|
Toespraak van PvdA-voorzitter Ludo
Martens op het 1 Meifeest 1992
Inhoud
De zwarte kleur van de 'vrijheid' en de 'democratie' in Oost-Europa
De schaduw van de NATO valt over de voormalige Sovjet-Unie
De socialistische landen verdedigen!
Het grote gevaar van de Duitse revanche
Deutschland über Alles
Duits Europa
De Duitse drang naar het Oosten
Bondgenootschappen met de Verenigde Staten en Japan
De strijd van de drie titanen om de wereldmarkt
De teloorgang van de Verenigde Staten
Genadeloze economische oorlogen
Nee aan het imperialisme, nee aan imperialistisch Europa
België aan de vooravond van belangrijke klassenstrijd
De terugkeer van de oude verraders Bernstein en De Man
De 'democratische' partijen tegen de werkers
Van anticommunisme tot fascisme
Wat de fascisten willen
De les van 24 november werd niet begrepen
Het realisme van het kapitaal, het realisme van de arbeid
Een ware dans van honderden miljarden
De rijken doen betalen, dat is mogelijk
Meer moed, meer militantisme
Noten
Twee jaar geleden begroetten alle
politieke partijen die in het parlement zitting hebben - van ecologisten
en socialisten tot de fascisten van het Vlaams Blok - de 'volksrevolutie'
in Oost-Europa die, zo heette het, garant zou staan voor de 'rechten van
de mens' en 'vrijheid, democratie en welzijn' zou brengen (1).
Twee jaar geleden ontmaskerde alleen de PVDA dit bedrog. Het weekblad
Humo schreef spottend: 'De wereld wankelt, de PVDA staat pal'.
Vandaag hebben de meeste aanhangers van ons 'democratisch' kapitalisme
niet veel zin meer met ons te spotten. Omdat de dingen vandaag te
duidelijk zijn.
De zwarte kleur van de 'vrijheid' en de
'democratie' in Oost-Europa
In plaats van het beloofde welzijn, kwam
de ontmanteling van het hele productiesysteem. In Oost-Europa is de
industriële productie op twee jaar tijd met één derde gedaald. In 1990
ging ze met 17,5% omlaag en in 1991 nog eens met 19,5% (2). In de
Sovjet-Unie is het bruto binnenlands product in 1991 gedaald met 17%; in
de eerste drie maanden van dit jaar ging de daling verder met 19% (3).
De vrijheid blijkt de vrijheid te zijn van misdadigers, dieven en
omgekochte individuen. In Moskou controleert de Russische maffia meer dan
de helft van de geprivatiseerde winkels en hotels (4). In Letland moest
eerste minister Godmans zelf toegeven dat zijn regering 'gecorrumpeerd' is
en dat 'Letland een bananenrepubliek wordt waar de maffia alles
controleert' (5).
De rechten van de mens die het Westen verdedigt, zijn de rechten van de
reactionaire en fascistische mens. Nu deze rechten degelijk verzekerd
zijn, zinken miljoenen werkers en gepensioneerden steeds dieper weg in
zwarte miserie, zonder recht op arbeid, waardigheid en toekomst. Polen
telt al 2.200.000 werklozen. In 1989 vermoordde de rechterzijde Ceausescu
en zijn vrouw onder het voorwendsel dat zij het volk uithongerden. In 1991
zijn de prijzen in Roemenië met 444% gestegen en de reële lonen zijn met
23% gedaald (6). In de Sovjet-Unie zijn er nu al 4 miljoen werklozen en
tegen het einde van het jaar verwacht men er 15 miljoen. Voor 30 miljoen
ambtenaren dreigt ontslag. '45 miljoen mensen zijn op weg naar de
werkloosheid zonder uitkering', titelt Le Soir (7). In Rusland kost een
kilo worst 350 roebel. Gepensioneerden krijgen een maandelijkse uitkering
van 200 roebel. Van de 150 miljoen Russen leeft 85% onder de
armoededrempel (8).
En hoe zit het met de democratie? Die wordt geconcretiseerd in de
rehabilitatie van de fascistische leider Antonescu in Roemenië, van de
nazi Ante Pavelic in Kroatië, van staatshoofd en collaborateur Riso in
Slowakije, van de Hitleriaanse chef Stefan Bandera in Oekraïne. En Jeltsin
biedt prins Vladimir Romanov, de man die de tsarenkroon opeiste, zijn
excuses aan 'voor de manier waarop men u onder het communisme behandelde
terwijl u toch de morele en intellectuele elite van het land vormt'!(9).
[
Inhoud ]
De schaduw van de NATO valt over de
voormalige Sovjet-Unie
In 1989 bezong men dus de vrijheid. Maar
de eerste vrijheid van een volk bestaat uit onafhankelijkheid en
afwezigheid van iedere buitenlandse overheersing en uitbuiting. Welnu, in
naam van de vrijheid van de multinationals duiken de gewezen
socialistische landen in de nacht van het neokolonialisme.
De Russische vice-premier Igor Gaïdar heeft een privatiseringsplan
opgesteld waarin staat dat 30% van de Russische ondernemingen in
buitenlandse handen overgaat. De helft van de olie-industrie zal aan het
Westen verkocht worden (10).
In 1985 had de Sovjet-Unie 30 miljard dollar buitenlandse schuld. Vandaag
is dat al meer dan 70 miljard dollar (11). Onlangs nog beloofden de
imperialistische landen Jeltsin 24 miljard dollar 'hulp'. Maar het
overgrote deel van die som moet - met intrest - terugbetaald worden (12).
Die enorme schuldenberg laat het Westen toe zijn wetten op te leggen. Het
laatste hulpaanbod ging trouwens gepaard met draconische maatregelen:
vrijmaken van de invoer, terugschroeven van het begrotingstekort,
vermindering van de lonen.
De kolonisatie van de Sovjet-Unie neemt vormen aan die even klassiek zijn
als karikaturaal: Jeltsin omringt zich met een schare Amerikaanse
raadgevers zoals Jeffrey Sachs van de Havard University en Paul Volcker,
de vroegere voorzitter van de Amerikaanse staatsbank (13).
De grote vrijheid, de kostbaarste vrijheid zou die van de markt zijn. Maar
nu ondervinden de gewezen socialistische landen aan den lijve dat zij, in
naam van de vrije markt, onderworpen worden aan de wet van de sterkste.
Het westers imperialisme verplicht hen 40% van hun handelsbarrières
tegenover het Westen op te heffen. Zo kunnen onze multinationals nieuwe
markten inpalmen. De Europese Gemeenschap echter maakt van haar kant
slechts 1% van haar handelsbelemmeringen vrij voor de invoer uit
Oost-Europa. Allerlei soorten handelsbelemmeringen zullen 'onze' markten
blijven beschermen tegen de goedkope landbouw-, staal- en textielproducten
uit de voormalige socialistische landen (14). Deze 'vrijheid' van de
sterkste heeft straks als resultaat dat de landen van de vroegere
Sovjet-Unie in 1993 een handelstekort van 40 miljard dollar zullen
vertonen. Nieuwe leningen zullen dat tekort moeten opvangen (15). De
dictatuur van het internationaal financierskapitaal zal vooral de arme
Russen treffen die een tijdje verdoofd waren door 'vrijheid en
democratie'.
In twee jaar tijd heeft de nieuwe burgerij van Oost-Europa - roofzuchtig
en begerig als het uitschot waar ze is uit voortgekomen - zich de haat op
de hals gehaald van de meerderheid van het volk. Om haar nieuwe orde van
uitbuiting en onrechtvaardigheid in stand te houden, plaatst ze zich onder
de militaire bescherming van het meest agressieve imperialisme.
De Tsjecho-Slowaakse president Havel - die medewerker van de CIA en Radio
Free Europa die zich voor kunstenaar uitgeeft - dankte de NATO officieel
voor zijn houding gedurende veertig jaar Koude Oorlog. Hij noemde de NATO
'een instrument voor de bescherming van de vrijheid en de waarden van de
westerse beschaving' (16). Jeltsin ging zo ver te verklaren: 'Vandaag
stellen wij het vraagstuk van de toetreding van Rusland tot de NATO' (17).
NATO-sekretaris-generaal Manfred Wörner zegt nu al dat 'de NATO een
beschermingsplicht heeft ten opzichte van de landen uit Centraal en
Oost-Europa' en dat de NATO zal reageren tegen 'iedere poging terug te
komen op de positieve stappen naar democratie en vrijheid' (18). Het
imperialisme heeft de vroegere socialistische landen onder militaire
voogdij geplaatst. De NATO staat gereed om met de wapens het zopas
gevestigde wilde kapitalisme te verdedigen tegen de komende
volksopstanden. De officieren van het Oosten zullen in de militaire
academies van de Atlantische Alliantie gevormd worden. De nieuwe bourgeois
van het Oosten zullen regelmatig en nederig naar het hoofdkwartier van de
NATO in Brussel komen voor vergaderingen van de Samenwerkingsraad van het
Atlantische Noorden (19).
[
Inhoud ]
De socialistische landen verdedigen!
Is de catastrofe die we nu meemaken
slechts de pijnlijke overgang van de socialistische hel naar het
consumptieparadijs? Geenszins. De nieuwe burgerij heeft het karakter van
een parvenu en een roofdier, ze gedraagt zich als een parasiet en een
maffioso. De kernstukken van de nationale economie komen in handen van het
imperialisme. Daarom vormt de huidige catastrofe slechts de lange
inleiding op de ver-Derde-Wereld-lijking van die landen. Zij worden
reservoirs van goedkope mankracht en grondstoffen, een markt voor
afgewerkte producten.
De morele en fysieke ellende waar het wilde kapitalisme de massa's van de
vroegere socialistische landen in stort, moet onze vastberadenheid sterken
om die landen te steunen die de socialistische idealen blijven verdedigen:
Korea, Cuba, Vietnam, Laos, China. Allemaal bevinden ze zich in de
vuurlijn van het imperialisme dat zich alles toegestaan waant, dat het
internationaal recht openlijk met de voeten treedt. De secretaris-generaal
van de NATO bestaat het te zeggen: 'Men kan de onrechtvaardigheid niet
aanvaarden alleen omdat de oude regel wil dat men zich niet kan inmengen
in de zaken van soevereine staten' (19). Voor de NATO vormt het socialisme
de grootste onrechtvaardigheid Alle socialistische landen zijn het
slachtoffer van inmenging en subversie, sommige worden economisch verstikt
door een blokkade of een embargo. Cuba en Korea bewijzen waartoe kleine
Derde Wereldlanden in staat zijn wanneer het socialisme de werkende
massa's heeft bevrijd; deze voorbeelden schitteren nog meer nu blijkt hoe
zij weerstand bieden aan duivelse aanvallen terwijl andere Derde
Wereldlanden wegzakken in de zwartste neokoloniale nacht. De toekomst van
de wereld en van het socialisme de komende decennia hangt in grote mate af
van de ontwikkeling van China. Als we zien wat er vandaag in Oost-Europa
gebeurt, is het overduidelijk dat een overwinning van de contrarevolutie
op het Tienanmen-plein in juni 1989 een onmetelijke ramp zou zijn geweest
voor heel de mensheid. Maar de druk van het imperialisme neemt niet af,
onophoudelijke inmengingen tegen China onder mom van de 'mensenrechten',
met de eis voor 'onafhankelijkheid van Tibet', met de aanklacht dat China
'wapens verkoopt' aan andere Derde Werellanden. Tegelijk gaat het
imperialisme verder met zijn politiek van economische infiltratie, zijn
steun aan de nieuwe bourgeois-krachten die in China opkomen met de
bedoeling de Communistische Partij moreel en ideologisch te vernietigen en
het socialisme omver te werpen door het revisionisme naar de overwinning
te helpen.
[
Inhoud ]
Het grote gevaar van de Duitse revanche
Met het ontketenen van de Tweede
Wereldoorlog wilde het Duitse imperialisme het Sovjet-socialisme
vernietigen en de Duitse overheersing over Europa vestigen. De dood van
Hitler en de nederlaag van het Derde Rijk hebben de doelstellingen van de
Duitse burgerij geenszins gewijzigd. In de nieuwe omstandigheden heeft ze
haar strijd met nieuwe tactieken verdergezet, onder de vlag van het
antistalinisme en het anticommunisme. Het is in naam van het
antistalinisme dat de Duitse nazi's vanaf 1945 opnieuw politiek gezag
wisten af te dwingen bij de toen heersende wereldmacht, de Verenigde
Staten. Duizenden fascistische kaders en collaborateurs in Oost-Europa en
in de Sovjet-Unie werden door het Amerikaans imperialisme opgevist en
ingezet in de Koude Oorlog. West-Europa werd nooit ontdaan van de nazi's,
tienduizenden nazi's zetten hun strijd verder aan het hoofd van de
Bondsrepubliek en in de beheerraden van de grote industriële groepen.
Generaal Gehlen, hoofd van de nazispionage in de Sovjet-Unie, liep in 1944
met al zijn mannen over naar de Amerikanen en werd nadien chef van de
geheime diensten van het zogenaamd democratische Duitsland.
In hun nooit aflatende strijd tegen het socialisme vonden de Duitsers
revanchisten onverwachte bondgenoten bij de revisionisten die, rond
Kroestsjov geschaard, de macht grepen binnen de Communistische Partij van
de Sovjet-Unie. De aanhangers van Kroestsjov hebben 35 jaar gewroet om
Stalin te vernietigen. Eens dit doel bereikt, werd in een handomdraai een
eind gemaakt aan Lenin. Merk dat aan het neerhalen van de standbeelden van
Lenin geen politieke campagne tegen zijn werk voorafging. De campagne
tegen Stalin, die 35 jaar had geduurd, was afdoend geweest. Eens alle
ideeën van Stalin waren aangevallen, vervalst en verguisd, kwam men tot de
vaststelling dat die van Lenin en Marx mee de grond in waren geboord.
De politieke begrafenis van Stalin en Lenin werd gevolgd door een
heropstanding van Hitler. De triomf van het razende antistalinisme en
anticommunisme betekende meteen een sterke terugkeer van het fascisme op
de Europese scène.
Vandaag kan men zeggen dat de Duitse burgerij in zekere zin de Tweede
Wereldoorlog heeft gewonnen. Anno 1992 heeft Duitsland met economische en
politieke middelen de meeste doelstellingen verwezenlijkt die ze destijds
met de oorlog betrachtte. Op geen enkel moment in de voorbije eeuw heeft
het Duits imperialisme de heersende positie kunnen innemen die het vandaag
in Europa bekleedt.
[
Inhoud ]
Deutschland über Alles
Om zijn overheersing over Europa te
versterken en zijn wereldoverheersing te vestigen, volgt Duitsland een
vierdelige strategie.
Eerste as: Duitsland verstevigt zijn eigen economische macht en breidt
zijn politieke invloed uit.
In 1989, toen er overal veel te doen was over de Europese eenmaking,
besloot Duitsland al zijn middelen in de strijd te gooien om de Duitse
hereniging tot stand te brengen.
De westerse multinationals hebben de industrie van de voormalige DDR
virtueel met de grond gelijk gemaakt: in twee jaar tijd daalde de
productie daar met 70%. Bijna vier miljoen banen, 42% in totaal, werden
geschrapt. Een miljoen arbeiders zijn werkloos, anderhalf miljoen hebben
slechts een deeltijdse baan of volgen een opleiding (20). In 1991 heeft de
burgerij 70 miljard mark geïnvesteerd in de voormalige DDR. In '92 en in
de komende acht jaar wordt dat telkens 150 miljard mark (21).
Om de nodige 1.500 miljard mark te vergaren in tien jaar tijd, heeft
Duitsland eenzijdig beslist de interestvoeten op te trekken. Alle andere
Europese landen zullen ernstige problemen kennen doordat enorme kapitalen
naar Duitsland worden gedraineerd. In de EG bedraagt de totale som van de
transfers om de ontwikkeling van de armste streken te bevorderen slechts
20 miljard mark (22). 13% van wat Duitsland neertelt om haar oosterse arm
te versterken.
Binnen acht à tien jaar zal Oost-Duitsland beschikken over een
ultramoderne industrie die het gewicht van Duitsland in de EG gevoelig zal
doen toenemen en die een machtige basis zal vormen voor de verovering van
Oost-Europese landen en van de Sovjet-Unie (23). Door de andere EG-landen
te verzwakken, bereidt Duitsland de versterking voor van zijn eigen
hegemonie.
[
Inhoud ]
Duits Europa
Tweede as: om een wereldmacht te worden,
versterkt Duitsland de Europese Gemeenschap.
Kohl verklaarde: 'De Europese eenmaking is even belangrijk voor de
Duitsers als de Duitse hereniging' (24).
De Duitse burgerij moet zijn greep op de andere kapitalistische landen van
de EG versterken om het hoofd te kunnen bieden aan de VS en Japan op de
wereldscène. Om al hun krachten te kunnen ontplooien, hebben de Duitse
multinationals de grote Europese markt nodig. Door overnames en fusies
onderwerpen ze een groot deel van de burgerij van de andere EG-landen.
Dankzij Europa dringen zij de voormalige koloniale jachtgebieden van
Frankrijk, Engeland en België binnen.
De Duitse burgerij eist de politieke eenmaking van Europa om de zwakkere
burgerijen te ontwapenen en vast te ketenen. De meeste Franse, Britse en
Italiaanse kapitalisten hebben een sterke steun nodig van hun nationale
staat. Alleen deze staat kan hen efficiënt ondersteunen door een bepaalde
economische politiek te voeren die aan hun specifieke problemen tegemoet
komt. In een politiek verenigd Europa zal de overheersende economische
macht die Duitsland is, zijn wetten stellen. Als bondgenoten heeft het de
satellietstaten die economisch van Duitsland afhangen en de multinationals
van de andere landen die niet zonder een sterk Europa kunnen, ook al staat
die onder Duitse hegemonie. De Europese politieke eenheid is het project
van alle Europese multinationals maar tevens het aanvaarden van de
dictaten van de sterkste. Op 10 december spraken de twaalf in Maastricht
over de eenmaking. Op 19 december besliste Duitsland eenzijdig de
interestvoeten op te trekken waardoor alle andere landen zich verplicht
zagen hun economische politiek te wijzigen.
Ook militair gezien heeft Duitsland de Europese Gemeenschap nodig. Op dit
vlak is het de Franse burgerij en met name de socialisten van Mitterrand
die de draak voeden.
Om zijn militaire expansie te verwezenlijken en om zijn troepen te kunnen
uitsturen naar de landen die eertijds door de Duitse nazi's werden
geteisterd, moet Duitsland zich kunnen dekken met de Europese vlag. Europa
is de mystificatie die de volkeren in slaap wiegt tegenover het Duitse
expansionisme en revanchisme. Duitsland moet zich ook voordoen als de
Europese maagd om toegang te krijgen tot het atoomwapen dat tot op vandaag
Frans en Brits erfgoed blijft. Vandaag brengen de Duitse en Franse
burgerijen een binationale interventiemacht van 25.000 manschappen op de
been die ze de Europese strijdkrachten noemen. Dit leger krijgt de
toelating om op te treden in zones die niet gedekt zijn door het
NATO-verdrag, zoals de Golf, of in zones waar de NATO niet wil tussenbeide
komen, zoals Joegoslavië.
Mitterrand beweert dat hij de politieke en economische eenheid van de EG
wil om Duitsland te verankeren in het Westen en in de 'democratie'. Maar
nooit zag men een zwak schaap een hongerige wolf aan de ketting leggen.
[
Inhoud ]
De Duitse drang naar het Oosten
Derde as: Duitsland verwezenlijkt een
ongebreidelde economische en politieke expansie naar het Oosten toe.
Met de ineenstorting van het socialisme vindt Duitsland een onmetelijke
zone in Oost-Europa en in de republieken van de voormalige Sovjet-Unie
waar geen enkele macht tegen zijn offensief zal kunnen opboksen. Gezien
het Brits en Frans imperialisme Duitsland elke toegang tot de kolonies
ontzegde, richtte Duitsland heel de voorbije eeuw zijn expansie
voornamelijk op het Oosten. Vandaag gaat het opnieuw die weg op.
Economische gezien is Duitsland al de heersende macht in het Oosten. Van
de 53 miljard dollar die de voormalige Sovjet-Unie kreeg of beloofd kreeg,
komt 60% van Duitsland alleen (26). Duitsland is in meer dan de helft van
de uitwisselingen tussen Polen en de EG betrokken (27). In
Tsjecho-Slowakije was de helft van de één miljard dollar aan buitenlandse
investeringen in 1991 afkomstig uit Duitsland. Duitsland koopt de beste
ondernemingen van Tsjecho-Slowakije op zodat een geplande en evenwichtige
ontwikkeling van de economie onmogelijk wordt gemaakt. In acht jaar tijd
bracht Volkswagen 6,5 miljard dollar binnen in de groep Skoda, die het nu
verworven heeft. Mercedes-Benz kocht Avia en Liaz (lichte en zware trucks)
op (28).
Om haar politieke overheersing te verzekeren, dreef Duitsland de
verdeeldheid van Oost-Europa en de Sovjet-Unie op de spits. Elke dag
opnieuw kunnen we zien hoe de balkanisering en het uiteenvallen van zwart
Afrika en de Arabische wereld de buitenlandse overheersing in stand
houden. In het Oosten slaan twee politieke stromingen de handen in elkaar
om de zwartste reactie te doen zegevieren. De nieuwe burgerijen moeten
voornamelijk beroep doen op het nationalisme en het chauvinisme om de
massa's op te hitsen, om hen de oorzaak van hun miserie te doen vergeten
en hen ertoe te brengen zich achter de overheid te scharen. Het Duitse
imperialisme zwaait met de vlag van het 'zelfbeschikkingsrecht van de
kleine volkeren' om verdeeldheid te zaaien en deze volkeren in eindeloze
oorlogen te storten om ze allemaal uit te putten.
De burgerijen van de gewezen socialistische landen zijn erg zwak, de
meesten zoeken bescherming bij het machtigste imperialisme dat bovendien
nog dichtbij ligt ook: Duitsland. De Amerikaanse, Franse en Britse
concurrenten bevinden zich daar in een minderwaardige positie. De Duitse
en Oostenrijkse burgerij sporen sinds jaar en dag de rechtse separatisten
in Kroatië en Slovenië aan. Zonder deze steun hadden de Kroatische en
Slowaakse reactionairen nooit de oorlog durven verklaren aan Joegoslavië
door hun onafhankelijkheid uit te roepen. Natuurlijk vindt de
Joegoslavische burgeroorlog zijn oorsprong in het burgelijk nationalisme,
dat alle nationaliteiten verstikt. Maar het is de Duitse inmenging die
deze oorlog heeft doen ontvlammen met alle moorddadige vernietigingskracht
die we vandaag zien. Het is een teken van zijn politieke hegemonie in de
EG dat Duitsland de andere lidstaten zijn politiek van steun aan de
vernietiging van Joegoslavië wist op te dringen.
Er werd gezegd dat de vernietiging van het socialisme een einde maakte aan
de koude oorlog en dat nu de vrede en de democratie hun intrede deden.
Maar de gewapende conflicten in Joegoslavië, Georgië, Moldavië, Armenië en
Azerbeidjan bewijzen dat kapitalisme altijd rijmt op miserie en oorlog.
Ondertussen doemt een ander conflict op aan de horizon: in Oekraïne heeft
de erg machtige fascistische beweging een lang verleden van collaboratie
met Duitsland. Op 27 maart richtten Duitsland en Oekraïne een
Samenwerkingsraad op om hun economische relaties uit te diepen (29).
Oekraïne en Rusland staan op het punt elkaar aan te vallen om de controle
over de vloot in de Zwarte Zee en over de Krim. Oekraïne denkt er nu over
zijn tactische nucleaire wapens te behouden. 20% van de inwoners daar zijn
Russen. De rechtse Franse krant Le Figaro schrijft: 'Oekraïne speelt volop
de westerse kaart. Het hoopt op een verankering in het Duits Europa dat
zich aftekent vanuit Polen, vanuit Tsjecho-Slowakije, vanuit Hongarije,
vanuit Kroatië, vanuit Slovenië, vanuit de Baltische staten' (30).
[
Inhoud ]
Bondgenootschappen met de Verenigde
Staten en Japan
Vierde as: Duitsland versterkt zijn macht
en zijn invloed door een verbond aan te gaan met de Verenigde Staten en
met Japan, telkens dat goed uitkomt.
Terwijl het bezig is een Europees leger op te richten, gebruikt Duitsland
de NATO verder als een militaire garantie voor zijn uitbreiding in
Oost-Europa en in de republieken van de voormalige Sovjet-Unie.
Terwijl Duitsland de Europese Gemeenschap onder zijn economische
heerschappij brengt, gaan de Duitse concerns soms overeenkomsten aan met
Japanse multinationals om de gemeenschappelijke Amerikaanse vijand te
bekampen. Zo ging de Duitse nummer één, Daimler-Benz _ zakencijfer 54
miljard dollar, 365.000 loontrekkenden, 60% van de Duitse militaire
industrie _ een industriële en technologische alliantie aan met de Japanse
nummer één, Mitsubishi _ zakencijfer 144 miljard dollar (31).
[
Inhoud ]
De strijd van de drie titanen om de
wereldmarkt
1990 was het jaar van de overwinning van
het imperialisme in de Koude Oorlog tegen het socialisme. Het kwam een
Amerikaan van Japanse afkomst, de heer Fukyama toe plechtig het einde van
de geschiedenis aan te kondigen: het kapitalisme heeft de strijd
definitief gewonnen. Maar in Duitsland stelde een gewezen officier van de
SS, Franz Schönhuber, de vraag: welk kapitalisme heeft de Koude Oorlog
gewonnen? Wie heeft er gewonnen? Het is een pertinente vraag. Want op de
ruïnes van het sovjet-socialisme werd meteen een nieuwe oorlog ontketend.
Deze keer tussen de Verenigde Staten, Japan en Duitsland.
Het is duidelijk dat het kapitalisme zich zal blijven voeden met oorlog.
Nauwelijks tien jaar geleden kondigde Reagan aan dat de Sovjet-Unie, deze
duivelse macht, nog slechts een kleine inspanning nodig had om zijn
wereldheerschappij te vestigen. Vandaag heeft de CIA het in een rapport
over de gele dreiging: Japan heeft een strijd op gang gebracht voor de
'economische overheersing van de wereld' (32). Zelfs Bush kan niet anders
dan oorlogstaal gebruiken. De rooien verbergen zich niet meer met het mes
tussen de tanden achter hun ijzeren gordijn, dus moest Bush hun
dubbelgangers uitvinden. Hij verklaarde: 'De Europese Gemeenschap verbergt
zich achter zijn ijzeren gordijn van protectionisme'. En hij vervolgde:
'Wij hebben de koude oorlog gewonnen en wij zullen de economische oorlogen
ook winnen' (33).
[
Inhoud ]
De teloorgang van de Verenigde Staten
Op het einde van de Tweede Wereldoorlog
waren de VS de internationale gendarm geworden. Hun wet gold op de vijf
continenten. Zij moordden achteloos een paar honderdduizend Japanners uit
om hun nucleaire wapens te testen. De vroegere luitenant van Trotsky,
James Burnham, ideoloog van de Amerikaanse president Truman geworden,
pleitte voor het gebruik van de atoombom tegen Stalin. De VS voerden een
geheime oorlog tegen alle socialistische landen, oorlog die in 1950 een
massale agressie werd tegen Korea. Dat werd hun eerste grootscheepse
nederlaag. Nadat ze anticommunistische opstanden hadden geprovoceerd in
Berlijn in 1953 en in Boedapest in 1956, organiseerden de VS in 1960 een
langdurige oorlog tegen Vietnam, Cambodja en Laos. Ze verloren die oorlog
en de Amerikaanse macht ging verder bergafwaarts. Vervolgens wonnen ze
verleden jaar één van de indrukwekkendste oorlogen van deze eeuw tegen een
klein Derde Wereldland met 18 miljoen inwoners. Sommigen trekken daaruit
de conclusie dat de VS opnieuw de enige supermacht geworden zijn die zoals
in 1945 een hegemonistische wereldpolitiek voert.
Maar kan men echt het label van enige supermacht toekennen aan deze
behoeftige natie die 45 miljard dollar ging bedelen bij de Japanners, de
Duitsers, de Saoedi's en de Koeweiti's om de oorlog tegen Irak te
financieren, die in totaal 55 miljard dollar kostte? In een vertrouwelijk
rapport schrijft het Pentagon vastbesloten te zijn 'ieder land of groep
van landen af te schrikken die van plan zou zijn de suprematie van de VS
in vraag te stellen' (34). Dat is een wanhopige en op voorhand mislukte
poging om de Amerikaanse wereldheerschappij te behouden via de militaire
overmacht. Want andere economische machten die meer dynamisch zijn, hebben
zones gecreëerd waar hun economische en politieke overheersing al een feit
is.
Als een supermacht enkel door zijn militaire macht kon stand houden, dan
was de Sovjet-Unie niet in elkaar gestort. De VS, die nog altijd over een
onvergelijkbare militaire macht beschikken, worden van binnenuit
ondergraven door de economische tegenstellingen en door zeer ernstige
sociale kwalen.
In 1982 liet Reagan voor het eerst het begrotingstekort van de federale
regering boven de 100 miljard dollar stijgen. Tien jaar later, in 1992,
moet Bush een tekort optekenen van 400 miljard dollar. Op tien jaar tijd
is de som van de Amerikaanse staatsschuld gestegen van 1.000 tot 4.080
miljard dollar (35). Als men bij deze staatsschuld de schulden voegt van
de Amerikaanse ondernemingen en de particulieren, dan bekomt men het
reusachtige totaal van 10.300 miljard dollar schuld (36). De Amerikanen
hebben hun toekomst al opgesoupeerd.
Diezelfde Amerikanen stapelen echter het ene na het andere sociale
kruitvat op. In de VS zijn de sociale verschillen zo groot dat men zich in
sommige regio's en wijken in een Derde Wereldland waant. Op een totale
bevolking van 250 miljoen mensen is 7% van de actieve bevolking, dat wil
zeggen 8,9 miljoen mensen, werkloos (37). Sinds 1973 zijn de reële lonen
met 13% gedaald (38). 25 miljoen Amerikanen, één op tien dus, krijgen
voedselbonnen om te kunnen overleven (39). 40 miljoen Amerikanen hebben
geen ziekteverzekering en 37 miljoen krijgen onvoldoende medische
verzorging (40). 45% van de zwarte kinderen en 39% van de chicano-kinderen
leven in armoede (41).
Met zoveel ontvlambaar materiaal in huis kan men niet de gendarm spelen
over 5 miljard mensen. Toch moeten 4.000 Amerikaanse soldaten Desert Storm
overdoen in het hartje van Los Angeles! De terroristische onderdrukking
die de zwarte, chicano en Aziatische minderheden dagelijks ondergaan,
heeft een grootse revolte ontketend. De moed van al die onderdrukten die
in de verschillende Amerikaanse steden de grootste vijand van de rechten
van de mens, van de democratie en van de onafhankelijkheid aanvallen,
draagt onze bewondering weg.
[
Inhoud ]
Genadeloze economische oorlogen
De wereld is een dorp geworden. In naam
van de competitiviteit wordt de Belgische of Amerikaanse arbeider in de
concurrentie geduwd tegen zijn broeder in een Zuid-Koreaanse of
Braziliaanse fabriek. In naam van de competitiviteit leert men de
Belgische of Mexicaanse arbeider, de Franse of Filippijnse arbeider in
alle talen dat hij de overuitbuiting en de loonsverlaging moet aanvaarden
om uit de tunnel te geraken.
De wereldmarkt breidt nauwelijks uit. Maar de geautomatiseerde en
gerobotiseerde ondernemingen in Japan, de EG en de VS spuwen steeds meer
auto's, computers en plastiek materiaal uit. De kapitalistische markt is
te klein geworden om deze drie onverzadigbare wilde beesten te voeden.
Trouw zwerend aan de gemeenschappelijke idealen van liberalisme en de
burgerlijke democratie, organiseren de Amerikaanse, Japanse en Duitse
imperialisten niets ontziende economische oorlogen.
In 1990 voerde Duitsland, waarvan de bevolking niet meer bedraagt dan één
vierde van die van de VS, evenveel goederen uit als zijn Amerikaanse
concurrent: voor 391 miljard dollar tegen 389 miljard dollar (42). Japan
realiseerde 70% van de Amerikaanse uitvoer maar dringt al tien jaar lang
zeer ver door op de wereldmarkten. Op vijf jaar tijd, van 1986 tot 1990,
heeft Japan een overschot op zijn handelsbalans opgestapeld van 425
miljard dollar. Voor Duitsland is dat 353 miljard dollar. De VS
daarentegen verloren een massa geld door veel meer in dan uit te voeren.
Het tekort op hun handelsbalans loopt in dezelfde periode op tot 655
miljard dollar (43).
De Amerikaanse economische, politieke en militaire machine is in de
periode 1984-1990 blijven draaien dankzij de enorme kapitalen die uit het
buitenland aangetrokken werden. De netto toevoer van vreemde kapitalen
bedroeg in die zeven jaar 912 miljard dollar. In feite hadden de VS zich
niet kunnen rechthouden zonder de steun van Japans en Duits kapitaal. In
diezelfde periode realiseerde Japan een netto-kapitaaluitvoer van 402
miljard dollar en was Duitsland goed voor een netto-kapitaaluitvoer van
313 miljard dollar (44).
Vroeger konden de VS jaarlijks miljarden dollar binnenrijven dankzij hun
investeringen in het buitenland en hun schuldvorderingen. In de eerste
vijf jaren van het decennium '80, bracht hen dat nog gemiddeld 16,4
miljard dollar op. Maar door de buitenlandse schuld van de VS en door de
buitenlandse investeringen in de VS leden zij in de periode 1986-1990 een
gemiddeld nettoverlies van 13,2 miljard dollar in de vorm van intresten en
dividenden. In dezelfde periode stroomden ieder jaar 18,7 miljard dollar
aan intresten en dividenden Japan binnen en 7 miljard dollar Duitsland
binnen (45).
Het Amerikaans imperialisme is dus een militaire kolos op een steeds
zwakker wordende economische sokkel. Het Japans imperialisme is de eerste
financiële macht geworden en zijn controle over dat deel van de wereld dat
de sterkste expansie kent, namelijk Zuidoost Azië, wordt steeds groter.
Het Duitse imperialisme is de eerste uitvoermacht geworden. Duitsland
heeft een nieuw uitbuitingsveld dat ongekende perspectieven biedt:
Oost-Europa en de voormalige Sovjet-Unie.
De economische en politieke confrontatie tussen deze drie imperialistische
centra is op de vijf continenten onvermijdelijk. Op termijn zijn ook
militaire botsingen niet meer uit te sluiten. Al in 1952 zei kameraad
Stalin: 'Welke garanties zijn er dat Duitsland en Japan niet opnieuw
zullen rechtstaan en zullen proberen de Amerikaanse dominantie te breken
om een onafhankelijk leven te leiden? Zo'n garanties bestaan niet. Maar
daaruit volgt dat de onvermijdelijkheid van oorlog tussen de
kapitalistische landen blijft bestaan'(46).
De VS, Japan en de Europese Gemeenschap zijn de drie belangrijkste pijlers
geworden van een wereldorde die misdadig, barbaars en onmenselijk is. Ook
al verschillen zij voor wat hun zwakke en sterke punten betreft en ook al
volgen zij andere tactieken, toch is hun politiek van uitbuiting van de
arbeiders, plundering van de Derde Wereld en overheersing van
tussenliggende landen identiek. De communisten uit de hele wereld moeten
hen bekampen met evenveel energie en ze mogen zich nooit laten gebruiken
door de ene rivaal tegen de andere. Natuurlijk zullen de volkeren van
Latijns-Amerika in eerste instantie de VS aanvallen. De volkeren van
Zuidoost-Azië zijn op de eerste plaats bedreigd door het Japanse
imperialisme. De volkeren van Oost-Europa en de voormalige Sovjet-Unie
worden op de eerste plaats geconfronteerd met het Duitse revanchisme. Maar
in België moeten wij evenzeer de Amerikaanse suprematie die tot
uitdrukking komt in de NATO weigeren als de Duitse hegemonie die zich
uitdrukt via de Europese Gemeenschap. Wij mogen de jonge Europese wolf
niet voeden opdat hij de oude Amerikaanse wolf zou kunnen verjagen.
Hoe meer de imperialisten doordraven over de eeuwige gemeenschappelijke
waarden, hoe meer slagen onder de gordel ze hun concurrenten toebrengen.
De triomf van het kapitalisme in de Koude Oorlog betekent de wet van de
kapitalistische jungle die weer zijn volle rechten opeist. Alle
bondgenootschappen die gisteren nog onbreekbaar schenen, komen op de
tocht. Duitsland, dat de trouwste bondgenoot van de Amerikanen was, lonkt
naar Rusland en naar Japan. Japan heeft een stevige voet in huis in
Engeland. Waar Mitterrand de standvastigheid van het Germaans-Franse
huwelijk onderstreept, helt mevrouw Cresson toch over naar een
bondgenootschap met de VS tegen Japan en eventueel tegen Duitsland.
De VS zijn op vele punten erg zwak maar ook Japan en Duitsland hebben
diepe tegenstellingen. De Duitse hegemonie zal vroeg of laat op de
oppositie botsen van de andere imperialistische landen van de Europese
Gemeenschap. Als het kruitvat in Oost-Europa en in de voormalige
Sovjet-Unie ontploft, zal Duitsland niet bij machte zijn de situatie te
controleren. In april 1992 waren de beurswaarden in Japan ten opzicht van
1989 gedaald met 54%. De globale waarde van de aandelen bedroeg toen 1.660
miljard dollar. Wat wil zeggen dat evenveel geld in rook opgegaan is.
Alleen al de verzekeringsmaatschappijen hebben hun bezittingen met 280
miljard dollar in waarde zien dalen (47). Een expert van de Bank
Brussel-Lambert zegt dan ook: 'Wij kunnen in '92-'93 een wereldcrisis
kennen. Het risico van een economische crisis en van een steile opgang van
de werkloosheid is sinds 60 jaar nog nooit zo groot geweest'(48).
[
Inhoud ]
Nee aan het imperialisme, nee aan
imperialistisch Europa
De economieën van de drie
imperialistische centra zijn zo nauw met elkaar verweven, dat een paar
zware ongelukken het hele systeem zeer ernstig zouden kunnen
destabiliseren. Zo de Berlijnse muur in nauwelijks een paar weken gevallen
is, dan kunnen de pijlers van de imperialistische wereldorde op een even
korte tijd in elkaar storten. En dan is er nog een ander essentieel
gegeven: door hun plunderings- en overheersingspolitiek maken de
geïndustrialiseerde landen met hun 820 miljoen inwoners het leven van 4
miljard 200 miljoen andere mensen op deze planeet alsmaar onmogelijker. De
Amerikaanse agressies tegen Grenada, Nicaragua, Panama en Irak gevoerd om
een barbaarse orde te in stand te houden, wakkeren de haat van de werkende
massa's tegen hun onderdrukkers alleen maar aan. De nieuwe agressies die
de VS, met de steun van Japan en de EG, voorbereiden tegen de
nationalistische krachten in Libië en tegen de guerrillero's van het
Lichtend Pad in Peru, zullen de strijd van de Arabische en
Latijns-Amerikaanse volkeren alleen aanmoedigen.
Of het nu in de geïndustrialiseerde of in de Derde Wereld is, de
revolutionairen en de progressieven moeten met het imperialisme breken in
al zijn vormen en in al zijn kleuren. Het imperialisme heeft de mensheid
niets anders meer te bieden dan miserie, onderdrukking, hongersnood,
vernietiging en oorlog. Bij ons kan er geen Europese weg naar het
socialisme bestaan want het Europa waarmee wij te maken hebben is het
Europa van het grootkapitaal, het Europa van de plundering van de Derde
Wereld, het Europa van de sociale achteruitgang en de onderdrukking, het
militaire Europa dat klaarstaat om de nieuwe liberale orde in het Oosten
en de oude koloniale orde in het Midden-Oosten en Afrika te verdedigen.
Maar hoe het Europa van de monopolies er ook uitziet, de werkers,
syndicalisten, democratische krachten moeten alles in het werk stellen om
hun eenheid in de strijd te verwezenlijken tegen de gemeenschappelijke
vijand, de grote Europese burgerij.
[
Inhoud ]
België aan de vooravond van belangrijke
klassenstrijd
In het heuglijke jaar 1990 zagen we hoe
ook in ons land machtsgeile, fanatieke doodgravers opstonden. Voor de
vierde keer in de geschiedenis hebben zij de eerbiedwaardige Karl Marx
begraven. Bij ons was het mevrouw Anne-Marie Lizin die de
begrafenisceremonie leidde, in haar boek waar Willy Brandt het voorwoord
van schreef. Toch zal men niet lang moeten wachten voor men - voor de
zesde keer - vaststelt dat het revolutionaire marxisme nog goed en wel
leeft. Het volstaat zich niet door het anticommunisme te laten verblinden,
of het nu een extreem-rechts dan wel een sociaal-democratisch stempel
draagt. Het volstaat de ogen te openen voor onze wereld, waar alle
economische en sociale tegenstellingen steeds scherper worden.
Het marxisme leert ons dat de kapitalistische maatschappij in wezen
verdeeld is in twee onverzoenlijke sociale klassen: de kapitalistische
klasse die de productiemiddelen bezit en het staatsapparaat overheerst en
de arbeidersklasse die alleen haar arbeidskracht kan verkopen. De
essentiële idee van Marx is dat de klassenstrijd en de klassenoorlog zich
afspeelt binnen de burgerlijke maatschappij. De werkers moeten de
klassenstrijd voeren tegen hun eigen kapitalisten die de Derde Wereld
leegroven en ginder honderden miljoenen mensen - onze broeders in de
strijd - op onmenselijk barbaarse wijze uitbuiten. De werkers moeten
onaflatend de klassenstrijd voeren om de uitbuiting van de kapitalisten te
beperken en om hun recht op democratische meningsuiting, onderwijs en
gezondheid af te dwingen. In deze permanente strijd moeten de werkers zich
voorbereiden op de uiteindelijke omverwerping van het systeem dat
gebaseerd is op de uitbuiting van de mens door de mens en op de dictatuur
van het kapitaal. De klassenstrijd tussen de meerderheid van de werkers en
de minderheid van grote kapitalisten wil de dictatuur van de burgerij
vernietigen en de revolutionaire macht van de arbeiders en de werkers
vestigen. Er is geen andere weg om te ontsnappen uit de helse cirkel van
uitbuiting, miserie, fascisme en oorlog. De contrarevolutie in Oost-Europa
bevestigt deze ideeën. Bevrijd van een socialisme dat al 35 jaar lang door
het revisionisme wordt ondermijnd, leren deze landen vandaag alle
onverzoenlijke tegenstellingen van het kapitalisme kennen.
[
Inhoud ]
De terugkeer van de oude verraders
Bernstein en De Man
Het herstel van een wild kapitalisme viel
samen met de heropstanding van het antimarxisme van het fascistische type,
zowel in Oost-Europa als in het Westen. Dit antimarxisme van het
fascistische type vond een voedingsbodem in het antimarxisme van
sociaal-democratisch type dat eraan vooraf ging.
In België is het mevrouw Anne-Marie Lizin die zich in de antimarxistische
strijd gooide voor de openlijke verdediging van het kapitalisme. Precies
om haar op het spoor van het Duitse imperialisme te zetten, schreef Willy
Brandt het voorwoord van haar boek. 'Met heel ons hart verheugden wij ons
op de vreedzame revoluties van 1989', zegt hij in essentie. Mevrouw Lizin
kan ons dan de zin van de revolutie van 1989 beginnen uitleggen.
Verbazingwekkend begint ze haar uiteenzetting over de nieuwe ideeën van de
sociaal-democratie als volgt: 'Alles werd al gezegd en goed gezegd in
1889. Bernstein stelde toen: het marxisme biedt geen adequate analyse van
de maatschappij, de hoop op de ineenstorting van het kapitalisme is een
illusie' (49). Dan steekt ze de loftrompet over Henri De Man, voorzitter
van de vroegere socialistische partij, die in 1935 'een techniek voor
coëxistentie met het kapitaal' bedacht (50). Dat Henri De Man als
voorzitter van de socialistische partij een aanhanger werd van Hitlers
fascisme komt niets wijzigen aan de ideeën van de sociaal-democratie.
Lizin gaat verder: 'De Socialistische Internationale, heropgericht in
1951, bevestigde ondubbelzinnig het afzweren van het marxisme' (51). En
tot slot vat Lizin onomwonden de geschiedenis van de sociaal-democratie
als volgt samen: 'een eeuw coëxistentie met het kapitalisme' (52). Om
precies te zijn had ze kunnen zeggen: een eeuw coëxistentie met het
kolonialisme, met de oorlogsstokers, met de ergste uitbuiters.
[
Inhoud ]
De 'democratische' partijen tegen de
werkers
Op het Congres van Doornik legt Spitaels
op een andere manier uit hoe de socialistische partij openlijk de
klassenstrijd van de werkers en de uitgebuitenen tegen het grootkapitaal
heeft afgezworen. 'Ja wij zijn inter-klassisten', zo roept hij uit. Zo
geeft hij toe dat aan het hoofd van de PS mensen zitten die de
klassebelangen van de burgerij verdedigen. Zo geeft hij toe dat binnen de
PS de werkers ondergeschikt zijn en vastgeketend aan de klasse van de
grote kapitalisten. Wanneer de sociaal-democratie het einde van het
marxisme en van de klassenstrijd aankondigt, neemt ze geenszins een
neutraal of onpartijdig standpunt in dat boven het strijdperk zweeft. Nee,
de leiding van de socialistische partijen helpt de burgerij actief en heel
handig in diens permanente klassenstrijd tegen de werkers. De
multinationals steken al zo'n twintig jaar hun tentakels uit naar heel de
wereld en onder het gewicht van een verdubbelde uitbuiting is heel de
kapitalistische wereld in crisis geraakt. Om zich staande te houden,
voeren de verschillende multinationals een ware klassenoorlog tegen de
onderdrukte volkeren van de Derde Wereld en tegen de werkers bij ons. De
oprichting van een Europa van het grootkapitaal vormt het strategisch plan
voor deze klassenoorlog tegen de Derde Wereld en tegen de werkers. In heel
Europa volgen de liberale, christen-democratische, sociaal-democratische
en nationalistische partijen een bijna identieke politiek, gericht op de
versterking van het grootkapitaal en de opbouw van het Europa van de
monopolies. Sinds twintig jaar legt elk begrotingsjaar de werkers en de
sociaal verzekerden nieuwe offers op. De werkers worden stap voor stap
armer door afdankingen, loonbeperkingen of zelfs verlagingen, afbraak van
de sociale zekerheid, verhoging van de belastingen. De werkers worden
extra-uitgebuit door de herstructureringen, verhoging van het
arbeidsritme, invoering van de flexibiliteit.
Van jaar tot jaar leggen de sociaal-democratische, christen-democratische,
liberale en nationalistische leidingen nieuwe offers op met behulp van
demagogische publiciteitsslogans als 'de mensen willen gezond verstand' of
'iemand moet zijn nek uitsteken'. Elke nieuwe aanval tegen de werkers
wordt gerechtvaardigd met 'het einde van de tunnel' die in zicht zou zijn.
Maar na twee decennia van offers is niets opgelost, integendeel. Naarmate
het grootkapitaal zijn greep op de wereld verstevigt, spreekt men meer en
meer over werkloosheid, hongersnood, verwoestingen, miserie, recessie,
oorlog.
[
Inhoud ]
Van anticommunisme tot fascisme
De afkeer van de werkers voor de
burgerlijke, zogenaamd 'democratische' partijen is normaal en
gerechtvaardigd.
Maar die afkeer vond zijn uitdrukking in een steun voor de fascistische
partijen. Het zijn de zogezegd democratische partijen die de werkers in de
armen van de fascisten hebben geduwd. Eerst door hun onophoudelijke
anticommunistische campagnes. Om de herovering van Oost-Europa en de
Sovjet-Unie door het wilde kapitalisme te rechtvaardigen stelden alle
democratische partijen het socialisme en het communisme voor als een
gevaarlijke en zelfs misdadige utopie. Mevrouw Lizin zegt niets anders dan
de fascisten wanneer zij stelt dat het communisme 'één van de
gevaarlijkste en misdadigste illusie is geweest van deze eeuw' (53). Dan
doordat de sociaal-democratie al jaren dezelfde woorden herkauwt: er is
geen alternatief voor de burgerlijke politiek, het is absurd de
overheersing van het kapitaal in vraag te stellen. En nadat ze al die tijd
alle mogelijke variaties te horen kregen op het thema van 'het gezond
verstand', 'de echte waarden van de verbeelding, het initiatief, de
solidariteit en de wilskracht', nadat ze hun levensomstandigheden
achteruit zagen gaan, zochten een aantal werkers heil bij radicale
oplossingen in de enige richting die men mogelijk achtte: het
anticommunisme en de rechtse politiek. De sociaal-democratie beweert dat
de versterking van het grootkapitaal de enige begaanbare weg is. Men moet
er zich dan niet over verwonderen dat wanhopige mensen sneller en
radicaler deze weg willen opgaan. Zo opent de rechtse sociaal-democratie
de weg naar het fascisme. Deze vertegenwoordigt niet een andere sociale
klasse: net als de sociaal-democratie is zij aanhanger van de versterking
van het grootkapitaal en de vestiging van een Europese supermacht. Maar in
een situatie van veralgemeende crisis wil het fascisme de kapitalistische
oplossingen op een radicalere manier opleggen door beroep te doen op
extralegale terreur en door de organisaties die de werkers verdedigen te
breken, namelijk de communistische partij en de vakbonden. Zoals de
sociaal-democratie nooit ophield te beweren dat men niets kan ondernemen
tegen het grootkapitaal, zo trekt het fascisme nu profijt uit de
verwarring en de wanhoop van de mensen om een razende haat op te wekken
tegen het zwakste gedeelte van de werkers en tegen diegenen die hen durven
verdedigen. Het fascisme, dat is de haat, het geweld en de terreur tegen
de zwaksten, tegen diegenen die het meest onderdrukt worden en tegen
links.
[
Inhoud ]
Wat de fascisten willen
Wat is vandaag het fascistisch programma
waar 479.917 Belgen voor hebben gestemd? Er zijn drie belangrijke assen.
Ten eerste: de verdedigingsorganisaties van de werkers breken. Ten tweede:
de Europese monopolies helpen bij het instellen van de wereldoverheersing.
Ten derde: zich voorbereiden op terreur en oorlog.
Punt één: de fascistische organisaties zijn voor alles anticommunistische
en antisyndikale strijdorganisaties. Altijd al was het doel van de
fascisten alle socialistische landen te vernietigen, te beginnen bij de
Sovjet-Unie. Hun doel is ook de echte communistische partijen aan te
vallen, te vervolgen en te verbieden. Dan kondigt het Vlaams Blok aan dat
het 'een eind wil stellen aan de syndicale dictatuur in België', dat wil
zeggen elk strijdsyndikalisme onderdrukken.
Punt twee: de fascisten zijn voorstanders van een veel grotere overdracht
van fondsen aan de monopolies om een sterk Europa te maken dat opgebouwd
is rond de Duitse munt, een sterk Europees leger moet een protectoraat
vestigen over Oost-Europa, de Balkan en het Midden-Oosten.
Punt drie: de fascisten bereiden zich voor om deze doelstellingen van het
grootkapitaal met terreur en oorlog te verwezenlijken.
Het racisme bereidt de geesten voor op terreur. Door de mensen op te
hitsen tot bestiale haat tegen migranten, bereidt het Vlaams Blok zijn
aanhangers psychologisch voor op moord. De terreur die eerst tegen
migranten gericht is, zal zich daarna tegen alle linksen richten. Als wij
niet man per man, dag na dag tegen het racisme vechten, dan maken wij ons
medeplichtig aan de voorbereiding op het terrorisme die zich voor onze
ogen afspeelt. De campagne Objectief 497.917 is ook essentieel voor het
werk onder de jeugd, onder de intellectuelen, in de vakbond en op de
werkvloer.
Ook het nationalisme stoomt de geesten klaar voor terreur. Al klaagt de
leider van het Vlaams Blok de 'Waalse parasiet op Vlaamse bodem, de Waalse
parasiet op Vlaamse arbeid' aan (54), geven zowel het Vlaams als het Waals
separatisme hun volle steun aan het Kroatisch separatisme. De burgeroorlog
in Joegoslavië toont waartoe de fascisten in staat zijn - ook in België -
in geval een scherpe crisis uitbreekt.
Het racisme tegen de massa's van de Derde Wereld maakt de geesten klaar
voor oorlog, voor het uitsturen van een Europees leger om de controle over
de Balkan en over het Midden-Oosten te verzekeren.
[
Inhoud ]
De les van 24 november werd niet
begrepen
479.917 Belgen hebben dus gestemd voor
dit programma, opgesteld door oud-SS'ers en collaborateurs die opscheppen
dat ze onder hun ereleden oud-kommandant van de nazi-militie Dinaso, Jef
François, tellen.
Heeft men de les begrepen? Zijn de socialistische partijen bereid radicaal
te breken met een politiek die de arbeiders deed betalen voor de constante
verrijking van de rijken? Neen, integendeel. De sociaal-democratische
leiding herhaalt zijn refrein: we moeten realistisch zijn, er is geen
alternatief, we moeten het grootkapitaal nieuw leven inblazen om het
competitief te maken. 'We moeten de moed hebben onpopulaire maatregelen te
treffen', verklaarde Vandenbroucke (55). Die moed hebben ze al twintig
jaar: het is de moed die de weg opende voor de fascisten.
Die lui beweren dat ze de democratie vertegenwoordigen tegenover het
fascisme. Welke democratie? Hun nieuw regeringsprogramma vertrekt van een
centrale gedachte: om de Belgische frank met de Duitse mark verbonden te
houden, moeten de akkoorden van Maastricht toegepast worden en moet er in
4 jaar tijd 240 miljard bespaard worden op de begroting.
Welnu, deze akkoorden van Maastricht zijn een dictaat van de Duitse
centrale bank en van het Duitse patronaat. De akkoorden van Maastricht
zijn de verschrikkelijke bekentenis dat het grootkapitaal wel degelijk
zijn dictatuur aan de werkers en aan de maatschappij oplegt. De rol van de
sociaal-democratische en christen-democratische leiders bestaat erin de
bevelen van het grootkapitaal en voornamelijk van het Duitse grootkapitaal
over te brengen. De bankiers en industriëlen nemen de fundamentele
beslissingen over ons leven, zonder in het minst rekening te houden met de
mening van diegenen die er alle gevolgen van zullen dragen. De burgerlijke
democratie is een bedrieglijke grap. Als het nodig is, aarzelt de burgerij
nooit deze nepdemocratie te vervangen door een openlijke dictatuur tegen
de werkers. 'Het Westen wordt geconfronteerd met de opkomst van een reeks
dictaturen, maar het moet een onderscheid kunnen maken tussen de goeie en
de slechte', schreef de gepensioneerde Amerikaanse generaal William Odom
onlangs (56). In de VS zien we trouwens hoe de fascistische krachten
omzeggens een organische plaats hebben in de burgerlijke democratie.
Generaal Singlaub, getrouwe van Reagan, werd in de jaren '80 een van de
belangrijkste leiders van de World Anti-Communist League die de meeste
fascistische organisaties van de wereld groepeert. De Liga werd ten volle
ingezet door de Amerikaanse regering voor clandestiene operaties tegen het
sandinistische Nicaragua, operaties die door het Congres waren verboden.
Als gevolg van het dictaat van Maastricht zullen de werkers dit jaar
opnieuw 25 miljard verliezen op het vlak van de sociale zekerheid. Vele
werkers zullen een bijkomende bijdrage van 1% moeten betalen. De werklozen
en de zieken zullen opnieuw zwaar getroffen worden. Wil men op die manier
de zwakken ertoe aanzetten de nog zwakkeren aan te vallen, de
Untermenschen, de rechtelozen, de migranten? Willen de sociaal-democraten
koren op de fascistische molen blijven gooien?
Het regeringsprogramma zegt overigens: 'De regering zal op een besliste
maar menselijke manier antwoorden op de problemen van de migratie' (56).
Deze formulering stemt woord voor woord overeen met de termen van het
Vlaams Blok. Men verklaart dat het probleem ligt bij de migranten en niet
bij het racisme en het fascisme, men beweert dat het probleem ligt bij de
migranten en niet bij de afwezigheid van gelijke rechten voor de
migranten. 'Het probleem van de illegalen is een wonde. Een wonde die
energiek moet worden aangepakt', zegt Tobback, minister van Binnenlandse
Zaken, de woorden van de fascisten herhalend die vinden dat de migranten
een wonde zijn in onze maatschappij (57).
Het regeringsprogramma bevestigt vervolgens de bedoeling van de regering
om 'de ontwikkeling verder te zetten van de federale staatsstructuur'
(58). Voor de verkiezingen schreef Spitaels: 'Een Waal die Wallonië wil
verdedigen, stemt voor de PS' (59). Na de verkiezingen verklaarden
Dehousse en Happart: 'Het Waalse volk heeft het recht een autonome natie
te vormen' (60). Deze stellingen, die een echte Franse vertaling vormen
van de stellingen van het Vlaams Blok, blijven voedsel geven aan het
nationalisme van het fascistische type.
Bekijken we dan het hoofdstuk van het Europees expansionisme en
militarisme. Spitaels zegt: 'Europa laat ons toe mee te tellen als
wereldmacht' (61). Coëme zegt aan het Waalse patronaat: 'Het leger zal in
de toekomst in staat moeten zijn troepen naar het buitenland te
verplaatsen om de vitale Belgische en Europese belangen te vrijwaren'
(62). Vervolgens, om ons een idee te geven van de toekomstige oorlogen,
citeert Coëme de problemen van Afrika, de Golf, Irak, de zone die strekt
van Mauritanië tot Pakistan, van Joegoslavië tot de Sovjet-Unie. En hij
besluit dat 'een politiek van nationale defensie voorbijgestreefd is'
(63). Aan al die verklaringen hoeft het Vlaams Blok geen jota te
veranderen.
[
Inhoud ]
Het realisme van het kapitaal, het
realisme van de arbeid
Al wat voorafgaat toont duidelijk aan dat
de huidige regering het afschuwelijk monster dat het fascisme is, zal
blijven voeden. Zullen de fascistische partijen een verdere doorbraak
kennen? Veel zal afhangen van de syndicale verantwoordelijken. We weten
dat één van de belangrijkste doelstellingen van uiterst-rechts erin
bestaat het strijdsyndicalisme uit te schakelen. We hebben het sinds jaren
kunnen vaststellen in talrijke bedrijven: door te capituleren voor de
aanvallen van het patronaat en de regering, door de strijdwil van de
werkers te breken door middel van ondemocratische manoeuvres, door linkse
delegees te sanctioneren, veroorzaken de rechtse vakbondsleiders
afkeerreacties binnen de syndicale beweging. En het antisyndicalisme dat
hierdoor is ontstaan, heeft tientallen duizenden arbeiders in de armen van
de fascisten geduwd. Als de vakbondsleidingen al was het maar de indruk
wekken medeplichtig te zijn aan de regering, als ze de werkers
demobiliseren, als ze het democratisch debat over een radicaal links
alternatief afwijzen, zullen de gevolgen zeer ernstig zijn.
Zo zei Roger Pithon, de voorzitter van de ACOD die in het verleden
bepaalde linkse standpunten innam, onlangs: 'Wij denken niet dat het echt
mogelijk was het beter te doen', we moeten ophouden met 'altijd die
kritieken' tegen de PS en met die beschuldigingen van 'compromissen' (64).
De werkers demobiliseren en capituleren voor de socialistische partijen en
de regering kan de syndicale beweging ernstig schaden. Spitaels verklaarde
onlangs: 'De stakingsreputatie van de Waalse werkers is weggegomd' (64).
Het lijkt erop dat de PS-leiding de werkers wil verbieden te reageren
tegen de nieuwe aanvallen. Als ze willen verhinderen dat de kanker van het
antisyndicalisme en het fascisme zich verder verspreidt onder de werkers,
moeten de vakbondsleidingen radicaal afstand nemen van zulke standpunten
en van de regeringsmaatregelen.
De wiegeliedjes op het thema van het 'realisme', de gemakkelijke weg, de
lafheid, de capitulatie, leiden tot nergens, tenzij tot de ontmoediging en
de vlucht in het fascistisch radicalisme. Wat hebben de syndicale leiders
gewonnen door zich sinds tientallen jaren 'realistisch' op te stellen? Hun
enige winst is dat de fascistische stellingen, die twintig jaar geleden
uitgespuwd en verafschuwd werden, nu overkomen als een realistisch
programma in de ogen van sommige werkers. Door zich realistisch en laf op
te stellen, bereikt men alleen dat het meest gruwelijke en barbaarse
programma van de burgerij 'realistisch' wordt.
Ieder moet inderdaad zijn eigen realisme kiezen en in feite zijn er
slechts twee realistische posities. Er is het realisme van het
grootkapitaal en er is het realisme van de arbeiders- en werkersklasse.
Het realisme van het kapitaal betekent toenemende uitbuiting,
onophoudelijke verarming, stijgende criminaliteit, fascisme en oorlog. Het
realisme van het kapitaal dat is de massamoord op 150.000 mensen in de
Golfoorlog, en dichter bij ons, de 10.000 doden van de burgeroorlog in
Kroatië waar sommigen van onze fascisten al deelnemen aan de
moordpartijen. Zullen de werkers de weg volgen van het realisme dat ertoe
leidt mekaar uit te moorden enkel en alleen voor het profijt van de
kapitalisten? Kroatië en Bosnië staan al aan onze deur.
Het realisme van de arbeidersklasse betekent het besef dat we elke dag
moeten vechten en mobiliseren, dat we door de macht van ons getal radicale
maatregelen moeten afdwingen, die het kapitaal en de rijken treffen, het
besef dat we een sociale revolutie moeten voeren om een einde te stellen
aan de uitbuiting, de onderdrukking en de oorlog en om een socialistische
maatschappij op te bouwen. Het realisme van de arbeidersklasse betekent
zich niet te laten uitdagen om onze broers onder de werkersklasse af te
slachten, maar alle volkskrachten te verenigen om onze slagen te richten
tegen het grootkapitaal, de gemeenschappelijke vijand van heel de
onderdrukte en uitgebuite mensheid.
[
Inhoud ]
Een ware dans van honderden miljarden
Honderdduizenden Belgen zijn in de greep
van de angst en de wanhoop. De mensen hebben er de buik van vol altijd
maar te zien hoe dezelfde ezels dezelfde onzin blijven uitkramen over het
federalisme en over Europa, over de inleveringen en de
solidariteitsbelastingen, over de budgettaire gestrengheid en andere
moedige beslissingen. Hoe langer de inleveringen duren, des te langer
wordt de tunnel. Het is nogal duidelijk dat wij bedrogen, gerold en
uitgemolken worden. De vraag is door wie? Door de drie Marokkanen om de
hoek? Dat is de ware proporties van de plundering en de diefstal uit het
oog verliezen: de werkers hebben honderden miljarden moeten inleveren. En
die honderden miljarden zijn zeker niet in de zakken verdwenen van die
arme kerel die in uw wijk woont. Integendeel, de Marokkaan en de Turk zijn
evenzeer als u getroffen door de inleveringen. Neen, die honderden
miljarden zijn verdwenen in de kluizen die in de rijke wijken te vinden
zijn waar u nooit een voet zet.
Om het portret te schetsen van de echte dieven en criminelen, moeten we
praten over cijfers. 7.000 miljard. 1.400 miljard. 800 miljard. 700
miljard. Zegt u dat iets? 't Is waar, 10.000 frank kindergeld voor een
Marokkaan spreekt bij sommigen meer tot de verbeelding.
Laten we beginnen met de 7.000 miljard Belgische frank.
Dat is de waarde van alles wat in één jaar tijd in België geproduceerd
wordt. 7.000 miljard, dat is het fortuin dat één procent van de Belgen
bezit. Eén procent van de bevolking bezit één kwart van alle fortuinen in
België. Dat zijn de 40.000 gezinnen die ons echt veroveren, hier
binnenvallen en van ons profiteren, dat is het één procent van de
bevolking dat met de vinger moet gewezen worden in plaats van dat andere
procent gezinnen van Marokkanen en Turken. De Marokkanen en de Turken
maken slechts 2,2% uit van de in België levende bevolking. Minder dan één
procent van de gezinnen. Ze horen tot de minst fortuinlijken van dit land.
Als het Vlaams Blok krijst 'Eigen volk eerst', wil dat zeggen 'Rijk volk
eerst'. Het Vlaams Blok verdedigt zo het ene procent van superrijken dat
een fortuin bezit van 7.000 miljard.
Ons tweede cijfer is dat van 1.400 miljard .
Dat zijn de inkomens uit eigendom: aandelen, beleggingen, onroerende
goederen. Van 1980 tot 1991 zijn de inkomens uit eigendom gestegen met
143%: van 580 naar 1.400 miljard frank. De inkomens uit eigendom bedragen
40% van alle inkomens uit arbeid. De inkomens uit eigendom zijn gestegen
met 143%, deze uit arbeid met slechts 63% (65). Wilt u weten waar de
inleveringen van de laatste 11 jaar gebleven zijn? Zoek niet bij de
migranten of de Walen. Zij die aandelen, dikke rekeningen en talloze
immobiliën bezitten zagen hun inkomens op 11 jaar tijd stijgen met 830
miljard.
Het derde cijfer is dat van 800 miljard .
800 miljard, dat zijn de winsten van de bedrijven in 1991. De 240 miljard
van 1980 hebben in elf jaar tijd een sprong gemaakt en bereikten 800
miljard, bovenop de 560 miljard. Een sprong van 50 miljard per jaar, met
de liberalen evenzeer als met de socialisten in de regering. In het Bruto
Nationaal Product is het aandeel van de lonen gedaald met 7,6% in elf
jaar, de winsten zijn gestegen met 5%. Tweederde van de vrucht van uw
loonoffers is gewoon in de zak van de patroons verdwenen. Hebt u
haatgevoelens wegens het onrecht dat men u aandeed en zoekt u de
schuldigen? Laat oude nazi's u dan niet opzetten tegen de migranten, die
ontzaglijke bedragen aan werkloosheidsvergoedingen op zak zouden steken.
In 1990 hebben de Turken en de Marokkanen 5,6 miljard dopgeld getrokken op
een totaal van 200 miljard. De Turken en de Marokkanen hebben zoals
iedereen bijdragen betaald om recht te hebben op die uitkeringen.
Bovendien zijn de uitkeringen die zij trekken gedaald, zoals die van
iedereen, omdat de staat zijn subsidies heeft verminderd. Van 290 miljard
in 1983 tot 170 miljard in 1991: 120 miljard gestolen uit de zak van de
werkers.
120 miljard gestolen door de staat, 560 miljard bijkomende winsten
opgestreken door de patroons, dat zijn de grote onrechtvaardigheden en
niet de 5 miljard werkloosheidsvergoedingen waarop de Turken en de
Marokkanen overigens tenvolle recht hebben.
Een laatste cijfer: 700 miljard .
720 miljard om precies te zijn. Dat is het bedrag dat de staat in 1991 aan
intresten heeft gestort aan zijn geldschieters. 700 miljard intresten
vertegenwoordigen een enorme som, die overeenkomt met 10% van de vruchten
van de jaarlijkse arbeid in België. De 8.500 miljard schulden die België
heeft opgestapeld, hebben vooral gediend om het patronaat te ondersteunen.
Die schuldenberg bezorgt tegelijk een verzekerd inkomen voor de banken die
65% binnenhalen van het totaal aan intresten dat de staat betaalt,
namelijk 460 miljard van de 700 miljard intresten betaald op de
staatsschuld. Omdat de banken het grootste deel van de 8.500 miljard
schuldbrieven van de staat in handen hebben, is de kapitalistische staat
de gijzelaar van de banken. De staatsmachine hangt af van de banken en
gehoorzaamt aan de banken. Deze staat gehoorzaamt geenszins aan de
democratische wil die zich zogenaamd kan uiten in drogverkiezingen.
[
Inhoud ]
De rijken doen betalen, dat is mogelijk
Vermits we de schuldigen kennen van de
loonafbraak en de sociale afbraak, weten we ook waar we de oplossingen
moeten zoeken. Kan iemand die normaal bij zijn verstand is echt geloven
dat wij uit de tunnel zullen geraken door een hysterisch klimaat van haat
te scheppen tegen de 2,2% van de bevolking die van Marokkaanse en Turkse
afkomst is - 2,2%, vrouwen, kinderen en ouderen inbegrepen? Als onze
Belgische nazi's zullen beginnen Arabieren en Turken te vermoorden, zoals
hun Duitse collega's al begonnen zijn, denkt u dan echt dat we dichter bij
een oplossing komen voor het kapitalistisch onrecht? Dient de bestiale,
debiele, irrationele haat die rechts zaait tegen de migranten, niet
precies om de ogen van de ware schuldigen af te wenden? Is deze haat tegen
de werkers van buitenlandse afkomst niet bestemd om de grote diefstallen
en verduisteringen te verbergen: die 7.000 miljard, die 1.400 miljard, die
700 miljard en die 800 miljard?
Eerst de 7.000 miljard, het fortuin van de één procent superrijken. In
deze periode van crisis zou het rechtvaardig zijn al deze roerende en
onroerende bezittingen op naam te registreren en een
solidariteitsbelasting van 1% te heffen op alle fortuinen boven de 20
miljoen. Deze maatregel zou 40 miljard opbrengen.
Dan de 1.400 miljard, de inkomens uit eigendom. Deze inkomens die de
renteniers innen zonder een vinger uit te steken, moeten op dezelfde
manier belast worden als de lonen die anderen verdienen door zich in het
zweet te werken. De roerende inkomens moeten opnieuw geglobaliseerd
worden. Deze maatregel zou 100 miljard opbrengen.
Vervolgens de 800 miljard bedrijfswinsten. In 1980 betaalden de
niet-financiële ondernemingen een belasting van 40%. Dat is nu nog maar
18%. Het tarief van 1980 moet hersteld worden. Dat zou 130 miljard
opbrengen.
Tenslotte de 700 miljard intresten op de staatsschuld. Een verlaging met
2% van de intrest op de schulden op lange termijn die de staat bij de
banken heeft uitstaan zou 60 miljard opbrengen.
Nog een woordje over de fiscale fraude. Die wordt geschat op 150 miljard
frank. Een jongere van Marokkaanse oorsprong die een paar duizend frank
steelt, kan op een vliegtuig naar een land gezet worden waar hij nog nooit
is geweest. Sommige jongeren van migrantenoorsprong die werkloos zijn,
geen aangepaste vorming hebben, en geen toekomstperspectief, vervallen in
de kleine misdaad net zoals dat het geval is met de Belgen die in dezelfde
omstandigheden leven. De fascisten profiteren daarvan om een campagne te
voeren voor een draconische repressie van de criminaliteit. Hun doel is
het aantal politieagenten en rijkswachters omhoog te krikken en de
bewapening van de politiediensten te perfectioneren tegen de migranten
maar ook en vooral tegen de antikapitalistische sociale en syndicale
bewegingen. Maar de grote criminaliteit heeft niets met kleine diefstallen
te maken en zelfs niet met hold-ups waarbij maximaal een paar tientallen
miljoenen gestolen worden. De grote criminaliteit, de grote diefstallen
worden gepleegd door de hogere kringen van deze maatschappij. De 150
miljard fiscale fraude geeft daar een ideetje van. De bourgeoisie die
klaar staat de kleine criminaliteit op brutale en gewelddadige wijze te
vervolgen, weigert te raken aan de grote criminelen van de high society.
Het geld van de grote criminaliteit passeert op een of andere wijze via de
banken. Die moeten genationaliseerd worden. Het bankgeheim moet opgeheven
worden en de fiscale administratie moet toegang hebben tot alle rekeningen
en bankverrichtingen.
[
Inhoud ]
Meer moed, meer militantisme
Catastrofes en burgeroorlogen in het
Oosten, Duitse hegemonie in Europa, economische oorlogen tussen de
Verenigde Staten, Japan en de Europese Gemeenschap, opkomst van het
fascisme, onhoudbare situatie voor drie miljard mensen in de Derde Wereld.
Heel Europa staat een nieuwe periode van instabiliteit en ernstige sociale
en nationale conflicten te wachten. Alleen de echte communisten zijn
politiek en moreel gewapend om de komende strijd aan te gaan, trouw aan de
arbeiders, de werkers en de onderdrukte volkeren van de Derde Wereld.
Vorig jaar hebben wij gezegd dat het noodzakelijk en mogelijk is de rangen
van onze partij met 25% te doen aangroeien. Sommige afdelingen zijn daar
ruim in geslaagd, en we mogen hier speciaal onze jongeren van Rode Jeugd
vermelden. Anderen zullen het streefcijfer van de 25% dit jaar bereiken.
Eenheid per eenheid zullen we nauwkeurig ons objectief bepalen. Een paar
weken geleden zaten we aan een record aantal abonnementen op Solidair:
nooit in de 24 jaar van ons bestaan, hadden we er zoveel. Dat toont
hoeveel belangstelling de progressieven hebben voor een goed
gedocumenteerde analyse die gebaseerd is op de marxistische wetenschap.
Dit vormt tevens een aanmoediging om nog intenser onder de massa's te
militeren. Steeds meer linksen zien in dat alleen de communisten de kwalen
en de misdaden van het kapitalisme en het imperialisme genadeloos
analyseren en dat alleen de communisten de moed van hun linkse ideeën
hebben. Gebrek aan politieke moed is een bron van revisionisme en
ontaarding, ook bij ons. Toen de golf van anticommunisme ons in 1989
overspoelde, hebben diegenen die hun moed betoonden successen behaald
terwijl diegenen die terugdeinsden niets bereikten. Tegenover de aanvallen
van het patronaat en de regering, tegenover de waanzin van het racisme en
het fascisme moeten wij allemaal blijk geven van moed, vastberadenheid,
initiatief en strijdgeest.
Leve de socialistische revolutie!
Leve het marxisme-leninisme!
Leve de internationale communistische beweging!
Leve de Partij van de Arbeid!
Noten
(1) Kamer Volksvertegenwoordigers, Compte
rendu analytique, vrijdag 9 februari 1990.
(2) UNO: Economic bulletin for Europe vol 43, 1991: The ECE economies in
the 1991, p. 25.
(3) International Herald Tribune, 6 april 1992, p. 9.
(4) Le Monde Diplomatique, maart 92: La Russie, une société pauvre dans un
pays pauvre, Amnon Kapeliouk.
(5) NRC-Handelsblad, 30 maart 1992: Het Westen kijkt toe hoe het Oosten
wegzinkt.
(6) Ibidem.
(7) Le Soir, 31 maart 92: Vague de licenciements.
(8) Le Monde Diplomatique, maart 92: La Russie, une société pauvre dans un
pays pauvre, Amnon Kapeliouk.
(9) Ibidem.
(10) Ibidem.
(11) IHT, 16 jan 92: Germany on aiding ex-soviets.
(12) International Herald Tribune, 6 april, 1992, p. 9.
(13) Le Monde Diplomatique, maart 92: La Russie, une société pauvre dans
un pays pauvre, Amnon Kapeliouk.
(14) Le Figaro, 20 maart 92: Le rideau de fer américain; NRC-Handelsblad,
5 maart 92: Op een kier.
(15) Jacques Attali, AFP dépêche 030021, 3 april 92.
(16) Navo-koerier, n° 6-dec. 1991, p. 4.
(17) La Libre Belgique, 21 dec. 1991: La lettre d'Eltsine sur l'adhésion à
l'Otan..
(18) Navo-koerier, n° 6, dec. 1991, p. 4.
(19) Wörner: Discours aux Grandes Conférences Catholiques Palais des
Congrès Bruxelles, 27 januari 1992, Press service Otan; Navo-koerier, n°
6, dec. 1991, p. 5.
(20) Morgan Guaranty Trust Company World financial markets sept-oct 1991,
8 okt., p. 4.
(21) Morgan Guaranty Trust Company World financial markets sept-okt 1991,
8 okt, p. 13
(22) Le Monde Diplomatique, Manière de voir n_ 12, mei 1991, p. 48.
(23) Economist 15 feb, 1992, p. 26.
(24) The Wall Street Journal, feb 7-8, 1992, p. 10.
(25) International Herald Tribune, 18 maart, 1992, p. 6.
(26) Le Monde 23 jan 92, p. 18.
(27) Le Monde, 1 april 92, p. 4.
(28) Le Monde 29-30 maart 1992, p. 24.
(29) International Herald Tribune, 28-29 maart 1992, p. 7.
(30) Le Figaro, 20/03/1992: Le défi ukrainien.
(31) Le Monde Diplomatique: De l'Allemagne comme puissance militaire;
Laurent Carroué; Le Monde Diplomatique; Manière de voir n° 12, mei 1991,
p. 60.
(32) CIA J. Dougherty Rochester Institut of Technology; IHT, 8 juni 1991;
(33) USIS Embassy of the USA, Brussels, 15 jan, 1992 p. 1-2.
(34) Paix, Bull. des Rencontres pour la Paix, avril 92, p. 4-5.
(35) International Herald Tribune, 25 april 92, p. 13.
(36) Le Monde diplomatique, februari 92, p. 10.
(37) AFP,dec. 1991; 101541 13 jan 92.
(38) The Economist, 18 jan 92, p. 72.
(39) AFP 150814 16 jan 92.
(40) AFP 070912 7 febr. 92.
(41) Le Monde, 23 april 1991, p. 25-26: Etats-Unis, le modèle qui chancèle.
(42) World economic survey 1991, United Nations, New York, 1991, p. 226.
(43) Ibidem.
(44) Ibidem, p. 229-230.
(45) Ibidem.
(46) Staline: Problèmes économiques du socialisme en URSS, chap. 6, Moscou,
1952.
(47) Far Eastern Economic Review, 27 feb 92 p. 53; Courrier international
nr. 76, p. 10-11.
(48) L'Echo, 11 okt. 1991: Grand risque de crise, Roland Leuschel.
(49) Anne-Marie Lizin: Demain, la Social-démocratie, éd. Labor, 1990, p.
54.
(50) Id., p. 65.
(51) Id., p. 55.
(52) Id., p. 64.
(53) Id., p. 59.
(54) Dillen: Vlaams Blok, n° 3, 1991, p. 3.
(55) De Morgen, 15 april 1992: SP bouwt 1 mei-kampagne.
(56) Projet d'accord, p. 10.
(57) Kamer Volksvertegenwoordigers, Compte-rendu analytique, 22 april 92,
p. 14.
(58) Id, p. 1.
(59) La Wallonie, 23-24 november 91, p. 24.
(60) Le Soir, 14 jan. 92, p. 3.
(61) L'Echo, 8 juni 1991.
(62) Le Journal et Indépendance, 19 april 91.
(63) La Libre Belgique, 28 aug. 91; De Morgen, 24 april 1991: Coëme
zweert.
(64) A la Région wallonne, le 22 janvier 1992; Solidaire n° 6, 1992, p. 3.
(65) Rapport Nationale Bank, 1991, tabel VI.
Boven
|