebieden en aan de oorlogen die daaruit voorvloeien, nu en in de toekomst.
Het Duits imperialisme overheerst de
landen van ex Joegoslavisch nu al ekonomisch. Voor het eerst sinds de
nederlaag van de nazi’s, durft Duitsland stellen dat het haar "morele
plicht" is haar troepen naar de Balkan te sturen! Die Zeit schrijft: «Al
naargelang de situatie moeten wij zelf beslissen of onze deelname
overeenkomt met onze belangen. (...) We moeten kunnen geven zoals we
hebben kunnen nemen. Onze troepen alleen inzetten voor onze nationale
verdediging komt erop neer dat we hen begunstigen tegenover de rest van de
wereld. (...) De oorlog in Bosnië biedt geen enkele overtuigende reden om
een buitenlandse militaire interventie te rechtvaardigen. (...) Dat zou
misschien anders liggen in Kosovo en zeker in Macedonië. Daar zou het
Westen kunnen dreigen: de eerste die aanvalt, krijgt met ons te maken!
Macedonië bijvoorbeeld. Als de Serviërs daar binnentrekken, zouden veel
zaken duidelijk worden, te beginnen bij de vijand. Ook het doel zou
duidelijk worden: het Servisch leger uit Macedonië verdrijven zoals
destijds Saddam Hoessein uit Koeweit.»(69)
De Duitse burgerij is er zich heel goed
van bewust dat ze haar hegemonie in de Balkan en in Oost Europa slechts
kan uitbreiden en versterken op voorwaarde dat ze de Europese Gemeenschap
mee kan sleuren in haar expansiepolitiek. Het reaktionaire blad Bild
schrijft: «Van bij het begin van deze oorlog ging het erom de overheersing
van een eengemaakt Duitsland in het Zuid Oosten van Europa te verijdelen.
We zijn nog niet in 1914, Duitsland is niet geïsoleerd zoals destijds.
Duurzame veiligheid kan maar gevonden worden in de kollektieve haven die
Europa heet»(70)
En een Frans generaal roept met veel
doorzicht de gevolgen op van de «Europese» militaire politiek waarin
Mitterrand Frankrijk heeft meegesleurd: «Zal het bespottelijke Eurokorps,
dat noodgedwongen onder de leiding van de machtigste deelnemer staat, een
instrument worden van de expansie strategie die eerst nog verborgen blijft
maar daarna openlijk zal worden opgelegd door de almacht van de mark?»
(71)
VS: de nummer één blijven in de Balkan
[Inhoud
]
Politiek en militair is het Amerikaans
imperialisme nog altijd de eerste mogendheid in de Balkan.
In juni 1992 landde de Amerikaane burger,
zakenman en miljardair Panic als een of ander buitenaards wezen in
Belgrado om er eerste minister te worden. Deze even mirakuleuze
verschijning als die van de maagd Maria past helemaal in de pro
Amerikaanse oriëntatie van de Joegoslavische en Servische politiek sinds
1948. Op 22 juni 1992 bevestigde de Amerikaanse staatssekretaris Baker nog
de wens van de Verenigde Staten dat de Joegoslavische eenheid zou worden
hersteld, op nieuwe grondslagen. Panic, de yankee van Servische afkomst,
behoort tot de kringen van Kissinger, Eagleburger en Scowcroft. De
officiële politiek van het Pentagon is «het ontstaan van elke andere
supermacht te verhinderen». In Europa is alleen Duitsland hiervoor
kandidaat. Een deel van de Amerikaanse burgerij wil proberen Servië of een
min of meer opgelapt Joegoslavië te gebruiken tegen het Duits
expansionisme.(72)
Maar de belangrijkste speerpunt van de VS
zijn Turkije en de pro Amerikaanse islamitische landen, als
«tussenpersonen» in de Amerikaanse overheersingspolitiek.
Saoedie Arabië biedt reeds aanzienlijke
financiële hulp aan Bosnië, Koeweit vraagt om een internationale militaire
interventie, Turkije heeft bijgedragen tot het opstellen van de plannen
voor de bombardementen op Servische stellingen. Een «groene brug» verbindt
de islamitische gemeenschappen in de Balkan, van Bosnië over Bulgarije tot
in Turkije.(73) Op 17 december ’92 stelden de Amerikanen tijdens een Navo
bijeenkomst voor het embargo op de wapenverkoop aan Bosnië op te heffen.
Dat zou het licht op groen hebben gezet voor een stortvloed van wapens en
strijders uit de pro Amerikaanse islamitische landen. Binnen de
Amerikaanse regering hopen sommigen nog altijd een rechtstreekse militaire
interventie te kunnen vermijden dankzij het inzetten van «islamitische»
troepen. Een ander «voordeel» van deze taktiek zou kunnen zijn dat de
woede van de islamitische massa’s om de Amerikaanse agressies tegen Irak
en Palestina, zou worden afgeleid naar een avontuur in de Balkan waar de
VS dan zouden optreden als de grote verdedigers van de islam!(74) Het
zwakke punt van deze taktiek is echter dat dit met vuur spelen is in een
hooischuur: één verkeerde beweging en heel de regio staat in vlam.
Turkije, vandaag de gepriviligeerde
bondgenoot van de VS, blijft echter verdeeld over de strategische opties.
Erdal Inonu, van de sociaal demokratische Populistische Partij, heeft
herhaald dat de regering Demirel vastberaden is de Europese Gemeenschap te
vervoegen. Duitsland rivaliseert met de VS om kontrole te krijgen over
Turkije, zijn eeuwige bondgenoot in de Balkan.
Het Russisch nationalisme staat klaar
[Inhoud
]
De derde grote mogendheid die «zijn
belangen» wil verdedigen in de Balkan, is Rusland.
Wat ze daar denken over de burgeroorlog
in ex Joegoslavië wordt uitgedrukt in de pro Jeltsin krant Rossija, die
stelt dat hieruit een nieuwe wereldoorlog kan voortvloeien. In een analyse
van de westerse politiek schrijft het blad: «Servië moet verzwakt worden
en de vorming van een sterke Slavische staat in de Balkan verhinderd.
Stabiliteit in de Balkan is stabiliteit in Rusland en vandaag wordt de
eenheid van Rusland al in vraag gesteld.»(75)
Het reaktionaire Servische nationalisme
vindt een «natuurlijke» bondgenoot in het reaktionaire Russiche
nationalisme. Van oudsher hebben ze een gemeenschappelijke vijand: het
imperialistische Duitsland. Dit land, dat Joegoslavië heeft doen
uiteenspatten om zichzelf op te dringen, kan hetzelfde doen in Rusland. Na
het uiteenspatten van Joegoslavië bevindt 31% van de Serviërs zich buiten
het «Servisch vaderland»; vandaag bevinden 25 miljoen Russen zich buiten
het «Russische vaderland».
Jeltsin is aan de macht gekomen door de
terugkeer te preken naar de oude nationalistische ideologie van de
tsarentijd: hij heeft de tsaristische symbolen weer ingevoerd en opnieuw
prestige gegeven aan de ortodoxe kerk, die de geestelijke pijler vormde
van het tsarisme. Maar om zijn staatsgreep te doen lukken, steune Jeltsin
hoofdzakelijk op de VS, waar hij de gijzelaar van werd. Omdat de
verschrikkelijke krisis, die de hele maatschappij aan het wankelen brengt,
de nieuwe burgerij verplicht zich te beroepen op een ideologie die steeds
meer naar rechts en het sociaal fascisme overhelt, zal Jeltsin ofwel nog
eens een bocht moeten nemen en zich opwerpen als de kampioen van het ultra
nationalistische Rusland ofwel omvergeworpen worden door de ultra
nationalistische krachten. Een onafhankelijke Servische krant geeft ons
een beeld van hoe het zou zijn als de Russen op het Balkan toneel zouden
verschijnen: «Rusland zal afzijdig blijven zolang de nationalisten Boris
Jeltsin niet omvergeworpen hebben. Als zij daarin slagen, krijgen we te
maken met een veralgemeende post socialistische tragedie. U wou dat de
nationalisten de kommunisten uit de weg zouden ruimen? Kijk nu maar wat ze
in petto hebben. Het Westen heeft geen duit uitgegeven voor de
privatiseringen. De ineenstorting van Oost Europa ging gepaard met de
misdadige verrijking van enkele duizenden nieuwe families, met de
verarming van de staat en de omvorming ervan tot een betaalde loopjongen
van de gewapende benden en van de geheime politie. Miljoenen gezinnen
komen om van de honger, voor een homp brood zullen ze bereid zijn de
«natie» te verdedigen.» (76)
Onrechtvaardige oorlog van drie kanten
[Inhoud
]
Een uitbreiding van de oorlog in de
Balkan kan heel Rusland meesleuren in de brand. Dat zou het begin kunnen
zijn van een Europese oorlog waarin de drie belangrijkste strijdpartijen
ľde VS, Duitsland en Ruslandľ reaktionaire, expansionistische en misdadige
doeleinden nastreven. Hun plaatselijke bondgenoten spelen slechts een
ondergeschikte rol in deze imperialistische oorlog. We komen dan in een
situatie vergelijkbaar met die van voor de eerste wereldoorlog, toen het
de plicht was van alle revolutionairen om de voorwaarden voor te bereiden
voor een zegerijke opstand tegen hun eigen burgerij, voor het
internationaal socialisme.
Een grote onbekende in zo’n konflikt is
de mogelijkheid van de Sovjetkommunisten om de massa’s te beïnvloeden en
te leiden tegen het reaktionaire Russische nationalisme, voor de
omverwerping van de nieuwe burgerij en het herstel van de diktatuur van
het proletariaat.
Mars achteruit, reaktie over de hele
lijn
[Inhoud
]
Het is veelbetekenend dat nauwelijks drie
jaar na de «revoluties voor demokratie en vrijheid» een veralgemeende
Europese oorlog opnieuw tot de mogelijkheden behoort. Het «demokratische»
en «populistische» masker dat het imperialisme zich heeft kunnen aanmeten
om het ontwrichte socialisme ten val te brengen, is al afgerukt. Lenin
heeft er vaak op gewezen dat het imperialisme over heel de lijn reaktie,
geweld en antidemokratisme betekent: «ontwikkeling van het militarisme,
vermenigvuldiging van de oorlogen, versterking van de reaktie, een
strakkere en bredere greep van het nationale juk, uitbreiding van de
plundering van de kolonies.»(77) In de loop van zijn lange strijd om het
socialisme in de Sovjetunie en in Oost Europa te ontwrichten en omver te
werpen, steunde het imperialisme al wat reaktionair en middeleeuws was:
obscurantisme, godsdienst, nationalisme en fascisme. De ineenstorting van
het socialisme en van de progressieve en socialistische waarden dat het
inhield, moest noodgedwongen overkomen als de overwinning van al wat
reaktionair is en een teruggang betekent. In de vijf kontinenten zien we
vandaag dan ook hoe een fascistisch nationalisme en fundamentalistische
religieuze strekkingen opgang maken. De godsdienst blijft wel degelijk
opium voor het volk maar het nationalisme is haar cocaïne, beide dienen om
de massa’s te drogeren en te verblinden. Beide duwen ze de wanhopige
massa’s tot het uiterste in reaktionaire oorlogen ten voordele van «hun»
burgerij. Het echte gelaat van onze burgerlijke demokratie kon men tot nog
niet zo lang geleden vooral in de Derde Wereld zien. Vandaag wordt de ware
aard van onze demokratie en onze vrijheid ook in Europa zelf duidelijk, in
de Balkan waar het imperialistisch Europa en zijn plaatselijke knechten
terreur en verwoesting, beestachtig geweld en reaktionaire burgeroorlogen
veroorzaken. Wij kommunisten kunnen trots zijn als enigen de vlag hoog te
houden van de eenheid van de arbeiders, van de kreatieve arbeid, van de
progressieve kultuur, van de sociale vooruitgang, van de volksdemokratie
en van de vrede. Uiteindelijk zullen de onderdrukte massa’s zich rond die
vlaggen scharen voor de socialistische revolutie.
Vlaams Blok: een Joegoslavisch scenario
voor België
[Inhoud
]
De Duitse inmenging in Joegoslavië, het
uiteenspatten van dit land en de reaktionaire burgeroorlogen die er
ontketend worden, hebben een erg diepgaande betekenis voor de huidige
situatie en de toekomst van België.
Het Vlaams Blok werpt zich in België op
als de verdediger van de misdadige politiek die Joegoslavië in vlam zette.
Het Vlaams Blok is tegen multinationale staten. Joegoslavië was een
«smeltkroesstaat» met een «moordend en afstompend internationalisme».
Tegelijk zegt Verreycken van het Blok dat «België bewezen heeft dat het
ideaal van de smeltkroes niet werkt». De Vlaamse fascisten willen voor
België hetzelfde scenario als in Joegoslavië, ongeacht de talloze
slachtpartijen die de verschillende Joegoslavische frakties organiseren.
Verreycken gaat verder: «Het volksnationalisme heeft zich tientallen jaren
lang opgeworpen als bevrijdende kracht onder de socialistisch
kommunistische terreur.»(78) Een mooi staaltje nazi intoxicatie! In al die
jaren gingen de Belgen op vakantie in Joegoslavië en ze konden er zien hoe
Serven en Kroaten, Slovenen en moslims perfekt samen leefden. Deze
betrekkelijk harmonieuze en vreedzame samenleving wordt nu voorgesteld als
«kommunistische terreur». Uiteraard onderdrukte de staat Joegoslavië de
individuen die de heropleving van het Kroatisch of Servisch fascistisch
nationalisme predikten. De nationalistisch fascistische maffia, de
oestasji's in Kroatië en de tsjetniks in Servië treden nu openlijk op. Het
hatelijke nationalisme heeft met zijn leugens en intoxicatie, zijn
provokaties en zijn misdaden de Serviërs, Kroaten en moslims onderling
verdeeld en hen in een misdadige en barbaarse burgeroorlog gestort. Dat is
wat de Vlaamse fascisten «het bevrijdend volksnationalisme» noemen! Dit
alles bewijst dat de fascisten van het Vlaams Blok voor België een
bedreiging vormen van separatisme en reaktionaire burgeroorlog. Dit is
echt geen belachelijke hypothese. Wie zou tien jaar geleden ooit gedacht
hebben dat Joegoslavië in 1993 zou verscheurd worden door misdadige
oorlogen? Het element dat in Joegoslavië het helse mechanisme ontketende
is de Duitse interventie ten gunste van het Kroatische en Sloveense
separatisme. Als Duitsland in de toekomst een rechtstreekse kontrole wenst
over België, kan het haar «vrienden» van altijd, de fascistische
nationalisten, een «handje toesteken» zoals ze dat deed met haar
Kroatische tegenhangers. Nog verontrustender is het te zien hoe de
burgerlijke partijen in de pas lopen van het reaktionaire nationalisme van
het Vlaams Blok. De Vlaamse «president», Luk Van den Brande, verklaarde:
«Mijn overtuiging is in de eerste plaats konfederaal. (...) Wat de sociale
zekerheid betreft, er zijn grenzen aan de interkommunautaire
solidariteit.»(79) Het Vlaams Blok haastte zich Van den Brande zijn steun
te verzekeren! Herinneren we eraan dat Joegoslavië een konfederatie werd
in 1974, wat de deur openzette voor het fascistisch nationalisme. Van den
Brande zei eveneens: «Het separatisme is voor mij geen schrikbeeld.» (80)
«Er bestaat een gevaar dat de Walen het samen leven in België onmogelijk
maken.» (81) De socialist Louis Van Velthoven zat dicht bij de fascistisch
nationalistische stelling dat «het Vlaamse belang het hoogste belang is»
toen hij zich liet ontvallen dat «de tijd dat er altijd wel een hoger
belang was dan het Vlaamse, voorgoed voorbij is.»(82) De Waalse en
Brusselse burgerlijke leiders gooien zich op precies dezelfde manier in de
strijd als het reaktionaire Servische en moslim nationalisme dat deden in
reaktie tegen het Kroatisch nationalisme fascisme. Spitaels: «Wallingant
zijn, is onontbeerlijk. Hoe kan er sprake zijn van de oprichting van een
natie of een staat zonder dat men zijn identiteit en zijn trots
betuigt?»(83) En Charles Piqué roept de mogelijkheid in van een «breuk met
Vlaanderen». «Brussel zou zijn onafhankelijkheid tegenover Vlaanderen op
het internationale toneel moeten duidelijk maken.»(84)
Voor een multinationaal, unitair en
socialistisch België
[Inhoud
]
Tegen deze stortvloed van
nationalistische opvattingen is het belangrijk een aantal elementaire
marxistische stellingen te bevestigen.
De socialistische staat van de toekomst
zal een multinationale staat zijn. Wij steunen een multinationaal en
unitair België. De eenheid van de arbeiders en de werkers, over de
verschillen in taal of godsdienst heen, is een fundamenteel principe van
het marxisme. In een multinationale staat bevestigen de marxisten steeds
als eersten het principe van de gemeenschappelijke strijd en de
eengemaakte organisatie van de werkers, ongeacht hun taal, nationaliteit
of godsdienst. Wij zijn voor een unitair België omdat de arbeiders en
werkers slechts één belang hebben: samen, Nederlandstaligen, Franstaligen,
Duitstaligen en migranten, strijden om hun gezamenlijke ekonomische en
demokratische eisen af te dwingen op een unitaire manier die geldig is
voor heel België. Nooit, onder geen enkel voorwendsel, kunnen de
Nederlandstalige werkers zich verenigen met de Vlaamse bazen (die
overigens voor een groot deel Amerikanen en Duitsers zijn) onder het
verrotte dak van het «volksnationalisme». Met dezelfde vastberadenheid
verzetten Nederlandstalige en Franstalige werkers zich tegen elke vorm van
diskriminatie op basis van taal of godsdienst, ook niet als die Arabisch,
Turks of islamistisch is.
De agressievere Navo breidt zijn terrein
uit
[Inhoud
]
Sinds het herstel van het kapitalisme in
de Sovjetunie, maken wij een toename mee van reaktionair geweld,
imperialistische gewapende tussenkomsten en lokale oorlogen op de Balkan,
in Azerbeidjan, in Georgië, in Tadjikistan. De vredesbeweging die
honderdduizenden mensen mobiliseerde in de jaren zeventig en tachtig, is
schaamtelijk verdwenen op het ogenblik zelf dat de vrede meer en meer
bedreigd is. De vredesbeweging was gericht tegen de Pershing en de SS 20
raketten van de Amerikanen en de Russen, tegen de Navo en tegen het Pakt
van Warschau. Het Pakt van Warschau is verdwenen. De Navo is agressiever
geworden en heeft zijn interventieterrein uitgebreid. Maar waar zijn de
pacifisten?
Vredesbeweging: verdwenen
[Inhoud
]
Toen, onder ekonomische, politieke en
militaire druk van het Westen, het kapitalisme volledig hersteld was in
het Oosten en het Pakt van Warschau ontbonden was, vond het grootste deel
van de vredesbeweging dat deze gang van zaken positief en voordelig voor
de vrede was. Het antikommunisme heeft veel pacifisten ertoe gebracht zich
te verheugen in een evolutie die noodzakelijkerwijze moest leiden tot de
reaktie, het fascisme, burgeroorlogen en etnische en religieuze oorlogen.
De vredesbeweging heeft zich geïnspireerd aan vage morele beschouwingen.
Zij was niet in staat haar aktie te baseren op een klasseanalyse van ons
imperialistisch systeem en van diens beslissende verantwoordelijkheid voor
de wapenwedloop. Toen de grote burgerij in het Oosten overwon, startte zij
onmiddellijk misdadige militaire aanvallen tegen Panama en Irak. Zij
rechtvaardigde deze misdaden met «humanitaire» redenen en met
beschouwingen over «de rechten van de mens». De vredesbeweging aanvaardde
deze imperialistische demagogie en zij verdween schaamtelijk van het
toneel op het ogenblik dat de imperialistische oorlog eerst naar de Derde
Wereld en vervolgens naar de Balkan gebracht werd.
Tegelijk stellen we vandaag een grote
ongerustheid vast onder brede lagen van de Belgische bevolking. De mensen
voelen instinktief aan dat de krisis van het kapitalisme opnieuw kan
uitlopen op een veralgemeende oorlog in Europa.
Wij zelf zijn achtergebleven op deze
bewustwording onder de massa’s. We hebben hier nochtans ruim de
mogelijkheid om de mensen duidelijk te maken dat kapitalisme oorlog
betekent, dat het kapitalisme een moordend systeem is. De arrogante
agressiviteit van de burgerij heeft sommigen onder ons geïntimideerd. Ze
lieten zich gaan in defaitisme. We zijn onvoldoende strijdbaar geweest en
we hebben te weinig initiatieven genomen. We moeten de wraakroepende
feiten die elke dag aan het licht komen aangrijpen om de ordewoorden te
doen doordringen:
«Weg met de «humanitaire» agressies en
oorlogen! «
«Weg met de oorlog, weg met de Navo, weg
met het Duitse expansionisme! «
Navo, agressief pakt
[Inhoud
]
In de tijd van Stalin heeft de
kommunistische internationale beweging een pertinente analyse gemaakt van
de Navo, dat agressief pakt dat tot doel heeft de socialistische staten te
vernietigen en gebieden opnieuw te bezetten. Een pakt dat beheerst wordt
door de Verenigde Staten, voor wie het een instrument is om hun Europese
bondgenoten te kontroleren en te overheersen.
Met de verdwijning van het Pakt van
Warschau, is het voorwendsel voor het bestaan van het agressieve Navopakt
verdwenen. Alle vredeskrachten moeten dan ook de ontbinding van de Navo
eisen.
De Navo heeft integendeel geprofiteerd
van de ineenstorting van het socialisme in de Oostbloklanden en de
Sovjetunie om zich in een nog agressievere en nog avontuurlijker politiek
te gooien. In plaats van zich te ontbinden, heeft de Navo haar
werkingsveld voor overheersing en militaire interventie nog vergroot. De
oorlog tegen Irak was in feite de eerste oorlog die de Navo voerde buiten
haar traditionele zone, haar eerste oorlog tegen de Derde Wereld.
Bovendien heeft de Navo haar interventieveld uitgebreid tot heel Oost
Europa en tot de zogenaamd onafhankelijke republieken van de vroegere
Sovjetunie. De agressie tegen Joegoslavië toont dat de Navo zich
voorbereidt op interventies en oorlogen in alle vroegere socialistische
landen.
VS: «Wij moeten de wereld leiden»
[Inhoud
]
In deze nieuwe omstandigheden, heeft de
Navo nog twee nieuwe eigenschappen verworven. Vooreerst wordt de Navo een
essentieel instrument voor de Verenigde Staten om hun positie van enige
grootmacht te handhaven. Vervolgens is de Navo het kader waarin het Duits
imperialisme maneuvreert om het statuut van grootmacht te bekomen.
Het Amerikaans imperialisme verklaart
vandaag met een revolterende openhartigheid dat zij de enige grootmacht is
en zal blijven, dat het haar taak is de wereld te leiden, dat zij haar
orde kan opleggen op internationaal vlak, dat zij bereid is overal
tussenbeide te komen, en zo nodig op haar eentje, om deze orde te
handhaven.
Op het ogenblik dat het Amerikaans
imperialisme haar hoogtepunt heeft bereikt, is de marxistische analyse die
zegt dat het imperialisme het hoogste stadium van het kapitalisme is, een
systeem van internationale terreur en een bron van oorlog, aktueler dan
ooit. Vandaag verklaart het Amerikaans imperialisme openlijk, via de Navo,
dat in de nieuwe wereldorde geen enkel land recht heeft op nationale
onafhankelijkheid en souvereiniteit. Het Amerikaans imperialisme, de
grootste moordmachine die de wereld heeft gekend, roept zich uit tot enige
rechter die mag oordelen over de binnenlandse situatie in de andere
landen. Bij eender welke gelegenheid kunnen de VS humanitaire redenen
inroepen om de onafhankelijkheid van om het even welk land aan hun laars
te lappen en er hun leger op af te sturen.
Men mag daarbij niet vergeten dat het
precies in naam van het heilige principe van de «nationale
onafhankelijkheid» was dat het Amerikaans imperialisme de kontrarevolutie
heeft geleid in Hongarije, Tsjechoslovakije, Oekraïne en Armenië. In al
die landen en republieken hebben reaktionairen en fascisten gevochten in
naam van de «onafhankelijkheid», terwijl ze niets anders waren dan
huurlingen in dienst van het imperialisme, vijanden van het socialisme en
van de echte onafhankelijkheid van hun volk. Kriminelen zoals Nagy in
Hongarij werden terecht gefusilleerd. Vandaag zien we hoe de opvolgers van
Nagy en Rajk, mensen zoals Vaclav Havel, effektief handelen als agenten
van de buitenlandse imperialistische overheersing in hun land. Als echte
CIA agent verklaarde Havel dat «de Navo opgericht is als instrument om de
vrijheid en de waarden van de Westerse beschaving te beschermen.»(85) En
hij vroeg meteen het Navo lidmaatschap aan voor zijn land.
«Onafhankelijkheid», «demokratie»,
«vrijheid» en «mensenrechten» zijn demagogische ordewoorden, windschermen
waarachter het imperialisme haar totalitaire vrije marktekonomie oplegt
aan de wereld en zich opwerpt als overbewapende gendarm van een wereldwijd
uitbuitingsregime.
Het Pentagon en het Komitee van Stafchefs
van het Amerikaans leger hebben begin 1992 twee dokumenten gepubliceerd
over de strategie van de Verenigde Staten. Er staat in te lezen dat de VS
«de enige grootmacht» zijn, en dat dit statuut «moet bestendigd worden
door een militaire macht die voldoende sterk is om om het even welke natie
of groep van naties ervan te doen afzien de Amerikaanse suprematie uit te
dagen. (...) De internationale orde wordt in laatste instantie gewaarborgd
door de Verenigde Staten die onafhankelijk moeten optreden indien een
kollektieve aktie onmogelijk is of wanneer een krisis een onmiddellijke
aktie noodzakelijk maakt.»(86)
Generaal Colin Powel, de hoogste
militaire autoriteit van de VS, schrijft: «De Verenigde Staten moeten hun
verantwoordelijkheid van wereldmacht opnemen. Wij moeten de wereld leiden.
En wij kunnen dat niet doen zonder onze troepen. (...) De afgelopen drie
jaar werden de troepen herhaaldelijk ingezet. (...) Op de Filippijnen
(twee maal), in Panama (drie maal), in El Salvador, in Liberia, in Irak
(drie maal), in Somalië (twee maal), in Bangladesh, in Zaïre, in Cuba, in
de voormalige Sovjetunie, in Angola, in Joegoslavië. We zouden ook de
deelname van onze troepen kunnen vermelden in de operaties van de
Verenigde Naties, van de Westelijke Sahara tot Kambodja en Bosnië
Herzegovina.»(87)
De vijf assen van de Amerikaanse
strategie
[Inhoud
]
Om zijn alleenheerschappij over de hele
wereld te handhaven, heeft het Amerikaans imperialisme een internationale
strategie ontwikkeld volgens vijf assen.
Vooreerst: de landen van Oost Europa en
de «onafhankelijke» republieken van de voormalige Sovjetunie aan een
strenge Amerikaanse kontrole onderwerpen door er een militaire en
politionele Navo kontrole te installeren.
«De Amerikaanse politiek heeft het
principe doen aanvaarden dat de Navo bevoegd is zogenaamde
veiligheidsproblemen te behandelen in het geheel van de Oosteuropese
landen. De Verenigde Staten willen daarvan gebruik maken om hun politiek
beleid in praktijk te brengen tegenover de voormalige volksdemokratiën en
nadien tegenover de voormalige Sovjetrepublieken. Daarbij willen ze hun
Westeuropese partners betrekken op zo’n manier dat zij hun leidende rol
behouden.»(88)
De Navo garandeert de nieuwe burgerijen
die nu aan de macht zijn in Oost Europa, en die zijn samengesteld uit
maffioso, kriminelen en uitbuiters, de stabiliteit van hun regime. Onder
het voorwendsel dat de «veiligheid» politieke en ekonomische aspekten
omvat, werpt de Nato zich op als de bewaker van de nieuwe burgerlijke orde
en van het liberaal kapitalisme tegen elke revolutionaire beweging.
De «uitgebreide» Navo beweert dat zij tot
doel heeft «een echt partnerschap op te bouwen tussen de Navo en de landen
van Centraal en Oost Europa. (...) Ons gemeenschappelijk doel is de
Europese veiligheid te verbeteren door te ijveren voor de stabiliteit in
Centraal en Oost Europa. (...) De veiligheid is vandaag gebaseerd op een
ruim koncept dat meer dan ooit politieke, ekonomische, sociale,
ekologische, als ook defensie aspekten omvat.»(89)
Maar het reaktionaire nationalisme dat
Oost Europa overheerst, leidt in periodes van ernstige ekonomische krisis
tot burgeroorlogen. De Navo die zich voortaan definieert als een
«instrument om een orde in te stellen in het Euro Atlantische gebied», zal
militaire interventies moeten opzetten en oorlogen voeren om in dat gebied
de «vreedzame» heerschappij van onze multinationals te verzekeren.(90) De
interventies van Amerikaanse, Nederlandse, Franse en Turkse vliegtuigen
boven Servië zijn een aankondiging van deze reeks interventies en
oorlogen.(91)
De tweede as van de strategie om de
wereldoverheersing te behouden: het herstel van de Sovjetunie of de
uitbouw van een nauwe band tussen Rusland en sommige republieken
verhinderen.
De Navotroepen zullen aandachtig
toekijken op «de risiko’s voor de stabiliteit in Europa uitgaande van een
heropbloei van het nationalisme in Rusland of van pogingen om bepaalde
landen die onafhankelijk zijn geworden opnieuw aan Rusland te verbinden:
Oekraïne, Witrusland, en eventueel nog andere landen.» (92)
De derde as van de Amerikaanse
wereldstrategie: verhinderen dat Japan en Duitsland supermachten worden
die in staat zijn de VS te bekonkurreren.
Het Pentagon schrijft dat «men de
ontwikkelde industriële naties moet ontmoedigen het Amerikaanse
leiderschap uit te dagen. (...) Wij moeten verhinderen dat er een
uitsluitend Europees veiligheidssysteem zou tot stand komen dat de Navo
zou destabiliseren.»(93)
Paul Marie de la Gorce konkludeert dat de
Navo «niet alleen tot doel heeft het Europese kontinent te beschermen maar
er ook de politieke en strategische afhankelijkheid van de VS te
garanderen.»(94)
De nieuwe militaire struktuur van de Navo
en meer specifiek het op poten zetten van een snelle interventiemacht, die
zou geleid worden door een geïntegreerd kommando (met name Amerikaans), is
ook zo opgevat dat de kontrole van de VS over de lieve Europese
bondgenoten scherper wordt. Zo zal de snelle interventiemacht een zeer
hoge integratiegraad hebben, tot op het niveau van de brigades. Men heeft
het in die zin over «de vorming van multinationale eenheden».(95)
Ook in Azië wil het Amerikaans
imperialisme «de opkomst van eender welke regionale hegemonistische macht
verhinderen» en «de destabilisatie verhinderen die zou uitgaan van een
grotere rol van onze bondgenoten, in het bijzonder Japan maar ook
eventueel Korea.»(96)
De vierde as van de Amerikaanse strategie
is verhinderen dat in de Derde Wereld staten een ekonomisch en militair
onafhankelijke politiek zouden voeren.
Het oprichten van een snelle
interventiemacht en de aanmaak van kernwapens, speciaal ontworpen voor
gebruik in de Derde Wereld, passen in dat kader.
Zo zullen de VS vanaf 1995 nieuwe lucht
grondraketten ľde Tactical Air to Sol Missileľ ontplooien. In de kop van
deze raketten kan een kernlading geplaatst worden. De VS willen duizenden
van deze tuigen produceren en alle strategische flottieljes van de VS
zullen er mee uitgerust worden. «Zij zullen vooral bijdragen tot de
militaire suprematie van de VS in de wereld.»(97)
«Generaal Lee Butler en zijn ontwerpers
zijn in de eerste fase van de bouw en de komputermodellen die het mijnheer
Clinton mogelijk kunnen maken kernwapens in te zetten tegen landen van de
Derde Wereld die de belangen van de VS of diens bondgenoten
bedreigen.»(98)
Duits Amerikaanse rivaliteit
[Inhoud
]
De Navo nieuwe stijl is ook het kader van
de rivaliteit en de scherper wordende strijd tussen de imperialistische
machten, vooral die tussen Duitsland dat jaagt op het statuut van
supermacht en de Verenigde Staten maar ook tussen Frankrijk en de VS.
Het imperialistische Duitsland heeft door
de «vreedzame» ondermijning en dankzij het verraad van Kroestsjov,
Breznjev en Gorbatsjov, alles verkregen wat het zonder sukses geprobeerd
heeft binnen te rijven tijdens de eerste en tweede wereldoorlog. Groot
Duitsland van 1993 kondigt triomfantelijk aan dat het haar erfvijand
«Rusland, teruggedrongen heeft binnen de grenzen van de 17de eeuw».
Duitsland stelt zich garant voor de «nationale veiligheidsbelangen» van de
landen in het Oosten en van de voormalige republieken van de Sovjetunie.
Zij noemt hier met name de landen die het geprobeerd heeft te annexeren en
te kontroleren tijdens twee wereldoorlogen: Oekraïne, Polen, de Baltische
staten (oude landen van Duits kolonialisme die ze lid wil laten maken van
de Europese Gemeenschap) en de landen van Oost Europa. Lothar Rühl
schrijft: «Duitsland wacht hier een nieuwe Europese verantwoordelijkheid.
(...) Er kan maar Westerse veiligheid heersen in Oost Europa dan via
Duitsland als een trouwe partner van het Westers bondgenootschap. Ook om
die reden blijft de gehechtheid van Duitsland aan de Navo ook in de
toekomst noodzakelijk. (...) Hier bevindt zich het voornaamste werkterrein
van Duitsland.»(99)
Om haar overheersing in Oost Europa en in
de landen van de ex Sovjetunie uit te breiden, rekent Duitsland erop de
Navo te gebruiken voor eigen profijt. Duitsland is er al in geslaagd de
Navo in te schakelen tegen haar erfvijand: Servië. Morgen hoopt ze
hetzelfde te kunnen doen tegen haar enige traditionele rivaal in het
Oosten: Rusland. Duitsland hoopt zo het Navo schild te kunnen gebruiken om
haar ekonomische expansie naar het Oosten «vreedzaam» verder te zetten. In
de huidige omstandigheden heeft trouwens alleen de Navo de militaire en
logistieke middelen om oorlog te voeren tegen Rusland.
Europa in dienst van Duitsland
[Inhoud
]
Maar, zoals altijd al sinds 1945, speelt
Duitsland op twee kaarten: die van de Navo en die van de Europese Unie. Ze
speelt afwisselend op beide kaarten en soms speelt ze ze gelijktijdig uit.
De essentiële as van de Duitse strategie
is de versterking van haar statuut als ekonomische supermacht via de
uitbouw van het Duitse Europa. Voor Duitsland is het absoluut noodzakelijk
de andere Europese burgerijen ondergeschikt te maken om de grote Europese
markt te kunnen beheersen. Dat maakt het de Duitse multinationals mogelijk
voldoende groot te worden om de Japanners en de Amerikanen op wereldvlak
te bekonkurreren. Duitsland heeft ook nood aan de politieke uitbouw van
Europa om een voldoende sterke basis te hebben voor haar internationale
politieke en militiare ambities.
Duitsland wil een versterking van haar
ekonomische overheersing in Oost Europa en in sommige landen van de
gewezen Sovjetunie. Het superieure ekonomische gewicht dat Duitsland zo
zou winnen, zou haar hegemonie binnen de Europese Gemeenschap konsolideren.
Op de wereldmarkten hebben de Europese
imperialisten eigen belangen die dikwijls botsen met die van de
Amerikanen. Ze stippelen ook een «Europese defensiepolitiek» uit.
De 22ste mei 1992 hebben Kohl en
Mitterrand in La Rochelle het sein gegeven voor het op poten zetten van
het Eurokorps dat al sinds de 16de oktober 1991 aangekondigd was. In hun
gemeenschappelijke verklaring zeggen het Franse en Duitse imperialisme:
«Dit korps zal de Europese Unie een eigen militaire kapaciteit
geven.»(100) Dit korps moet in 1995 operationeel zijn als een snelle
interventiemacht. Het zal 35.000 à 40.000 manschappen tellen, voornamelijk
Duitse en Franse eenheden, maar de Belgische, Luxemburgse en Spaanse
regeringen willen hun militairen erin integreren.
Duitsland en Nederland zullen eveneens
een multinationaal leger vormen bestaande uit drie divisies van samen
25.000 man. Die troepensterkte kan opgevoerd worden tot 50.000 man. Groot
Brittannië en Denemarken zullen hieraan meedoen.
Zo is «demokratisch» Duitsland bezig te
realiseren wat nazi Duitsland niet gelukt is: de andere Europese legers
integreren in multinationale strukturen die onder leiding staan van
Duitsland. Tijdens de tweede wereldoorlog heeft nazi Duitsland Vlaamse,
Waalse , Franse en Nederlandse eenheden ingezet aan het Oostfront. Deze
politiek van gebruik van Europese legers voor de realisatie van de Duitse
expansie in het Oosten, wordt nu schitterend verder gezet. «Volker Rühe
(de minister van Landsverdediging,nvdr) zei dat hij hoge prioriteit wil
toekennen aan het politieke koncept van multinationaliteit voor de
verdediging van Centraal Europa.»(101)
De uitbouw van een Europees leger is ook
de enige manier die het Duitsland mogelijk maakt de hand te leggen op
kernwapens die tot nu toe eksklusief gereserveerd waren voor Frankrijk en
Engeland. Le Monde noteert «het feit dat het Franse staatshoofd zelf
verwezen heeft naar de dag dat het, onder een of andere nog uit te werken
vorm, mogelijk zal zijn een Europees gezicht te geven aan de
afschrikking.»(102)
Militaire expansie
[Inhoud
]
Duitsland heeft evengoed op de Navo als
op het Eurokorps gesteund om haar troepen te doen tussenkomen buiten de
Duitse grenzen en de Navo zone. Door het sturen van militairen naar ex
Joegoslavië, maakt Duitsland duidelijk dat het van plan is een militaire
aanwezigheid aan te houden in die landen die het tijdens de tweede
wereldoorlog bezette of kontroleerde. Door 1.500 militairen naar Somalië
te sturen, maakt Duitsland een begin van interventies in de Derde Wereld.
De Duitse revanchisten bereiden aktief de
dag voor dat het voor een zoon van Duitsland weer «glorierijk» zal zijn op
buitenlandse slagvelden te sneuvelen. Generaal Neumann, de chef van de
Duitse generale staf «heeft eraan herinnerd dat het engagement van een
leger veronderstelt dat iedere man gereed zou staan voor de verdediging
van ons land en onze burgers, een wapen ter hand te nemen en zijn leven te
riskeren, ook in het buitenland.» (103) Duitsland leert opnieuw Willem II
en Hitler kennen!
Een krisis die onoplosbaar is onder het
kapitalisme
[Inhoud
]
Het kapitalisme is een systeem gebaseerd
op de uitbuiting van de mens door de mens. Het is gekarakteriseerd door
interne onoplosbare tegenstellingen die vandaag, onder onze ogen,
dramatisch verscherpen.
In de hele wereld nemen de
tegenstellingen tussen kapitaal en arbeid en tussen de kapitalistische
machten onderling toe. Wij staan temidden van grote omwentelingen, op de
vooravond van nieuwe ekonomische krisissen en oorlogen. Alle burgerlijke
partijen, met inbegrip van de sociaal demokraten en de ekologisten,
beloven de problemen van onze maatschappij op te lossen met behoud van het
kapitalistisch systeem. Dat is leugen en bedrog. De werkelijkheid toont
ons dat het kapitalisme een onmenselijk en misdadig systeem is dat
verwoestingen zaait op wereldschaal en dat de wereld naar vernietigende
oorlogen voert.
De tunnel kent geen einde
[Inhoud
]
In 1989 en 1990 zag de Belgische regering
het einde van de tunnel: België kende een indrukwekkende «boom» van
industriële investeringen. De brave werkers moesten nog maar eens een
allerlaatste inspanning doen zodat hun moedige bazen konden investeren,
wat nieuwe banen zou opleveren. Maar vandaag komt men ons doodernstig
vertellen dat de investeringen... overkapaciteit hebben veroorzaakt en dat
er dringend moet worden gerationaliseerd!(104)
De staalnijverheid heeft enorm
geïnvesteerd in nieuwe technologieën die tot de modernsten ter wereld
behoren. Maar eind 1992 dwong de overproduktie Thyssen, de Duitse nummer
één, zijn produktie met 20% te verminderen. De voorzitter van Usinor
Sacilor, de Europese nummer één, zei: «We zijn met teveel in Europa. Er
moeten fusies komen.» Investeren om tewerkstelling te scheppen? De jongste
investeringen in de staalnijverheid hebben een overkapaciteit van 20 à 30%
veroorzaakt. Er moeten opnieuw 100.000 staalarbeiders afgedankt worden!
Philips heeft al 70.000 jobs geschrapt,
23% van het totaal personeelsbestand. Siemens wil 15.000 banen liquideren,
meer dan de helft van de sektor komputers en half geleiders.(105)
De laatste jaren hebben de
automobielfabrieken hun produktiekost met 50% en meer verminderd waardoor
ze hun Japanse konkurrenten nagenoeg bijgebeend hebben. Kunnen de werkers
nu gerust zijn? Integendeel! De komende zes jaar willen de
automobielpatroons 600.000 werkers ontslaan op een totaal van 1,8 miljoen.
In 1992 produceerde Europa 13,5 miljoen
wagens. Maar er was al een overkapaciteit van 1,5 miljoen. Toyota, Honda,
VW, Peugeot, Fiat, zijn bezig met de bouw van nieuwe, gerobotiseerde
fabrieken die in 1995 een kapaciteit zullen halen van 2 miljoen auto’s. De
flexibiliteit met nacht en weekendwerk zal, zonder nieuwe investeringen,
de produktie verhogen met 1 à 2 miljoen auto’s. En in Oost Europa zijn de
fabrieken die Trabants, Skodas, Polskis en Wartburgen produceerden
overgenomen door multinationals die deze fabrieken volledig vernieuwden en
zo een nieuwe produktiekapaciteit van 1 miljoen auto’s kreëerden. Dat
alles samen brengt de overkapaciteit in 1995 op 4,5 à 5 miljoen auto’s!
De konkurrentie oorlog
[Inhoud
]
Alle kapitalisten van de wereld zijn een
wereldoorlog bezig tegen de werkers. 32 miljoen werklozen in de
geïndustrialiseerde landen, honderden miljoenen werklozen in de Derde
Wereld: overal legt het kapitaal loonsverlagingen op, vernietigt het
sociale wetten en verworvenheden, voert het een maximale flexibiliteit in.
En terzelfdertijd duwen de kapitalisten de werkers van verschillende
landen naar een oorlog onder elkaar. Deze oorlog onder de werkers heet: de
strijd voor de kompetitiviteit. De sociaal demokratie en rechtse syndikale
leiders zeggen dat daar niets aan te doen is, dat je wel verplicht bent
deel te nemen aan het internationale gevecht voor de konkurrentiekracht.
Deze weg leidt nochtans rechtstreeks naar de fysieke vernietiging van de
werkers. Het kapitaal legt uiteraard in de Derde Wereld maar steeds meer
en meer ook bij ons totaal onmenselijke werkomstandigheden op die de
fysieke en geestelijke gezondheid van de arbeiders vernietigen. Overal in
de imperialistische wereld eisen de patroons van hun werkers dat ze «kompetitief»
zijn met mensen in andere landen die ze dermate uitbuiten dat men moet
denken aan slavernij. In Japan vreest vandaag 40% van de werkers getroffen
te zullen worden door «karoshi», dat is dood door overwerk.(106)
Ziedaar waarom het kapitalisme een
misdadig systeem is. De ontzaglijke vooruitgang van de technologie schept
sociale rijkdommen van hoge kwaliteit en in overvloed. Maar ze
«produceert» eveneens werkloosheid, miserie en extreme uitbuiting voor de
mensen zelf die door hun werk deze rijkdommen voortgebracht hebben. Een
handvol rijken zwelgt in revolterende rijkdom, een groeiende massa kent
armoede en ontbering.
Leve de robotten! Weg met de mensen!
[Inhoud
]
Nauwelijks drie jaar geleden schreeuwde
de gehele pers dat het socialisme dood was. In 1993 stellen we vast dat er
geen overleven mogelijk is onder het kapitalisme. Iedere nieuwe
technologische vooruitgang veroorzaakt op wereldvlak achteruitgang van de
levens en werkomstandigheden. Deze waarheid begint zich vast te hechten in
het bewustzijn van de Belgische arbeiders.
Vooreerst verliezen honderdduizenden
werkers door de automatisering en de robotisatie hun werk zonder dat ze
het minste uitzicht hebben op een nieuwe job. De automatisering die onder
het socialisme het leven van alle werkers gemakkelijker, waardiger en
rijker zou maken, veroorzaakt bij ons permanente werkloosheid. De
robotisatie en de automatisering stoten niet alleen arbeiders uit het
aktieve leven maar ook steeds meer bedienden en kaders.
Peter Praet, verantwoordelijke van de
ekonomische dienst van de Generale Bank verklaart: «Bij iedere krisis
neemt de (permanente) stock van werklozen en twijfelachtige jobs toe. Op
dit ogenblik valt een kwart van de arbeidsmarkt onder de werkloosheid of
de sociale zekerheid.»(107)
In 1970 waren er 5 miljoen werklozen in
de landen van de OESO (de geïndustrialiseerde landen). Vandaag, na 20 jaar
fantastische technische vooruitgang, zijn het er 33 miljoen. In 1970 kende
België 83.000 werklozen. Vandaag zijn ze met 508.000. En zelfs met
1.050.000 als men er de bruggepensioneerden, de oudere werklozen, de nep
statuten, de deeltijdsen en de loopbaanonderbrekers bijtelt.
In heel Europa zal de werkloosheid
tijdens de komende recessie dramatisch toenemen en het eerste sociaal en
politiek probleem worden. In de komende drie jaar voorziet het Planbureau
een nieuwe stijging van de werkloosheid met 75.000 eenheden.(108) En «het
zal onmogelijk zijn de werkloosheid gedurende verschillende jaren om te
keren, één keer dat, eindelijk, de nieuwe cyclische relance begint».(109)
Dat wil zeggen dat de verschrikkelijke offers die men vandaag aan de
werkers vraagt, misschien binnen enkele jaren de winsten en de
investeringen zullen doen groeien, maar dat de werkloosheid niet zal dalen
en dat de volgende krisis nog vernietigender zal zijn om ten slotte uit te
monden in een oorlog!
De dodelijke globalisering van de
markten
[Inhoud
]
De globalisering van de markten is een
tweede gevolg van de technologische vooruitgang die het overleven onder
het kapitalisme onmogelijk maakt. Vandaag kunnen de kapitalen en de
investeringen zeer snel van het ene eind van de wereld naar het andere
verschoven worden. Snelle verbindingswegen koppelen eender welke
produktieplaats aan de wereldmarkten. Deze globalisering laat de kapitalen
van traditionele sektoren toe uit te wijken naar landen waar een arbeider
200 frank per dag «waard» is. Ze verhoogt de werkloosheid in de
imperialistische wereld.
De globalisering plaatst de Belgische
arbeider ook tegenover de Filippijnse, Koreaanse, Turkse, Marokkaanse,
Braziliaanse, Hongaarse werker. De norm van de kompetitiviteit brengt de
werker in een helse spiraal van nivellering naar beneden. Peter Praet van
de Generale Bank zegt: «De versoepeling van de grenzen en de verheviging
van de konkurrentie gaan onvermijdelijk samen met de tendens van een
harmonisering van de konkurrentievoorwaarden. Dat wil zeggen een tendens
van nivellering naar beneden.»(110)
De verovering van Oost Europa door het
Europees kapitalisme vormt een belangrijk element in de globalisering van
de kapitalistische markten. Het kapitalisme stelt in één klap de arbeider
van VW Vorst in een konkurrentiepositie tegenover de arbeider van Skoda in
de Tsjechische republiek. VW betaalt in Duitsland 31 dollar per uur, bij
Skoda betaalt ze voortaan... 3,5 dollar!
«De werkers van mijn land, zegt de
Tsjechische minister van Ekonomische Zaken, zijn even goed als die in
Duitsland en waarschijnlijk zelfs beter dan de VW arbeiders van Spanje.»
Het socialisme heeft in Tsjechoslovakije goed gekwalificeerde arbeiders
gevormd. Business Week schrijft: «De goedkope en goed gevormde
arbeidskrachten van het Oosten bieden de Europese ondernemingen misschien
de beste kans hun kronisch probleem van de konkurrentiekracht op te
lossen!»(111) Ziedaar een verschrikkelijke zin die de verantwoordelijken
aan het nadenken moeten zetten die de patronale logika van de «konkurrentiekracht»
volgen!
In naam van de strijd tegen het
«stalinisme», werd de kapitalistische vrijheid in het Oosten heringevoerd.
De sociaal demokratie en de ekologisten hebben deze evolutie verwelkomd,
rechtse syndikale leiders hebben er zich in verheugd.
Vandaag stellen we vast dat het
socialisme in Oost Europa niet alleen de werkers in die landen behoedde
voor kapitalistische uitbuiting maar dat het socialisme daar, door zijn
bestaan alleen al, de werkers bij ons hielp hun uitbuiting binnen de
perken te houden.
De blanke «invallers»
[Inhoud
]
Om te profiteren van de lage lonen,
investeren de imperialistische machten nu 3 miljard dollar per jaar in de
zone Polen Tsjechoslovakije Hongarije.(112) De vernietiging van hun
traditionele markten in de Sovjetunie dwingt de landen van het Oosten
ertoe uit te voeren naar... de Europese Gemeenschap. Nogal normaal, want
men heeft hen doen geloven dat daar het rijk van de «vrijheid» heerste.
Maar de Gemeenschap, deze toren van «vrijheid» heeft niet lang gewacht om
zijn markten te beschermen door de sterke beperking van de invoer van
staal, textiel, landbouwprodukten, TV buizen, cement,... Kortom, de helft
van de uitvoer van de landen in het Oosten is onderworpen aan
beperkingen.(113)
In het Oosten hebben wij een mooi bewijs
van deze waarheid: de vernietiging van het socialisme heeft alle
tegenstellingen van de imperialistische wereld verscherpt en zal grote
omwentelingen veroorzaken in geheel Europa. Het imperialisme heeft die
volkeren hoge welvaart en welzijn voorgespiegeld. Maar hun produktie stort
in elkaar. Het imperialisme heeft hen investeringen beloofd om hen te
helpen hoog presterende ekonomiën uit te bouwen. Maar de geïnvesteerde
kapitalen blijven marginaal. «De Europese Gemeenschap moet haar
belemmeringen voor de invoer uit het Oosten volledig slopen, wil Oost
Europa werkelijk een magneet worden voor het internationale privé
kapitaal.»(114) Vrijheid? Maar die invoer zal nog meer tewerkstelling in
West Europa vernietigen! En daar wordt meteen een tweede waarheid
duidelijk: als er geen investeringen zijn en als de situatie in het Oosten
blijft verslechteren, zullen de mensen die men gedrogeerd heeft met
Dynasty en Dallas sprookjes, met honderdduizenden tegelijk de Gemeenschap
«binnenvallen». «Als het Oosten geen goederen naar de Gemeenschap kan
uitvoeren, dan zal het mensen uitvoeren,» schrijft The Times.(115)
In heel West Europa voeren de nazi’s een
racistische kampagne tegen Arabische en Turkse migranten. Weldra zullen de
«vijanden» die hier «binnenvallen» van kleur veranderen. Het zullen
voornamelijk Polen, Slovaken, Roemenen zijn. De «vijanden» zullen
«blanken» zijn, «broerders van onze kristelijke beschaving»! Sociaal
demokraten en ekologisten hebben de inspanningen om deze mensen van het
kommunisme te «bevrijden» verwelkomd. Maar als deze «vrije» mensen met
honderdduizenden tegelijk de «vrijheid» zullen nemen naar het Westen te
komen, zullen onze voorstanders van de vrije onderneming op hen schieten
en de doden zullen veel talrijker zijn dan aan de Berlijnse muur.
Oorlog tussen kapitaal en arbeid
[Inhoud
]
Zo neemt in de hele wereld de oorlog
tussen de kapitalistenklasse en de arbeidersklasse toe. Tegelijk gebruikt
het kapitaal de wapens van de kompetitiviteit, het racisme en het
nationalisme om de arbeiders tot onderlinge oorlog op te hitsen. Iedere
onderneming is voortaan verbonden aan de wereldmarkt en iedere arbeider
voelt op direkte wijze de gevolgen van de internationale politiek. Voor de
eerste keer in de geschiedenis probeert het kapitalisme een echt
wereldsysteem te worden. De krisissen die het dooreen schudden, zullen
voortaan op planetair niveau voelbaar zijn en de antikapitalistische
strijd krijgt een nieuwe internationale dimensie. De fundamentele
tegenstelling van het kapitalisme die Marx blootlegde, krijgt vandaag haar
volle betekenis. De sociale produktie heeft planetaire dimensies
aangenomen en zij wordt gerealiseerd door een gigantische kollektieve
arbeidskracht. Maar deze sociale produktie blijft geleid door de privé
belangen van een bezittende klasse. De resultaten van deze produktie
blijven het privé bezit van de kapitalisten. De maximale winsthonger van
een kleine klasse van uitbuiters maakt het eenvoudig overleven van
honderden miljoenen onmogelijk en brengt voor de andere werkers
onmenselijke werk en leefomstandigheden met zich mee. Daarom moet dit
systeem van binnenuit kapot springen, onder invloed van de vernietigende
krisissen die het blijft provoceren en onder druk van de massa’s die de
verschrikkingen ervan niet langer kunnen verdragen.
De oorlog tussen de VS, Japan en
Duitsland
[Inhoud
]
Maar ook tussen de drie grote ekonomische
mogendheden worden ekonomische, financiële en handelsoorlogen voorbereid
die kunnen uitmonden op een echte oorlog. De vrijhandel is altijd een
wapen geweest van de sterkste kapitalisten om hun konkurrenten uit te
schakelen. Vandaag legt het imperialisme de vrijhandel op aan de Derde
Wereldlanden, die hun nationale industrieën onderuit zien gaan. Maar
«vrijheid» om produkten uit te voeren naar de imperialistische landen is
er niet. Die is immers steeds meer onderworpen aan allerhande reglementen,
voorwaarden en belemmeringen. Op de weinig rekbare internationale markt
leveren Japan, de VS en de Europese Gemeenschap een strijd met twee
wapens: het protektionisme ten overstaan van hun eigen markt en
inspanningen om de buitenlandse markt in te palmen, beiden gesteund door
de staat. Het is veelbetekenend dat Bush de Europese Gemeenschap aanviel
in termen van Koude Oorlog: hij kloeg het «ijzeren gordijn van het
kommunautair protektionisme» aan.
Men ziet hoe de kapitalistische wereld
zich verdeelt in drie betrekkelijk gesloten blokken, waar respektievelijk
Japan (Oost Azië met de Asean), Duitsland (de EG en Oost Europa) en de VS
(de zone Mexico VS Canada) de plak zwaaien. De slagkracht die elke
mogendheid binnen zijn zone ontwikkelt, dient om de aanvallen tegen de
andere markten te verstevigen. In geval van een wereldkrisis, ligt het
scenario van een nieuwe oorlog met internationale dimensie al vast. Als er
een bijzonder hevige krisis losbreekt, zullen de grote imperialistische
mogendheden hun deel van de markt verdedigen, niet meer met het wapen van
de kompetitiviteit maar met echte wapens. Aan het eind van de
kompetitiviteit komt de militaire oorlog. Het kapitalisme draagt de oorlog
in zich, zoals een wolk regen brengt. Het kapitalisme is een barbaars en
moordend systeem, vechten tegen de echte oorlogsstokers is vechten tegen
de multinationals.
De strategische zwakte van het
imperialisme
[Inhoud
]
De huidige internationale situatie
vertoont een aantal gelijkenispunten met die in de jaren 1900 1913, toen
een dynamischer en beter georganiseerde imperialistische macht, Duitsland,
de wereldmarkten wilde veroveren die tot dan toe alleen gedomineerd werden
door de supermacht Engeland. Vandaag zijn het de VS die zich geplaatst
zien tegenover twee dynamischer en beter georganiseerde rivalen, Japan en
Duitsland.
Toch is de wereldsituatie in zijn geheel
fundamenteel anders: de imperialistische mogendheden zitten in nauwe
schoentjes, de staten en volkeren van de Derde Wereld zijn eindeloos veel
waakzamer en krachtiger, en zelfs het bewustzijn van de werkers in de
kapitalistische landen is meer ontwikkeld.
Roland Leuschel, analyst van de BBL,
verklaart: «Op wereldvlak hebben we nog nooit zo dicht bij een krisis als
die van de jaren dertig gestaan. (...) Het zou zelfs nog erger kunnen
worden want de mensen zijn er niet op voorbereid»(116)
Het Japans imperialisme beschikt over een
erg grote industriële en kommerciële slagkracht: het zal in 1993 een
handelsoverschot hebben van 135 miljard dollar, terwijl de Amerikanen
opkijken tegen een handelstekort van 110 miljard dollar.(117) Japan was de
laatste tien jaar de grootste kapitaaluitvoerder. Begin 1990 nam de
Japanse beurs 38% van heel de beurskapitalisatie in de wereld voor haar
rekening. Sindsdien echter kwam deze in vrije val en verloor ze 60% van
haar waarde, namelijk 2.000 miljard dollar, evenveel als de waarde van
alle Europese aandelen die op de beurs staan genoteerd!(118) Dit cijfer
geeft ons een idee van de hevige financiële schokken die de hele wereld in
enkele dagen aan het wankelen kunnen brengen. Bovendien maken Japans
enorme afhankelijkheid van de uitvoermarkten en van de invoer van
grondstoffen het land erg kwetsbaar in geval van wereldkonflikt.(119)
De VS gaan gebukt onder een netto
buitenlandse schuld van 1.000 miljard dollar, hun infrastruktuur is
bijzonder slecht, 30% van de jongeren heeft een onderontwikkeld
opvoedingspeil, 30% van de bevolking is getroffen door armoede en sociale
uitsluiting.(120) De VS kunnen het zich niet meer veroorloven overal in de
wereld oorlogje te spelen als enige militaire supermacht.
De grote Europese burgerij droomt van een
Europese markt die de andere kapitalistische landen omvat (de Ekonomische
Vrijhandels Associatie), de landen van Oost Europa en Turkije, in totaal
900 miljoen mensen.(121) Maar de Duitse hegemonie doet het gebouw van de
Twaalf al uit zijn voegen barsten. De «historische» nederlaag van het
socialisme in Oost Europa kan als een boomerang terugslaan. De krisissen,
de destabiliseringen, de burgeroorlogen in Oost Europa kunnen de
stabiliteit in West Europa zelf aantasten.
Er is een enorme inspanning nodig geweest
van heel de imperialistische wereld en van haar bondgenoten om Irak, een
gemiddeld Derde Wereldland met 16 miljoen inwoners, te verwoesten. De
oorlog tegen Irak was een barbaarse misdaad maar deze misdaad toonde
eveneens de grote zwakheid van het imperialisme aan. Irak blijft trots
rechtop.
Onze rode vlag hoog houden
[Inhoud
]
Vier jaar geleden spelde men ons dag na
dag de les over de historische nederlaag van het marxisme leninisme. De
burgerlijke ideologie, deze holle, moraliserende, obskurantistische
ideologie, dit samenraapsel van leugens en demagogie, deze soepkeuken die
warm gehouden wordt door sociaal demokraten, liberalen, klerikalen en
fascisten, zou het dagelijkse brood zijn van de mensheid tot het einde der
tijden. Welnu, de vier laatste jaren heeft deze onoverwinnelijke ideologie
de hoge werkloosheid en de sociale afbouw, het racisme en de repressie,
het fascisme en de oorlog gekruid. Alle gebeurtenissen van de laatste vier
jaar bevestigen op schitterende wijze de waarheid van het marxisme
leninisme, deze wetenschap van de strijd voor het socialisme. Uit de
ervaring van de laatste vier jaar moeten de kommunisten een grotere
fierheid putten en een groter vertrouwen in de socialistische toekomst van
de mensheid. Zij die onder de indruk van de antikommunistische kampagne
lafweg hun vlag hebben opgeborgen, moeten de moed vinden om die weer boven
te halen en hoog op te steken.
Goed dat er nog echte kommunisten zijn!
[Inhoud
]
Ja, wij moeten de rode vlag van het
socialisme en het kommunisme hoog houden, in het klare besef dat de wereld
een nieuwe tijdperk heeft aangevat. Tot aan de dood van kameraad Stalin in
1953 was het socialisme in het offensief in heel de wereld. De verrader
Kroestsjov startte de ontmanteling van het socialisme en de
kontrarevolutie, proces dat werd voltooid door Breznjev en Gorbatsjov.
Maar het herstel van een wild kapitalisme in Oost Europa gebeurt op een
ogenblik dat het wereldimperialisme al in een uiterst ernstige ekonomische,
politieke en morele krisis wegzinkt. Sinds de verdwijning van het
socialisme in het Oosten zijn alle tegenstellingen van de imperialistische
wereld met een verbijsterende snelheid toegenomen. Het Amerikaans en
Europees imperialisme komen overal tussen en gebruiken terreur maar zij
beheersen steeds minder de verschillende ekonomische en politieke krachten
die zich op het internationale toneel ontwikkelen. Wij zijn een nieuwe
periode binnengetreden waar alle tegenstellingen van de kapitalistische
wereld zullen ontploffen net zoals dat gebeurd is tussen 1905 en 1918 en
daarna tussen 1929 en 1945.
Men moet het van de daken schreeuwen:
tegen de uitbuiting, tegen de onderdrukking, tegen het racisme en de
miserie, tegen het fascisme en de oorlog: goed dat er nog echte
kommunisten zijn!
Voor de armen, de uitgebuitenen, de
werkers liggen de waarheid en de toekomst in het marxisme leninisme, in
het socialisme. Ieder van ons moet het marxisme leninisme met de nodige
ernst studeren en toepassen op de strijd van de volksmassa’s. Bittere
ervaringen zullen de mensheid verplichten de ketens van het imperialisme
en het kapitalisme te breken. De voorlopige nederlaag van het socialisme
in Oost Europa bevat belangrijke lessen voor de komende revoluties. Wij
moeten ons wapenen met een onwankelbare socialistische overtuiging, met
een vastberadenheid de klassestrijd tot het einde te voeren, met het
nobele ideaal de uitgebuite en onderdrukte massa’s te dienen.
De strijd voor het socialisme is een
historische strijd op wereldvlak. Ze kan één of vijf generaties duren.
Zelfs na de instelling van het socialisme zal de strijd voor de
verdediging en de vervolmaking ervan nog generaties lang doorgaan. De
strijd voor het socialisme die in een bepaald land wordt gevoerd, vormt
een steun voor de andere strijdende volkeren. In België en Europa zal onze
strijd voor het socialisme nog lang duren maar iedere konsekwente
kommunistische strijd vandaag vormt een aanzienlijke hulp aan hen die van
Cuba tot Korea en China het socialisme opbouwen, aan hen die een grootse
revolutionaire strijd voeren voor onafhankelijkheid en socialisme van de
Filippijnen tot India, van Palestina en Zuid Afrika tot Peru.
De werkers verliezen 650 miljard per
jaar!
[Inhoud
]
In elke dagelijkse strijd houden wij de
ogen gericht op het socialisme als enige uitweg, op de macht van de
werkers, op de gekollektiviseerde planekonomie. Alleen wie vastberaden
vecht voor het antikapitalisme en het socialisme kan konsekwent vechten
voor de onmiddellijke eisen van de massa’s. Wie zich laat gaan in
pessimisme en defaitisme, wie gelooft dat het kapitalisme eeuwig is als
God, die vindt de wil noch de moed om te strijden voor de dringende noden
van de massa’s.
Men zegt ons: het zijn moeilijke tijden,
men moet matigen, de klassensamenwerking is onontbeerlijk als we de
essentie willen redden. Men zegt het ons al minstens twaalf jaar, en al
die tijd ontkrachtte men elke grote massastrijd. Zo hebben ze de massa’s
overgeleverd aan ontmoediging en aan de ideologie van extreemrechts.
Maar wat hebben die klassensamenwerking
en de demobilisatie sinds 1981 opgeleverd? Het aantal doppers en andere
werklozen, het aantal nepstatuten nam snel toe: 1.050.000 mannen en
vrouwen. In 1981 kregen de loontrekkenden en de uitkeringsgerechtigden
samen 31% van het bruto nationaal produkt. In 1991 zijn ze daar 5% van
kwijt. Na tien jaar inleveringen, opgelegd door regeringen met kristen
demokratische, liberale, nationalistische en sociaal demokratische
deelname, verliezen de werkers jaarlijks 650 miljard frank! In 1981 waren
er progressieven die zegden: de echte maatschappijkeuze is die tussen het
model Mitterrand en het model Thatcher. In Frankrijk koos men voor
Mitterrand maar men kreeg Thatcher. In België koos men sinds 1988 voor
Tobback en Spitaels en we kregen Thatcher en Thatcher. En we verliezen 650
miljard frank per jaar!
Vier mythes om de strijd te breken
[Inhoud
]
En in de arbeiders en vakbondsbeweging
zien we hoe zich een hele mythologie van onderwerping aan het kapitaal
ontwikkelt.
De mythologie van de kompetitiviteit: een
aanpassing van het solidarisme van de jaren dertig, de arbeiders achter
«hun» bazen om samen de kapitalistische konkurrenten te overwinnen.
De mythologie van Europa: het
grootkapitaal helpen zich een Europese dimensie aan te meten en zo de
wereldhegemonie te beogen ľ hopende dat de werkers enkele voordelen zouden
halen uit de versterking van hun patroons.
De mythologie van het nationalisme en van
het separatisme: de werkers van België verdelen, hen achter de kar van
«hun» Vlaamse en Waalse patroons spannen, elke klassenstrijd van nationale
omvang verhinderen.
De mythologie van het antikommunisme:
niets menselijks is mogelijk buiten het kapitalisme, het socialisme is een
misdadige utopie.
Al deze mythologieën doen onophoudelijk
beroep op het irrationele en bedienen zich van demagogie. Wie herinnert
zich hoe in 1989 binnen de vakbeweging geruchten gingen over een rapport
dat «bewees» dat de eenheidsmarkt van 1993 6 miljoen nieuwe banen zou
opleveren? Herinnert men zich hoe de Parti Socialiste in 1960 de nefaste
weg insloeg van het reaktionaire nationalisme door te stellen dat als
«Wallonië baas in eigen huis» zou zijn, het radikale antikapitalistische
maatregelen zou nemen die «de Vlamingen» hen verhinderen te nemen? Het
kapitalistisch wereldsysteem barst uit zijn voegen, de verdedigers ervan
willen de massa’s verhinderen er een objektieve en doorzichtige analyse
van te maken; in een losgeslagen kapitalistisch systeem wil men de werkers
angst aanjagen met mythen, irrationele ideeën en demagogie. Al deze
mythologieën hebben een welbepaalde sociale funktie: elke socialistische
en revolutionaire bewustwording verhinderen, de strijd breken. Wie zich
laat drogeren door die mythologieën, volgt blindelings de helse logika van
het grootkapitaal, slaat met de kop naar beneden de weg in waar het
fascisme en de oorlog om de hoek staan te wachten.
Meer moed, meer aktiviteiten, meer
handen
[Inhoud
]
Tegenover de desorganisatie, de
demobilisatie en de verdeling binnen de arbeidersbeweging, blijft één
enkele partij als een anker voor alle werkers die weerstand willen bieden
en voor een andere maatschappij willen vechten: de Partij van de Arbeid
van België.
Het afgelopen jaar hebben duizenden
werkers en syndikalisten ons hun mening laten kennen: het is dankzij het
diepgaande analysewerk van de PVDA en dankzij haar radikaal en konkreet
programma dat wij moed gehouden hebben en ons vertrouwen in een
socialistische toekomst hebben bewaard. Meerdere duizenden werkers hebben
de drie essentiële dokumenten van onze partij naar waarde geschat: het
boek De Generale Maatschappij dat een analyse geeft van het Belgische
kapitalisme, het boek De Tijd staat aan onze Kant dat een grondige analyse
maakt van de krisis en de syndikale strategie en onze Tunnel brochure die
de regeringsmaatregelen ontleedt en een alternatief ontwikkelt.
De kameraden die deze essentiële
dokumenten wijd verspreidden en die ernstig diskuteerden met de werkers,
hebben opmerkelijke resultaten behaald. Toch zijn er nog altijd kameraden
die zich laten intimideren en verlammen door de stupide arrogantie van de
antikommunisten. We hebben getuigenissen van veel syndikalisten die ons
soms in het geheim opzoeken om hun erkenning uit te drukken voor de
ernstige analyses en voorstellen, vervat in onze dokumenten. Maar zo’n
vooruitgang hangt af van de moed, de intense aktiviteit, de ernst van de
argumentatie van elke militant en sympathisant van de PVDA.
Maar het moet gezegd dat er nog kaders en
leden zijn die de gebeurtenissen achterna lopen. Steeds meer mensen zijn
er zich van bewust dat de wereld, Europa en België op een keerpunt van de
geschiedenis gekomen zijn, dat het hoog tijd is zich te engageren en te
organiseren. Deze mensen hebben het recht zo snel mogelijk toe te treden
tot onze Partij. Wij moeten ernstig het opportunisme kritikeren dat
passiviteit huldigt en verhindert dat strijdbare mensen tot de Partij
toetreden om hun deel van het kollektieve werk op te nemen. Onze Partij
vertoont vandaag een ideologische en politieke eenheid die sterk
kontrasteert met de ruzies en het gekonkel in alle burgerlijke partijen.
Wij beschikken over uitstekende instrumenten voor het politieke werk. Wij
moeten de beproefde methodes terug in ere herstellen van kritiek en
zelfkritiek, van de strijd tussen de twee lijnen opdat ieder kader en
ieder lid politiek zou vooruit gaan, zijn banden met de massa’s zou
ontwikkelen en efficiënter zou werken.
Het enige alternatief
[Inhoud
]
Onze Partij heeft een uitstekend
strijdprogramma ontwikkeld en steeds meer werkers zien dit programma als
het enige ernstige alternatief. Wij moeten dit programma overal, dag na
dag, onder het volk verspreiden.
1. Doe de renteniers betalen.
Een belasting van 2% op alle persoonlijke
fortuinen boven de 20 miljoen. Deze belasting zou 5% van de rijkste
gezinnen raken. Ze zou 100 miljard opbrengen.
2. Doe de ondernemingen betalen.
De effektieve belastingvoet van de
vennootschapen op 40% brengen. In 1979 bedroeg die voet 44%. Deze
maatregel brengt 130 miljard op.
3. Doe de banken betalen.
2.500 miljard aan langlopende
staatsschuld moet omgezet worden in een verplichte lening aan een verlaagd
tarief, 2% onder het markttarief. Dat brengt 50 miljard op.
4. Inkomen uit kapitaal even hoog
belasten als inkomen uit arbeid.
De inkomens van intresten en dividenden
worden lager belast dan deze uit arbeid. De maatregel brengt 100 miljard
op.
5. Fiskale rechtvaardigheid.
Herstel van de progressiviteit in de
personenbelasting. Belastingvoeten van 20 tot 90% voor de inkomensschijf
boven de 3.500.000 frank en met een minimum belastbaar inkomen van 260.000
frank. Dat brengt 50 miljard op.
Om deze maatregelen mogelijk te maken,
moeten de banken genationaliseerd en gefusioneerd worden, moet het
bankgeheim opgeheven worden en moet er een kadaster van fortuinen komen.
Dit plan brengt 430 miljard op en laat
toe de staatsschuld te verlichten en de sociale zekerheid te redden.
Voor de werkers en de sociaal verzekerden
verdedigt de PVDA vier essentiële eisen:
1. Weken van 32 uur met aanwervingen en
met loonbehoud en weigering van alle vormen van flexibiliteit.
2. Individueel recht op werkloosheids en
invaliditeitsuitkeringen onbeperkt in tijd.
3. Financiering van de sociale zekerheid
volgens de principes vastgelegd in de wet Dhoore van 1981, gebaseerd op
een financiering in funktie van de behoeftes; gratis gezondheidszorg.
4. Voor het behoud van de openbare
diensten en ondernemingen; tegen iedere vorm van privatisering.
Op het vlak van de verdediging van de
demokratie schuiven wij twee punten naar voor:
1. Gelijke politieke en sociale rechten
voor alle migranten door de automatische toekenning van de Belgische
nationaliteit na vijf jaar verblijf in ons land.
2. Integrale verdediging van het
stakingsrecht, tegen iedere inmenging van het gerecht dat het
stakingsrecht wil beperken zoals in de 19de eeuw. Verbod op ontslag van
syndikale delegees, heropname van ontslagen delegees.
Hardnekkig overtuigingswerk
[Inhoud
]
Ieder punt van ons strijdprogramma komt
overeen met de vitale behoeften van de werkers en kan honderdduizenden
begeesteren. Ieder punt moet het voorwerp uitmaken van kampagnes die
verschillende jaren duren, totdat ze deel uitmaken van het bewustzijn van
de massa’s. Iedere eis moet een hefboom zijn om de mensen te organiseren
met het oog op een permanente taak. Wij moeten ons optrekken aan de
essentiële eisen om een hardnekkig werk van bewustmaking en organisatie te
verrichten. Op deze manier kunnen we in het niet gemakkelijke klimaat dat
kenmerkend is voor de imperialistische landen het vertrouwen winnen van de
massa’s en de progressieven. Uit de omvang die de kampagne Objektief
479.917 voor Gelijke Rechten genomen heeft, kunnen wij kostbare lessen
trekken. De kampagne is gelanceerd op basis van een precies en konkreet
ordewoord waar alle demokraten en zelfs personaliteiten uit de burgerij
zich kunnen bij aansluiten. Wij hebben alles op alles gezet om deze
kampagne te doen lukken. Maar wij moeten eveneens zeggen dat sommige van
onze militanten zich in scepticisme en pessimisme hebben laten gaan en dat
ze zich hadden kunnen inspireren aan de overweldigende aktiviteit van
jongeren van alle strekkingen.
Fascisme en trotskisme
[Inhoud
]
Als de kommunisten de enigen zijn om
konsekwent te vechten voor een elementaire eis waar alle progressieven en
demokraten kunnen achter staan, zien we hoe de fascisten beginnen te
schreeuwen over de "manipulatie" door de kommunisten. En het Vlaams Blok
leest zijn paternoster van intoxicatie voor: die lui van de PVDA zijn voor
Stalin, Pol Pot, Sendero en Saddam Hoessein. Die vier Dracula’s, die vier
vogelverschrikkers zijn het die elk nadenken moeten verhinderen. Deze
taktiek wordt vandaag gebruikt door alle geheime diensten overal ter
wereld. Voor de moord op Chris Hani titelde een Britse krant: «Chris Hani,
de Saddam Hoessein van Zuid Afrika». Na de moord titelde een
trotskistische krant: «Hani, een vuile stalinist». Dit soort vunzigheden
zijn niet toevallig noch onschuldig. Bruno Kervyn, van het zogenaamde
Komitee voor de Verdediging van de Mensenrechten in Peru, die erop werd
betrapt samen te heulen met de Peruaanse geheime diensten en dus met de
CIA, schrijft in La Libre Belgique: «Bij ons zijn de spitsbroeders van de
senderisten en de Rode Kmers de neofascisten en de maoïsten.»(122) Alles
in deze zin stinkt naar de CIA wiens grote truuk erin bestaat het fascisme
en het kommunisme op gelijke voet te stellen. We vinden dezelfde thema’s
van extreemrechtse agitatie letterlijk terug in de pers van de Belgische
trotskisten. Deze organisaties zijn al erg lang volledig ontaard, kompleet
geïnfiltreerd als ze zijn door de politiediensten. Als wij hun eerlijke
leden willen helpen om dit in te zien, dan moeten wij ons waakzamer
opstellen tegenover de onderduimse praktijken en intriges van hun leiders
die zich gedragen als beroepsantikommunisten. De trotskisten lopen
koortsachtig rond om de progressieve krachten te verenigen op hun
antikommunistisch politieplatform. De trotskist Alain Tondeur citeert
Bruno Kervyn in een artikel gewijd aan het «misdadig karakter van de mao
stalinistische organisatie Sendero Luminoso» en aan de «moorddadige
praktijken en misdaden» van «Sendero, Saddam Hoessein, Stalin en Pol Pot»,
gesteund door de PVDA.(123) Men begrijpt de echte betekenis van heel deze
extreemrechtse agitatie nog beter wanneer men er de laatste nieuwsbrief
van de patroon van Sabena op na leest over de staking van het vliegend
kabinepersoneel waar hij spreekt over «de ongehoorde dreiging van enkele
terroristische stakers»!(124)
Deze antikommunistische intoxikatie is
alleen een teken dat de burgerij zijn vertrouwen in de massa’s begint te
verliezen. De afkeer die dit gekonkel en die leugens teweegbrengen, moet
ons versterken in onze beslistheid nog vastberadener en bewuster te werken
in dienst van de volksmassa’s.
Goeie resultaten
[Inhoud
]
Men moet het herhalen: de uitzichtloze
situatie van het kapitalisme biedt grote mogelijkheden aan de kommunisten
die als enigen een alternatief verdedigen. Steeds meer mensen hebben hun
buik vol van het gekonkel van de burgerlijke partijen. Dat vertaalt zich
ook in de cijfers.
Sinds het begin van het schooljaar hebben
1.416 jongeren kontakt opgenomen met Rode Jeugd. 750 studenten hebben
kontakt opgenomen met MLB, onze studentenorganisatie. Bij verkiezingen,
hier op de VUB, behaalden onze kandidaten tussen de 10 en 18% van de
stemmen. In Gent hebben ze de steun van 24% van de kiezers. 1.459 personen
hebben kontakt opgenomen met de Anti Imperialistische Bond. 135 personen
waren aanwezig op het weekend van Geneeskunde voor het Volk. Op één jaar
tijd verdeelde de PVDA 1.340.000 nationale pamfletten. De militante
verkoop van Solidair is in vergelijking met 1989 gestegen met 20%. Het
abonnementenbestand staat op rekordhoogte.
Deze cijfers zijn een aanmoediging voor
allen die achterop blijven. In deze nieuwe tijd van grote omwentelingen in
de wereld, moet iedereen zijn studie van het marxisme leninisme
verbeteren, zijn werk onder de massa’s versterken, zich overal aktiever
tonen, onze sympatisanten overtuigen lid te worden van onze Partij.
Kameraad Mao Zedong, deze grote leider van het internationale proletariaat
wiens honderdste geboortejaar we dit jaar vieren, zei het al: wij moeten
vertrouwen hebben in de Partij en we moeten vertrouwen hebben in de
massa’s.
LEVE DE SOCIALISTISCHE REVOLUTIE!
LEVE HET PROLETARISCH INTERNATIONALISME!
LEVE DE PARTIJ VAN DE ARBEID VAN BELGIË!
(1) NRC Handelsblad, 17 februari 1993;
Financieel Ekonomische Tijd, 11 maart 1993: Podium: Schokterapie;
(2) Business Week, feb. 22, 1993, p.22;
(3) Volkskrant, 3 april 1993: Jeffrey Sachs: Rusland kan de spiraal...;
(4) IHT, 1 jan.1993, p.1 et 4;
(5) Le Nouvel Observateur, 22 28 april 1993, p.12;
(6) Echo, 10 feb. 1993: Le grand marché russe;
(7) Echo de Russie, n° 4, juli augustus 1992, p. 3;
(8) Le Monde, 16 december 1992, p.13;
(9) Libre Belgique, 17 februari 1992;
(10) Nouvel Obs, 22 28 april 1993, p.7;
(11) The Guardian Europe, feb.12 1993, p.14 15; (12) Libération, 8 april
1993, p.17;
(13) Le Monde, 27 januari 1993, p.1 et 4;
(14) Auty Phillis: Tito, p. 238 239;
(15) Interview avec Vladimir Dapcevic, Solidaire;
(16) Yougoslavie: la revanche de l’Allemagne, in Etudes marxistes, 4de
trimester 92, p. 12;
(17) Tito: L’Armée populaire, 21 december 1951, in Questions actuelles du
socialisme, n°10, 1952, p.85;
(18) Directives du CC, in Questions actuelles du socialisme, n°10, 1952,
p.160, 161 et 145;
(19) Race and Class, n° 48: The disintegration of Yougoslavia, p.55;
(20) Djilas, Questions actuelles du socialisme, n° 14, okto. nov. 1952,
Agence yougoslave, Paris pp. 2,5,18,35,36,30,37,44, 47;
(21) Idem, p.44; (22) Race and Class, p. 69;
(23) Race and Class, p. 69;
(24) Documentation française: L’Europe centrale et orientale en 1991, p.
230;
(25) Hérodote, n° 48, p. 117 118;
(26) Elefterotypia, geciteerd in Courrier International, 4 février 1993: «Pour
en finir une bonne fois pour toutes avec les mythes yougoslaves;
(27) Documentation française: L’Europe centrale et orientale en 1991,
p.231;
(28) Race and Class, p.61;
(29) Race and Class, p.68; (30) Race and Class, p. 66;
(31) Le Quotidien de Paris, generaal Pierre Gallois, 28 jan 1993, p.4;
(32) Gervasi, Covert Action, winter 92 93;
(33) Le Quotidien de Paris, generaal Pierre Gallois, 28 jan 1993, p.4;
(34) Alerte, n° 7, maart 1993, p.23 25;
(35) International Herald Tribune, 9 juli 1991, p.4;
(36) 234 Documentation française: L’Europe centrale et orientale en 1991;
(37) Gervasi, Covert Action, winter 92 93;
(38) Le Quotidien de Paris, generaal Pierre Gallois, 28 januari 1993, p.4;
(39) NRC Handelsblad, 12 januari 1993, prof. Cliquet, Gent;
(40) Le Soir, Ivan Zvonimir, interview door Iolanda Jaquemet;
(41) Economie et politique, septmeber 92, p. 18;
(42) Tribune Juive, maart 93;
(43) La Libre Belgique, 9 maart 1993;
(44) Paris Edmond: Le Vatican contre l’Europe, Fischbacher, 1959, Paris,
p. 237 240;
(45) Raids, Paris, feb. 1992, p. 30;
(46) Vif Express, 29 mei 1992, p. 16;
(47) Gazet van Antwerpen, 10 juli 1991: Libanese christelijke milities...
(48) War Report, Londen, januari 1993;
(49) La Vie Internationale, 29 januari 1993: Le Triple Jeu de Tudjman;
(50) Süddeutsche Zeitung, Jens Schneider, geciteerd in Courrier
International, n° 118, p. 13;
(51) International Herald Tribune, april 23, 1993, p. 5;
(52) The Times, 15 april 1993: UN glosses over role of Croates;
(53) Tudjman, Der Spiegel, 5 1993, p. 130 131;
(54) Domljan, Knack, 10 juni 1992, p. 57;
(55) Frankfurter Allgemeine Zeitung, 13 aug. 1992;
(56) Süddeutsche Zeitung, Jens Schneider, geciteerd in Courrier
International, n° 118, p.13;
(57) Elefterotypia, geciteerd in Courrier International, 4 feb. 1993: «Pour
en finir une bonne fois pour toutes avec les mythes yougoslaves;
(58) Dobrica Cosic, La Yougoslavie et la question serbe, Ed. L’Age d’homme,
Lausanne, p. 30;
(59) Der Spiegel, 4 1993, p. 122 123;
(60) Frankfurter Allgemeine Zeitung, 7 juli 92;
(61) Le Monde, 24 feb. 93 p. 4;
(62) Dialogue, n° 2 3, sept. 1992. pp. 41, 49;
(63) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, sept. 1992 p.10;
(64) Onafhankelijke Servische krant Vreme, Filip Svarm, in Courrier
International, n° 124, 18 maart 1993, p. 25 26;
(65) Muslims “slaughter their own people”, door Leonard Doyle in New York
Times; zie ook Shannon Boyd, UNO woordvoerder, in L’Evénement du Jeudi, 4
maart 93;
(66) International Herald Tribune, 14 sept. 1992 Yugoslavia: the worst
case;
(67) Vreme, Filip Svarm, in Courrier International, n° 124, 18 maart 1993,
p. 25 26;
(68) Svebor Dizdarevic; Le Monde Diplomatique, maart 1993;
(69) Die Zeit, geciteerd in Le Courrier International, 15 april 1993, p.
8; (70) Bild, 27 jan. 1993;
(71) Le Quotidien de Paris, generaal Pierre Gallois, jan. 1993, p. 4;
(72) Die Tageszeitung, geciteerd in Courrier International, n° 115, 14
jan. 1993;
(73) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, sept. 1992 p. 10;
(74) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, jan. 1993, p. 10;
(75) Geciteerd in Zeit, 2 1993;
(76) Dragan Veselinov, VREME, Belgrado, geciteerd in Courrier
International, 4 feb. 1993, p. 12;
(77) Lenin, tome 22, p. 155;
(78) Verreyken, Senaat, Beknopt Verslag, 3 juni 1992, p.306; (79) La Libre
Belgique, 11 jan. 1993;
(80) Trends, 27 juli 1992;
(81) De Standaard, 13 maart 1993;
(82) Beknopt Verslag, 15 okt. 1991;
(83) Le Soir, 11 aug. 1992;
(84) Le Soir, 26 okt. 1992;
(85) Courrier Otan, n° 6, dec. 1991, p. 4;
(86) Le Monde Diplomatique, april 1992, P M de La Gorce, Washington et la
maîtrise du monde, pp. 1 et 4;
(87) Foreign Affairs, winter 92 93, vol 71, n° 5. (88) P M de La Gorce, Le
Monde diplomatique, april 1992, Washington et la maîtrise du monde p. 4;
(89) Communiqué du North Atlantic Cooperation Council, 20 dec. 1991, USIS,
embassy USA, Brussels, 23/12/91;
(90) Kommunikee van 17 dec. 1992, geciteerd door P M de La Gorce, Le Monde
Diplomatique, maart 1993, p. 4;
(91) NRC, 9 april 1993, Navo: maandag patrouilleren;
(92) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, pp. 1 et 14; (93) idem;
(94) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, maart 1993, p. 4;
(95) Le Monde, 23 juni 1992, Mêlée transatlantique?
(96) P M de La Gorce, Le Monde Diplomatique, pp. 1 et 14; (97) Le Monde
Diplomatique, nov. 1991, Washington s’assure la suprématie;
(98) International Herald Tribune, 26 feb. 1993;
(99) Lothar Rühl, Die Welt, 18 mei 1992, Genscher geht, die Ausenpolitik
steht auf festem Bodem;
(100) Le Monde, 25 mei 1992, Une grande unité à vocation européenne;
(101) NRC, 30 maart 1993, Militair korps met Duitsland;
(102) Le Monde, 25 mei 1992;
(103) Le Monde, 16 mei 1992, p. 5;
(104) JP Morgan, World financial markets, setp. okt. 1992, p. 7;
(105) Business Week, 15 feb. 1993, pp. 24 25; NRC, 26 feb. 1993;
(106) De Standaard, 26 maart 1993, Stress op werk;
(107) Peter Praet, Le Soir, Eco Soir, 11 dec. 1992, p. 8; (108) De
Standaard, 18 maart 1993, Planbureau
(109) Morgan, World financial markets, setp. okt. 1992, p. 17;
(110) Peter Praet, Le Soir, Eco Soir, 11 dec. 1992, p. 8; (111) Business
Week, 15 febr. 1993;
(112) OCDE, Evolution dans certains pays en dehors de la zone de l’OCDE;
(113) Business Week, 15 febr. 1993;
(114) Morgan, World financial markets, sept. okt. 1992, p. 8; (115) Times,
16 april 1993, Europe’s Eastern dilemma;
(116) Roland Leuschel, De Morgen, 13 juni 1992; Roland Leuschel, L’Echo,
18 aug. 1992;
(117) Der Spiegel, n° 12, 1993, p. 118;
(118) Leuschel in Trends, 28 mei 1992, p. 88)
(119) Thurow, La Maison Europe, Calmann Lévy, 1992, pp. 269 270;
(120) Le Monde, 12 jan. 1993, Un entretien avec Helmut Schmidt; Thurow,
pp. 173 et 276 277;
(121) Thurow, p. 272; (122) La Libre Belgique, 19 febr. 1993;
(123) Rood, 4 maart 1992, p. 17;
(124) Sabena actualités, 17 april 1993, p. 1.
Boven
|